046

“Er valt niets over te praten.” Mompelde ik. “Wel.” Antwoordde zij, het meisje dat langs me lag, eigenwijs. “Nee.” “Wel.” “Nee.” “Waarom niet?” “Omdat je niet weet hoe het voelt.” Er viel een stilte, waardoor ik nieuwsgierig werd en haar naar haar keek. Ze lag tegen me aan, onze schouders raakte elkaar. “Ik weet wel hoe het voelt.” Fluisterde ze zachtjes terwijl ze naar het plafond staarde. Ze draaide haar hoofd naar me toe. Ze zuchtte. “Van David mocht ik nooit weg, of hij moest met me meegaan.” Ik had meteen al spijt van wat ik had gezegd. “Sorry.” Mompelde ik daarom.

We bleven een tijdje in elkaars ogen staren. Haar ogen waren zoals altijd helderblauw. “Zijn je fans echt zo eng, dat je niet op straat mag?” Ik grinnikte om haar vraag en schudde mijn hoofd. “Ze zijn heel aardig, alleen wel een tikkeltje hysterisch soms.” Ze keek me lachend aan. “Hoe bedoel je eigenlijk hysterisch?” Ik keek even rond en glimlachte. “Ze gillen nogal hard.” “Dat had ik gemerkt ja.” Grinnikte ze. Ik knikte. “Sommige weten echt bijna alles over mij, sommige hebben hun kamers helemaal vol hangen met posters, sommige doen er alles aan om mij te ontmoeten. Het is gewoon moeilijk te beschrijven.” “Wow.” Mompelde ze nu. “Wat is er wow aan?” lachte ik. Ze haalde liggend haar schouders op. “Omdat het gewoon gestoord klinkt.” Legde ze haar antwoord uit.

“Ze zijn geweldig.” Glimlachte ik. “We hebben een soort band met elkaar, en ze vinden dat ik bij hun hoor omdat hun mij eerder ontdekt hebben dan Scooter deed.” “Ontdekt waarmee?” vroeg ze fronsend. Ik grinnikte om haar. “Door filmpjes te zetten op YouTube ben ik beroemd geworden.” “Je hebt het verdiend om beroemd te zijn, ik meen het. Je bent een geweldige zanger, je bent knap en gewoon een ster.”

“Hoe zie jij mij?” vroeg ik haar nu, omdat ik het gewoon wilde weten. Ik moest het weten. “Hoe bedoel je precies?” vroeg ze fronsend. “Vertel me gewoon hoe je me ziet.” Ze bestuurde mijn gezicht. “Ik zie je als een gewone jongen, een aardige, bezorgde jongen met een gevoel voor humor, althans dat denk ik. Ik zie je als een jongen die probeert door te gaan als hij het moeilijk heeft, af en toe zo eigenwijs is als wat en dankbaar is voor alles.” Ik glimlachte, doordat ze dit vertelde over mij. Althans als het waar was dat ze me zo zag. Ik vond het geweldig om dit te horen, ze had niet zo’n standaard antwoord als ‘Een superster, die een mooie stem heeft en knap is’. Zij was anders. Ze was iemand die niet met me omging omdat ik beroemd was, ze wist eens niet dat ik beroemd was tot dat ik het haar vertelde in die kamer waar we 24 uur doorbrachten.

In de Bruna is First Step 2 Forever te koop, alleen wel in het Nederlands. Daarom koop ik hem ook niet.