26
Ticho Victoriano Arnelas
Vol zelfgenoegen stapte ik het stadion binnen, ik werd begroet van verschillende kanten. Af en toe beantwoorde ik ze, maar niet iedereen. Ik sloeg mijn grote tas over mijn schouder en plaatste mijn handen in mijn zakken van mijn spijkerbroek. Nonchalant liep ik door de gangen van het stadion en belandde ik bij de deur van de kleedkamers. Ik legde mijn elleboog op de deurklink en opende de deur met mijn voet, waarna ik het rumoer tegemoet liep. "...Zeik niet zo.." Hoorde ik Abran schreeuwen, waarna een hels gelach klonk. Ik liep het hoekje om en belandde in de kleedkamer waar de meeste van mijn ploeggenoten zich al druk aan het omkleden waren. "Als we daar Ticho Boy niet hebben.." Krijsde Barbos hard in mijn richting. "Je bent laat.." Vervolgde een bekende stem, Gabino. "Jup.." Zei ik nonchalant waarna ik mijn tas naast hem neer liet vallen en me om begon te kleden. Ik voelde Gabino's keurende blik over me heen gaan, ik kende hem al langer. Minstens 10 jaar, we hadden samen op de basisschool gezeten. Rustig begon ik een deuntje te fluiten, mijn gedachten dwaalden wat af, na 2 dagen geleden. Nadat ik Armanda letterlijk en figuurlijk 'hard' had gedumpt waren mijn gedachtens alleen nog maar bij Isabella. Elke vrije minuut van de dag, waarop ik veel zeggen voor me uit keek, dacht ik aan haar. Aan haar donkere ogen, aan haar bruine haar. Ik zuchtte eventjes. "Oké, wie is het.." Zei Gabino toen, ik keek wat verward naar Gabino. Alsof ik van niks wist. "Wie is wat?" Zei ik wat dommig. Mijn ogen namen een onschuldige pose aan en langzaam strikte ik mijn veters waarna ik een hand door mijn korte haar haalde. "De vrouw die jou zo vrolijk laat zijn, op dit tijd stip van de dag, het is 8 uur 's ochtends, en jij fluit hier een deuntje alsof het niks is.." Zei hij wat droog. Ik plaatste me voor de spiegel en zuchtte, waarom kende hij me zo goed. "Gab, wees niet bang, je blijft mijn aandacht krijgen, 24/7.." Zei ik grijnzend, geen zin om informatie los te laten. Isabella was een harde, ze liet zich niet kisten, het was te zien geweest. Én daarboven op kwam ook nog dat ze de dochter van David was, een groot punt. Als het niks zou worden, zouden ze me lang en breed uitlachen, en ik had een reputatie hoog te houden. Ticho Victoriano Arnelas, kreeg elk meisje dat hij wilde. En zo was het. Even schoot een gedachten van 2 dagen geleden te binnen, ik zou mijn leven verbeteren. Ik zuchtte even hard, gaf Gabino een klopje op zijn borst en maakte rechtsomkeerds richting het trainingsveld, ik hoorde Gabino's stem nog klagen. Ik zou mijn belofte uitstellen, nog een maand. Dan zou ik eraan beginnen, mijn leven te beteren. Optimistisch stapte ik richting het veld en keek ik op toen ik een klein, dun gedaante langs mijn neus zag schieten, Isabella?
a part of my promise, four to go!
Your turn! reaction!
Reageer (2)
nou, c'mon boy. Verbeter je leven dan hé
1 decennium geledenLeuk geschreven, snel verder
snel verder
1 decennium geledenXxX