De kikker en de geit

Er was eens een kikker. Die kikker was al 5432 jaar oud. Zijn lievelingseten was… Bloed. Want hij was een vampier. ’s Nachts ging hij erop uit met zijn beste vriend, Weersikje. Meeeeh! Dan dronken ze het bloed van Dom Gansje. Om vervolgens over te geven, want het bloed van Dom Gansje is eigenlijk niet te drinken. Maar op een nacht werden ze betrapt door het boerderijmeisje. Het meisje gilde- Niet geheel logisch, aangezien de slachtoffers van kikker en weersikje er over het algemeen geen tijd voor hebben om te gillen, omdat ze dan al vermoord zijn. Maar het meisje was stil als de schaduw (welke schaduw eigenlijk?) en ze hadden haar niet zien aankomen.
Weersikje keek op door schrik en de vlinders die altijd al in zijn buik zaten (niet dat hij wist dat die er waren) fladderden op bij het zien van het meisje. Haar gil was de mooiste die hij ooit gehoord had, en het bloed dat door haar aderen stroomde… Nou ja, dat stonk vreselijk, maar dat maakte niet uit- Hij nam genoegen met de rest. Haar hart bonkte appetijtelijk.
Weersikje grijnsde geitachtig (nooit schaapachtig tegen hem zeggen, dat vind hij de grootste belediging ooit en dan rukt hij je hoofd van je lichaam). Het meisje bleef gillen, tot kikker op haar gezicht sprong om haar de mond te snoeren. Hij raakte haar lippen en veranderde per ongeluk in een prins (shit, zei de prins), en het meisje keek hem vol aanbidding aan.
“Damnit” vloekte weersikje. “Bijt haar dan, sukkel!” riep hij de vampiersprins toe.
“Maar ik wil haar niet, ik wil alleen maar een kikker zijn!” huilde die. Het meisje kreeg een woedeaanval. En ze sloeg de prins tegen de vlakte, en POEF! De prins werd weer kikker, omdat het meisje als het ware haar kus terug pakte. “Jeej!” riep de kikker blij en deed een dansje. “Oh! Kun je me dat leren?” riep het meisje uit. De kikker schudde zijn hoofd. “Da’s staatsgeheime kennis.”
Het meisje stampvoette van frustratie. “Dan verander ik jou weer in een prins!” gilde ze. De kikker huilde, “nee, nee, nee!” roepend. Maar het meisje kende geen genade. Ze pakte de kikker op en bracht hem naar haar mond… En toen werd weersikje boos, hij wilde dat het meisje alleen hem kuste. Dus hij duwde de kikker weg en kuste het meisje, waarbij hij haar per ongeluk een beetje beet. Het meisje gilde van pijn en verontwaardiging. Om vervolgens te mekkeren- letterlijk. “Meeh! Hoe durf je? Reken maar dat ik je nu het leven meeeh zuur ga maken!!”
“Ik houd van zuur” zei weersikje blij. Ze rolde met haar ogen. “Wacht maar tot ik met je klaar ben, kijken of je dan nog van zuur houd…”
De nacht liep ten einde. “Oh nee!” riep weersikje. En hij zeeg op dramatische wijze ineens op de grond. Het boerenmeisje keek de vampierkikker/prins aan en vroeg: “Wat is er met hem aan de hand??” “Hij is allergisch voor zon” verklaarde de kikker/prins plechtig. Het boerenmeisje keek hem ongelovig aan.
“Niet. Waar. Ik. Ben. Een. Weer. Geit. Weet. Je. Nog? Ik. Word. Nu. Weer. Ge. Woon. Een. Geit.” Klonk weersikje’s hijgerige stem. “Poef!” deed de poef en Sir Sik was weer een klein, slagtandloos geitje dat onschuldig op een blaadje sla kauwde. Het meisje lachte hem keihard uit en hikte: “Dit was de laatste volle maan van deze maand, dus het spijt me, maar ik ga jou innemen en misschien wel slachten, want ik heb honger” zei ze met een poeslieve glimlach.