Ch. 67 Zonnenstraal

Winter

Voor de zoveelste keer vandaag rol ik met mijn ogen. Achter me zitten Angelique en Fred elkaar af te lebberen. De ‘lieve’ woordjes die ze in elkaars oor fluisteren doen er al niet veel meer beter aan. ‘Over belachelijk gesproken’ George komt samen met Leo naast me zitten. George rechts van me en Leo links. Belinda zit tegen over me op de grond naar het haardvuur te kijken. Voorzichtig laat ik mijn hoofd op Leo’s schouder neer vallen waardoor hij zijn arm over mijn schouders heen slaat en me tegen zich aan trekt. Zijn hand gaat op en neer, een gebaar waar ik rustig van wordt. ‘Niet in slaap vallen hé’ fluister hij in mijn oor. ‘Natuurlijk niet’ met moeite kan ik de gaap bedwingen en staar dan naar het haardvuur. George en Belinda zijn een potje schaak begonnen, het is duidelijk dat Belinda aan het winnen is. Aangezien George een klein kindje is dat niet tegen zijn verlies kan kijkt hij haar boos aan, waardoor Belinda in de lach schiet. ‘Dat weet je toch als je tegen haar begint te spelen, je kan niet van haar winnen’ mompel ik. ‘En toch ga ik winnen’ een diepe frons verschijnt in het voorhoofd van George, opzoek naar een uitweg. Opzoek naar overwinning. ‘Het gaat je niet lukken’ een grijns speelt rond de lippen van Belinda. Ze vindt het geweldig als George, weer, van haar verliest. Het is zoiets waar ze geen genoeg van krijgt en George’s mopperbui erna is nog beter. Hij kan helemaal niet tegen zijn verlies en hij weet dat hij altijd van Belinda verliest. Maar toch probeert hij elke keer opnieuw om van haar te winnen en elke keer loopt het slecht af. Waardoor hij weer een mopperbui krijgt. George is redelijk voorspelbaar op dat vlak, iets wat ik persoonlijk wel goed een hem vind. Het zorgt ervoor dat ik weet wat ik wel en niet moet doen wanneer hij blij, boos of verdrietig is. Ik weet ook altijd wat ik aan hem heb.

Met elke dag dat erbij komt verslechtert mijn humeur. Het enige wat ik de laatste tijd doe is mensen afsnauwen en geloof me ik kan ongelofelijk kattig en bitsig zijn als ik boos ben. George, Belinda en Leo zijn de enige mensen die het niet erg vinden om bij me in de buurt te zijn, ze weten dat ik niets bedoel met die woorden. Fred blijft wel uit mijn buurt, natuurlijk niet omdat hij bang van me is. Net zoals George, Leo en Belinda is hij gewend aan mijn wisselend humeur maar Angelique wilt dat hij steeds meer en meer tijd in haar steekt. Aangezien hij een schoothondje is doet hij dat ook. Ik snap helemaal niet meer wat ik in hem zag. Of beter gezegd wat ik in hem zie. Elke keer dat ik hem zie komen de kriebels weer omhoog en elke keer weer sterker, dan breekt het zonnetje door tussen de donkere wolken die boven onze hoofden hangt. Maar zodra Angelique in beeld komt en hem begint af te lebberen schieten er bliksemschichten uit de hemel en verdwijnt het zonnetje weer. ‘Nog altijd boos?’ ik haal mijn hoofd van mijn knieën af en draai het een paar centimeters naar links zodat ik Leo’s grote glimlach kan zien. Voorzichtig zet hij zich naast me neer op het bankje. Zijn haren liggen helemaal plat en plakken tegen gezicht aan van de regen. Ik antwoord niet op zijn vraag en kijk weer voor me uit. De regen valt met bakken uit de lucht, op een of andere manier kan dit me kalmeren. Het laat me weten dat ik niet de enige ben die verdrietig is, dat ik niet de enige ben met liefdesverdriet ben. Maar toch ben ik de persoon die dit weer maakt. Mijn armen heb ik strak om mijn benen geslagen zodat ik kan blijven zitten op het bankje. ‘Winter?’ in een lome beweging draai ik mijn hoofd weer om. ‘Wat is er?’ zijn ogen houden me zo vast dat ik mijn hoofd niet meer terug kan draaien. Ik vertrouw hem. Zijn gezicht heeft iets vertrouwelijks, iets wat niet veel mensen hebben. En zonder het door te hebben begin in mijn verhaal te vertellen, veel meer dan ik al tegen Belinda heb verteld. Over mijn verliefdheid, mijn woede jegens Angelique en mijn verdriet. Het is alsof hij me begrijpt. Hij heeft me niet één keer onderbroken en liet me mijn verhaal vertellen zoals ik het wilde. Met hakken en stoten. Het verhaal kwam er heel rommelig en onsamenhangend uit maar hij begreep het. Pas toen ik stopte met praten en hem vragend aan keek deed hij zijn mond open. ‘Ik kan haar ook niet af’ een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht waardoor hij ook moest glimlachen en er een klein zonnestraaltje tussen de wolken door kwam. De regen was ondertussen gestopt. Leo zorgt er gewoon voor dat ik me beter voelde. Alsof ik alles ineens aan kan, alsof Fred niet bestaat. Leo is letterlijk een zonnestraaltje. ‘Dank je’ zonder er bij na te denken slaag ik mijn armen rond hem heen. De waterdruppels die nog op zijn jas zaten kruipen daardoor ook in mijn kleren maar dat maakt me niet uit. Voorzichtig, alsof ik van porselein ben, slaagt hij ook zijn armen rond me heen. Hij ruikt mannelijk en vertrouwd. Hier zou ik zo lang kunnen blijven zitten. Maar natuurlijk moest hij de persoon zijn om deze knuffel te stoppen. ‘Gaan we naar binnen?’ volgens mij gaan ze direct het eten serveren?’ ik knik en sta vervolgens voorzichtig recht. Mijn spieren voelen stram aan, waarschijnlijk is dit normaal. Ik zit hier namelijk al zo’n twee uur. Twee uur in exact dezelfde houding, met mijn armen rond mijn benen. ‘Gaat het?’ Leo grinnikt en pakt voorzichtig mijn elleboog vast zodat ik niet kan vallen. ‘Natuurlijk, ik ben al een groot meisje hoor. Je moet je geen zorgen maken’ ik glimlach, een grote glimlach waarbij een stukje van mijn witte tanden te voorschijn kom. Steeds meer en meer zonnestralen breken door het wolkendek.

Belinda en George komen tegenover Leo en mij aan tafel zitten. Ze kijken ons glimlachend aan, blij dat het beter met me gaat. Maar wijselijk zeggen ze er niets over. Zvolgens mij zijn ze blij dat Leo om me geeft en andersom ook. Zonder hem zou ik geen zon hebben, zou ik Fred niet eventjes kunnen vergeten. Zonder hem zou ik niet weer blij kunnen zijn. Versta me nu niet verkeerd ik voel niets voor Leo of dat denk ik toch. Maar als ik hem zie krijg ik zo’n warm gevoel in me. Hij licht mijn hele leven op. Ik moet mijn hand voor mijn mond slagen om te zorgen dat het pompoensap niet weer mijn mond uit komt van het lachen. George is en blijft de beste moppenmaker. Ik kan mezelf gelukkige prijzen met zo’n vrienden.

Dit hoofdstuk is niet heel erg goed en dat weet ik. Maar ik hoop dat jullie begrijpen wat er om gaat in Winter en dit kon ik op geen andere manier uit leggen ...

Ik weet het, ik weet het. Het is weer veel te lang geleden dat ik iets geüpload heb, het probleem is dat ik echt VAST zit voor deze story. En dat al een paar maanden. Maar ik wil deze story echt afwerken, dus vergeef het me dat ik niet snel upload. Ik ga proberen deze story gewoon zo snel mogelijk af te werken, maar ik ga er voor zorgen dat niet alles in één twee drie gebeurd, het moet nog altijd leuk blijven om te lezen. Na deze story ga ik zeker nog een nieuwe HP story maken, ik heb er eentje in mijn hoofd die daar al heel lang zit en het gaat een Draco story worden die de naam 'Emma' krijgt. Nog eens sorry, ik hoop dat jullie het begrijpen.

Oh ja ik heb sinds vorige week een One Direction story, deze noemt 'Serendipity' en als je zin hebt om hem te lezen mag dat altijd (: Daar zet ik veel makkelijker hoofdstukjes op dan bij deze ^^ Ik heb ook nog een story over het wolfpack (Zie de Twilight saga) waar ik elke week een deeltje van op zet, maar deze is al bijna afgelopen, nog zo'n tien deeltjes (: En hij noemt 'Rachels Story'