2. friends, boys and a birthdayparty

Josien en Elsa waren er al toen ik op school aankwam. Ik zette mijn fiets in het rek en liep met hen mee naar binnen.
Josien was een lang meisje met kort bruin haar en groene ogen. Elsa was een beetje kleiner, met lang blond haar en bruine ogen. Beiden waren dol op breakdance, jongens en spijbelen. Ik spijbelde nooit, maar zei altijd tegen de leraren dat ze ziek waren als ze spijbelden. Ik weet niet of ze me geloofden, maar ze gingen er nooit verder op in.
Toen we in de kantine zaten te wachten op de eerste bel, begonnen ze mij te ondervragen.
‘Lilanna,’ zei Josien. ‘Het is volgende maand jouw verjaardag, hè?’
‘En dan ga je een feestje houden, toch?,’ zei Elsa. Voor ik kon antwoorden, zei Josien,’ Wij dachten dat we misschien samen met wat andere jongens en meisjes naar die nieuwe disco konden gaan, je weet wel, die vette midden in de stad.’ Ze keek hoopvol. Ik dacht dat ze weer verliefd was op een of andere jongen. Die zou ze dan mee kunnen vragen. Ik had geen zin om naar hun teleurgestelde blikken te kijken als ik zou antwoorden dus sloeg ik mijn ogen neer.
‘Sorry meiden, maar ik wil dit jaar gewoon thuisblijven,’ zei ik.
‘Maar Lilanna,’ probeerde Elsa nog,’ wat heeft het voor zin om jarig te zijn als je geen feestje geeft?’
Wat heeft het voor zin om een feestje te geven als je gasten alleen maar komen om van de gelegenheid te profiteren? dacht ik bitter.
‘Ik heb gewoon geen zin in een feestje,’ zei ik. Dit zouden ze mij niet zo snel vergeven. Dit zou ik egenlijk niet zo erg moeten vinden, maar ik moest een paar “vrienden” hebben zodat mijn ouders zich niet ongerust zouden maken over hoeveel ik me afzonderde. Ik zou hun iets moeten geven waardoor ze het zouden vergeten. Misschien zou een grote zak drop voldoende zijn…
Toen ze zagen dat ik er niet verder op in zou gaan, draaiden ze naar elkaar toe en gingen over iets anders praten.
‘En ik wou nog wel Andrew uitnodigen. Misschien zou hij dan eindelijk zien hoe leuk ik ben,’ zei Josien.
Andrew was een jongen uit de klas. Ik vond hem niet echt zo speciaal. Hij was slungelig met donkerblond stekeltjes haar.
‘Hij is zo schattig,’ ging Josien verder,’ Vooral de manier waarop hij altijd kijkt of hij liever dood is dan op school.’
‘Andrew is óke,’ zei Elsa,’ maar Jasper is veel leuker. Hij is zo stoer.’
Jasper was een jongen die een klas hoger zat. Hij was best klein en had bruin haar tot op zijn schouders.
Als Josien en Elsa over jongens gingen praten, pakte ik meestal een boek en ging lezen terwijl zij droomden. In het begin van onze “vriendschap” probeerde ik mee te praten over jongens, maar alles wat ik zei werd verkeerd opgevat. Dus had ik het opgegeven.
Na ongeveer 10 minuten over deze twee jongens te hebben gepraat, veranderden ze van onderwerp. Ik spitste mijn oren om mee te luisteren.
‘Ze zeggen dat we vandaag een nieuwe leerling krijgen,’ zei Elsa. ’Hij komt uit Dallas, je weet wel, die plaats in Texas.’
‘Ik vraag me af waarom hij hier naar toe komt. Dallas moet een veel leukere plaats zijn dan hier,’ zei Josien. Ik was het helemaal met haar eens. Wij woonden in een klein dorp vlakbij Amsterdam, die Ilpenburg heette. Er gebeurde bijna nooit wat, dus ik kon geen reden zien om hierheen te komen.
‘Hij heeft vast zijn redenen, maar ik maak me meer zorgen over wie hij naast moet zitten,’ zei Elsa, met een kort knikje naar mij.
Ze dachten natuurlijk dat ik hun niet kon horen. Onze klas was zo vol dat er maar een plek vrij was, en die plek was naast mij. Ze vonden het natuurlijk zielig dat hij naast mij moest zitten. Ik liet ze begaan. Het kon me niet echt schelen wat ze van mij dachten.
Ze waren alweer ergens anders over aan het praten, dus ging ik weer verder lezen.
Een nieuwe leerling, dacht ik, die naast mij moest zitten in de klas.
Hij zal mij waarschijnlijk ook zo raar vinden en me negeren, zoals de rest. Maar wat kon het mij schelen. Niet meer aan denken, beval ik mezelf, en wou verder lezen. Maar op dat moment ging de bel. Ik pakte mij spullen bijeen en liep met Josien en Elsa naar ons eerste uur.