36. I think we have a problem

'Er is niemand.' Zei Hermelien. Hoorde Olette dat nou goed? Er is niemand? Maar ze stond recht voor haar neus! 'Zeker?' Ron kwam bij haar staan. Olette liep geluidloos weg. Hoe kan dat nou? Het geluk stond vast aan haar kant, eindelijk. Ze moest echt naar de leerlingenkamer gaan voor haar geluk opraakte.

De volgende dag was Draco als eerste wakker in de slaapzaal, hij deed net zijn schoenen aan. Hij moest Olette weer wakker maken, wat hij niet erg vond. Ze hadden dan wel ruzie maar toch paste hij wel een soort van op haar. Hij wou wel dat het goed kwam maar hij was te trots om het zelf goed te maken. Hij wachtte gewoon tot zij naar hem toe kwam om sorry te zeggen. Bijna elke ochtend was hij als eerste beneden, maar als er iemand was deed hij altijd iets waardoor het leek dat hij haar pestte. Hij liep de trap af en toen hij beneden was zag hij Olette op de bank zitten. Hij liep naar haar toen en klopte op haar hoofd. 'Wakker worden.' Zei hij alsof hij het saai vond. Hij vond het stiekem eigenlijk wel leuk om haar te moeten wekken. Elke keer moest je iets anders bedenken anders werd ze niet wakker. En als je de hele tijd het zelfde deed wende ze vanzelf. 'Draco!' Riep ze boos. 'Ik ben al wakker!' Draco zuchtte. 'Alweer? Straks is er geen lol meer aan.' Ze draaide zich om. 'Kan ik het helpen dat ik de hele tijd straf krijg.' Zei ze met een zucht. 'Mijn werk is gedaan, dus zie je wel in de les.' Ze knikte en draaide zich weer om. Eigenlijk moest ze nu douchen en tanden poetsen, maar ze was moe. Ze besloot toch maar om dat te doen want anders voelde ze zich vies. Ze liep de trap op de slaapzaal in en pakte haar toiletspullen. Ook wat make up nam ze mee om de wallen te bedekken.

Blaise was te laat dus was ze al naar het lokaal gelopen. Dat hadden ze afgesproken omdat er meestal wel iemand te laat was. Ze hadden Geschiedenis van de Toverkunst en ze liep net de klas binnen toen Blaise haar naam riep. 'Jij bent laat,' Zei ze lachend. Blaise zuchtte, 'Het is ook niet makkelijk om vanonder je bed uit te moeten kruipen.' Ze keek heem vreemd aan. 'Wil ik het weten?' Hij schudde lachend zijn hoofd. Ze gingen zitten in de hoek achterin. 'Ben je al inslaap gevallen?' Ze schudde haar hoofd. 'Maar dat kan ieder moment gebeuren.' Professor Kist kwam het lokaal in zweven en meteen begon ze te gapen. 'Nu al saai?' Blaise grijnsde. 'Het lijk wel alsof hij saaiheid uitstraalt!' Fluisterde ze.
De les was dood saai en ze viel in slaap. Ze had heel even een raar gevoel, maar dat negeerde ze gewoon. Ze wou alleen maar slapen... Maar na een paar seconde kreeg ze een schok. Olette ging meteen rechtop zitten en maakte een pijnlijk kreetje. 'Inslaap gevallen?' Blaise draaide zich verveeld naar haar toe en toen keek hij weer naar professor Kist. 'Ho wacht eens even...' Hij draaide zijn hoofd meteen weer om en keek naar Olette. Dat zag zij tenminste. Blaise zag alleen maar een lege stoel. 'Olette?' 'Ja,' Hij schoof een beetje dichterbij en tikte de stoel aan. 'Blaise wat doe je?!' Siste Olette. 'Dat is mijn kont!' Hij keek verbaasd naar de stoel. 'Olette, ik denk dat we een probleem' 'Hoezo?' 'Nou, uuh... Laten we zeggen dat ik niet zag waar je kont was, en dat ik daardoor je kont aantikte.' 'Ik denk dat je een bril nodig hebt.' Hij keek gespannen naar voren. 'Misschien...'