3,6

‘Maar… hoe kan dat?’ vroeg ik niet begrijpend omdat ik me niks kon herinneren wat dit bevestigde.
‘Ik weet er ook niet veel meer van. Alleen mam weet hoe het gegaan is. Zover ik weet heeft mam je geadopteerd van een vreemd persoon.’
‘maar wie zijn dan mijn echte ouders?’ fluisterde ik in mezelf. Toen stond ik plots op, en liep naar de deur. ‘Itachi, je moet ons brengen. Alleen ons, ja.’ Riep ik. ‘Kom je Keamon?’
‘waar gaan we heen?’ vroeg hij.
‘naar jouw moeder, en je tante.’ Hij knikte, en liep achter me aan.

‘Itachi, kun je even wat langzamer rijden? Ik ben niet in de stemming voor geintjes. Bovendien wil ik graag heel aankomen, dat maakt mijn gesprek met Keamon’s moeder wat makkelijker.’ Itachi deed wat ik zei.
‘wat is er aan de hand, Gin?’ vroeg hij een beetje bezorgt.
‘Keamon is niet mijn broer, ik wil weten wie dan wel mijn biologische moeder en/of vader is.’ Antwoordde ik een beetje dwars. Keamon zei niks, en staarde naar buiten. Ik kon uit zijn houding uitmaken dat hij diep nadacht. Ik hoefde niet lang na te denken waarover.
‘Itachi-san?’
‘ja, Gin-chan?’
‘blijft Keamon nu ook gewoon in de Akatsuki? Ook nu hij niet mijn broer is?’ Itachi haalde zijn schouders op.
‘daar heb ik niks over te zeggen. Dan moet je bij Leader sama zijn.’ Mompelde hij.
‘Dat is die oranje harige man, met die piercings toch?’ vroeg Keamon.
‘nee, dat is Tobi.’ Zuchtte ik. Eerlijk gezegd twijfelde ik er niet aan of Tobi Keamon hier zou willen houden. Hij zou het geen probleem vinden, maar hij zou wel willen dat Keamon hard zou gaan trainen. Hij zou moeten kunnen helpen op missies, en andere Akatsuki leden moeten kunnen beschermen als zij zwaar gewond waren.
‘we zijn er bijna.’ Mompelde Itachi. Niet veel later remde hij plots op de straat. ‘en nu zijn we er.’
‘waarom parkeer je niet in?’ vroeg Keamon met een wenkbrauw vragend opgetrokken.
‘omdat ik dat nog niet geleerd heb.’
‘dus je hebt ook geen rijbewijs?’
‘nee!’ zei hij trots.
‘en als je word aangehouden?’
‘dan heb ik altijd nog mijn pijnlijke gen-jutsu’s!’
‘en wat nou als de politie je kenteken heeft genoteerd.’
‘kan niet.’
‘hoezo?’
‘ik heb geen kenteken-bord meer!’ Itachi begon stralend de deur open te maken.
‘waar is die gebleven dan?’ vroeg ik. Ik wist zeker dat toen we de auto kochten, er nog een kentekenbord op zat.