045

“Wat wil je gaan doen dan?” grinnikte ik. “Ik weet toevallig een hele goede ijswinkel.” Glimlachte hij. Ik mocht geen ijs hebben. “Dus ga je mee?” Ik knikte. Ik kon ook zeggen dat ik niet mee wilde, maar dan zou hij me natuurlijk gaan ondervragen. Dat wilde ik voorkomen.

“Kenny!” riep Justin, toen zijn bodyguard toevallig langs lopen kwam. Hij keek naar Justin, en Justin liep naar hem toe. “Uhm Kenny, weet jij misschien een goede ijswinkel hier in de buurt?” Ik schoot in de lach. Justin keek achterom en keek me lachend aan. Ik wuifde het weg, en zocht een ander punt om naar toe te staren.

Kenny wist het ook niet. Justin bedankte hem alsnog en liep weer naar mij toe. “Jij wist toch waar die ijswinkel was?” grinnikte ik. Hij krapte in zijn oor. “Ik ben het vergeten.” Zei hij
schijnheilig. “Natuurlijk Justin, natuurlijk.” Lachte ik. “Wat! Dat is echt hoor!” “Ja, ik geloof je wel.” Grijnsde ik. Hij lachte nu ook. “Kom we gaan.” Net toen we wilde weglopen sprak een stem ons streng toe. “Wat dachten jullie te gaan doen?” We draaide zich om en zagen daar Scooter staan. “Een ijsje te gaan halen.” Antwoordde Justin of dat het niets was. Het was ook niets, althans voor hem. Voor mij misschien wel. “Nu?” vroeg zijn manager verontwaard. Justin knikte. “Dat ga je niet doen.” Sprak Scooter streng. “Waarom niet?” vroeg Justin. “Omdat je straks een concert hebt.” “Dan zijn we allang terug hoor, het concert is pas over twee uur.” “Toch ga je niet.” “Waarom niet?” vroeg hij. “Omdat het is niet verantwoord is. Er lopen duizenden fans daar rond, en jij wil dus gaan riskeren dat je aangevallen word?” “Het zijn mijn fans, geen moordenaars. Ze doen me niets.” “Oh ja? Je hebt wel ooit gezien hoe ver fans kunnen gaan.” “Maar dat gaat nu heus niet gebeuren, en anders neem ik Kenny toch mee.” “Nee, je gaat niet.” “Laat me nou gaan!” schreeuwde hij boos. Hij was eigenwijs. Scooter schudde zijn hoofd. “Je gaat niet Justin, sorry.”

Justin draaide zich met een ruk om en liep weg. Hij was boos. Ik keek Scooter aan, die zuchtte. Nu draaide ik me ook om en liep weg. Ik zag dat Justin de tourbus opende en binnen ging. Ik liep achter hem aan.

“Justin.” Fluisterde ik. Hij reageerde, hij was doelloos naar het plafond aan het staren. Ik beet op mijn lip. Ik stapte het kleine trappetje op om een stukje omhoog te komen. Hij draaide zijn hoofd opzij en keek me recht in mijn ogen aan. “Mag ik langs je komen liggen?” vroeg ik twijfelend. Bang voor zijn antwoord. Hij schoof op zij, wat ik aannam als een ja. Voorzichtig ging ik langs hem liggen. Doordat het bed niet groot was lag ik dicht tegen hem aan, en probeerde ik niet naar beneden te vallen. “Wil je erover praten?” vroeg ik nu. Ik wist dat hij er erg mee zat en het kwijtwilde.

Zucht, ik word echt zo chagerijnig van een klasgenoot van mij. We moeten eigenlijk samen werken met technologie, maar ze zit de heletijd op mij te zeiken. En omdat ik de laatste tijd problemen heb, door haar altijd chagerijnig word probeer ik haar zoveel mogelijk te negeren. Ze vind me associaal, en dan zegt ze nu: Dan maak alles maar alleen. Nou, ik vind het best. En dan nog is ze aan het zeiken. Ik moest het gewoon even kwijt. Sorry, dat ik jullie hier mee lastig val.