4. lunch and a mysterie

Na 3 andere uren hadden we eindelijk pauze. Ik liet Jake het EHBO-lokaal, de gymlokalen en het pauzelokaal zien en ging daarna mijn eten halen. Jake was mij nog steeds aan het volgen.
Op school konden we eten kopen of ons eigen eten meenemen. Ik had mijn eigen eten meegenomen, maar ik wou nog wat te drinken kopen. Toen ik mijn drinken had gekocht, ging ik aan een leeg tafeltje zitten. Jake ging tegenover mij zitten.
‘Waarom volg je me steeds?’ vroeg ik hem.
‘Jij moest mij rondleiden,’ antwoorde hij glimlachend.
‘De rondleiding is afgelopen. Je kunt nu gerust naar de andere jongens toegaan.’ Waarom zei ik dat? Ik wou niet eens dat hij wegging.
‘Ik wil geen vrienden met ze worden,’ antwoorde hij.
‘Maar waarom niet?’ vroeg ik.
‘Ik wil vrienden met jou worden,’ zei hij.
Ik staarde naar hem met open mond. Maakte hij een grapje?
‘Waarom?’ vroeg ik toen ik mijn stem weer had gevonden.
‘Jij bent speciaal,’ zei hij.
‘Hoe weet je dat zo zeker, als je me pas een paar uur kent?’ vroeg ik.
‘Ik zie het gewoon,’ zei hij.
Meende hij het? Ik kon het niet zeker weten. Ik zou eigenlijk gewoon verder moeten lopen, maar iets aan hem maakte dat ik me… thuis voelde. En als ik wel weg zou lopen, zou hij toch waarschijnlijk achter me aan lopen.
Het duurde een tijdje voor ik me realiseerde dat ik naar hem aan het staren was. Hij was ook naar mij aan het staren.Met een rood hoofd keek ik weg.
‘Hoe heten je ouders?’ vroeg hij plotseling.
‘Jacob en Isabeth Verheid,’ zei ik. Waarom wou hij dit weten?
’Nou, eigenlijk toch niet. Ze hebben me geadopteerd toen ik ongeveer 1 jaar was. Ik weet niet wie mijn echte ouders zijn.’
Waarom vertelde ik hem dit allemaal? Niemand op school wist dat ik geadopteerd was, behalve de leraren.
‘Zou je je echte ouders niet willen zoeken?’ vroeg Jake.
‘Ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.’ Ik wist het niet zeker, maar ik dacht dat ik Jake een glimlach zag onderdrukken.
‘Waarom ben je niet verdrietig?’ vroeg ik.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Jake.
‘Ik bedoel dat een normaal mens toch wel verdrietig zou zijn als die weg moest van een plaats waar die al jaren lang gewoond had.’
‘Dat kan ik nu niet precies uitleggen,’ zei Jake,’ Maar ik kan wel zeggen dat ik al heel lang naar iets op zoek ben, en dat ik denk dat ik hier kan vinden wat ik al een tijdje zoek.’
‘Maar waarom hier?’ vroeg ik. ’Wat zou je hier kunnen vinden?’
Hij lachte. ‘Dat leg ik later wel uit. We moeten nu naar de les.’
Ik keek om me heen. De aula was bijna leeg. Ik wou haastig verderlopen naar de volgende les, maar Jake hield me tegen.
‘Hé! Wacht wel even op mij!’ riep hij lachend. ’Ik ruim even mijn spullen op.’
Toen we eindelijk op weg waren naar de klas, zei ik,’ Je weet toch wel dat, als je met mij blijft omgaan, de hele klas je zal negeren?’
Ik moest hem toch een kans geven om vrienden te maken?
‘Ze doen maar,’ antwoorde hij, z'n schouders ophalend, en liep verder naar de volgende les.