36. Me

Geërgerd zat ik daar. Waarom was ik ook zo stom geweest om naar La Push toe te gaan? Ik had dit kunnen voorspellen. En nu was ik nog geen stap verder. Jake was 'bij de vamps'. Nee, dat was duidelijk. Laat staan Seth.
Mijn gedachten werden verstoord door de geur van bloed die mijn neus binnendrong. Ik keek verdwaasd om me heen, tot ik besefte dat ik het was. Ik had mijn hand een eind in de oude boomstam waar ik op zat geduwd, en had hem blijkbaar aan het hout opengereten.
Ongeïnteresseerd keek ik hoe de huid zich weer sloot en mijn hand genas.
Pas toen hij weer bijna helemaal genezen was bedacht ik dat ik misschien splinters had. Meer omdat het logisch leek dan omdat ik het wilde stond ik op en liep dieper het bos in, naar een van de riviertjes die in mijn gebied stroomden.
Eenmaal aangekomen spoelde ik het bloed af, en bestudeerde mijn hand even. Hij zag er prima uit.
"Dat hele eind voor niets gelopen." mompelde ik.
Ik ging zitten, met mijn voeten in het water.
Ik was gewoon zo moe. Te moe om nog verder te gaan. Te lam om nog iets te voelen.
Ik liet mezelf achterover vallen. Ik kon hier gewoon zo blijven liggen tot ik verhongerde, of wat dan ook.
Zou ik eigenlijk kunnen verhongeren?
Ik stelde mezelf de vraag voordat ik besefte dat het me eigenlijk helemaal niks meer kon schelen.



Ik kneep mijn ogen stijf dicht, alvorens ze weer te openen. Het schemerde.
Langzaam ging ik rechtop zitten, terwijl alles wat de nacht ervoor gebeurd was mijn geheugen weer in kroop. Nog steeds vermoeid keek ik hoe de zon weer achter de horizon verdween.
Ik had de hele dag geslapen.
Ik trok mijn voeten uit het water en bleef nog even zitten, maar iets in me wilde terug naar mijn oude, vertrouwde plek.
Ik krabbelde overeind en sjokte terug.
Toen ik op de 'open' plek kwam, merkte ik dat er iets anders was.
Mijn scherpe oren pikten een rustige ademhaling op.
Ik volgde het geluid naar een van de weinige bomen die nog overeind stonden, en kon het niet laten om te glimlachen.
Dave was er tegenaan in in slaap gevallen. Zijn hoofd was opzij gezakt en op zijn gezicht stond een vredige uitdrukking.
Voorzichtig liep ik dichterbij, en zag het schetsblok dat waarschijnlijk van zijn schoot was gegleden toen hij zat te slapen. Zonder een geluid te maken raapte ik het op.
Op de bladzijde waarop het blok lag stond een grote, glanzende bol, met een gezicht erin weerkaatst. Het was nog niet af, maar iets zei me dat ik het meisje was op de bol.
Geïntrigeerd bladerde ik een bladzijde terug, en zag iets wat ooit een bos geweest moest zijn. Her en der lagen stukken boom of struik. Ik herkende de plek waar ik nu stond. De zijden van de tekening waren lichter gemaakt, waardoor mijn blik meteen naar het midden werden getrokken, waar een meisje zat, met haar hoofd gebogen en haar anden in haar haar. In de hoek stond een enkel woord. 'Pearl'.
Naast me hoorde ik iets bewegen.
"Ehm... Geef maar." mompelde Dave's stem, terwijl hij het schetsblok uit mijn handen trok en dichtvouwde. Hij bloosde.
Ik glimlachte, helemaal vergeten wat de dag ervoor was gebeurd. "Je bent echt goed." zei ik.
Hij glimlachte zwakjes, maar die lach trok snel weer van zijn gezicht af. "Gaat het wel weer?"
"Ja, hoor." loog ik. "Ik liet me gewoon even gaan... HEt is wel weer goed."
Hij keek me weifelend aan, en ik besloot de stilte te verbreken met nog een slappe poging om gezelligheid te imiteren. "Ik zou je naar binnen vragen, maar ehm..." Ik gebaarde om me heen.
Hij leek opgelucht dat het gesprek van mijn paniekaanval en zijn vreemde tekeningen was afgeweken en plofte neer op een van de boomstammen.
"Nou, ik vind deze bank anders prachtig."
"Ja, ja." zei ik, en volgde hem.