Fragment 5 (2)

Ik verstijfde van verbazing en liet de gedachten door mijn hoofd razen. 'Waarom doet hij dit?' was er één van.
Floris voelde mijn verstarring en aarzelde. Vlug zoende ik hem terug om duidelijk te maken dat het goed was.
Ik weet niet hoelang we daar zaten, maar het was vast langer dan een paar seconden.
Floris-Jan verbrak de kus. 'Zo,' zei hij. 'Nu weet je wat ik wilde zeggen. Nu ben jij aan de beurt.'
'O,' zei ik. 'Nou, eigenlijk wilde ik precies hetzelfde zeggen, maar dan in woorden, en iets minder... gepassioneerd.' voegde ik er droogjes aan toe. Floortje lachte, waarna zijn gezicht weer serieus werd.
'Leyanne,' begon hij serieus. 'Uh-oh...' mompelde ik. Hij glimlachte.
'Wees gerust,' verzekerde hij mij. 'Er komt niets ergs. Tenminste, ik neem aan dat het niet erg is.' knipoogde hij, maar niet zonder een vlaag van onzekerheid te verbergen. 'Nou, kom maar op dan.' murmelde ik.
'Leyanne, wil je verkering met me?' Toen pas viel het me op hoe prachtig de wereld eigenlijk was.