New city, new people. #3

Candice p.o.v

'Zullen we eerst naar de supermarkt gaan?' Vroeg ik.
'Ja is goed.' Zei Katherine. We liepen richting het dorp en zagen de eerste huisjes al verschijnen. Ons huis paste hier totaal niet bij en ik begon me bijna te schamen dat we zo'n modern huis hadden gebouwd in vergelijking met de houten huisjes midden in het dorp zelf. We liepen langs het bord, welkom in La Push. En zagen al snel het kleine supermarktje. Ik pakte een kar en liep naar binnen. 'We hebben natuurlijk geen briefje.' Zei ik. Ik keek naar Katherine.
'Geeft niet, we kopen wel gewoon wat ons zo opkomt.' Zei Katherine.
'Pardon, meisjes?' Vroeg een vriendelijke vrouwenstem.
We draaiden ons tegelijk om en keken naar de vrouw. Ze had een getinte huid en zwart, lang, glanzend haar wat in een vlecht zat. Ze was ongeveer 1.65 en haar gezicht stond vriendelijk en vrolijk.
'Ik wil niet zeuren, maar de hond mag hier niet naar binnen, sorry.'
'Maar we zijn zo weg hoor.' Hoorde ik Katherine zeggen, ze glimlachte.
'Ja, maar voor hygiëne, snap je.'
'Oh, maar natuurlijk. Nou ik laat hem wel even buiten staan.' Katherine draaide zich om en liep naar de deur. 'Sereno. Wacht hier maar even. We komen zo terug.'
Sereno ging zitten en draaide zich verwachtingsvol naar de deur toen Katherine weer naar binnen liep.
'Bedankt meisje.' Zei de vrouw. 'Mooie hond, trouwens.'
'Graag gedaan, en bedankt.' Glimlachte Katherine en we liepen verder de winkel in.
'Oké, wat moeten we hebben?' Vroeg ik. 'Een even kijken. Kaas, ham enzo voor op brood. Boter. Stokbrood, zullen we dat ook kopen, dat is lekker voor morgen ochtend.'
Katherine knikte. 'Ja is goed. En iets lekkers voor vanavond om te snacken.'
We liepen lang alle gangpaden, wel geteld vijf toen onze kar met een kar van iemand anders botste.
'Sorry!' Hoorde ik meteen een hese stem van een jongen. De jongen zelf kwam de hoek om lopen. Ik schatte hem ongeveer 15 à 16 jaar, hij had zwart haar in de surferslook. Hij was lang, een beetje slungelig, maar was wel gespierd waardoor dat slungelige minder opviel.
'Geeft niet.' Zei ik en keek naar zijn gezicht. Zijn gezicht had ook iets kinderlijks, maar ook zijn jukbeenderen staken al mannelijk af in zijn gezicht. Zijn ogen waren donkerbruin en vergezeld door een rand van lange zwarte wimpers.
'Oké.' Zei de jongen. Hij bestuurde Katherine en mij is goed en glimlachte toen. 'Jullie zijn vast die nieuwe meisjes.'
'Hoe weet jij dat?' Zei Katherine.
'Jullie zien er niet uit als de gemiddelde La Pusher.'
'La Pusher.' Herhaalde ik grinnikend. 'Wat een woord. Het klinkt echt raar.'
'Oh aardig.' Zei de jongens glimlachend en knipoogde.
Ik glimlachte terug. 'Maar ja, je hebt inderdaad gelijk, we zijn net hier komen wonen.'
'Oh! Waar precies?' Vroeg de jongen.
'In de bossen, dicht bij het strand, we hebben daar een huis laten bouwen.'
'Écht? Dat supermoderne?! Is dat van jullie?' De jongen begon bijna op en neer te springen en keek ons breed glimlachend aan.
'Ja.' Lachte ik. 'Dat is van ons.'
'Gááf!' Riep hij blij. 'Gaan jullie hier nou ook naar school?'
'Ja, na dit weekend beginnen we daar ja.'
'Oh gezellig, misschien zie ik jullie dan wel weer. Ik moet opschieten want anders gaat mijn moeder weer zeuren als ik thuis kom.' Hij wilde wegrijden met zijn karretje maar stopte toen naast ons. 'Ik heet trouwens Seth.' Zei hij. 'En jullie?'
'Dit is Katherine,' ik wees naar Katherine. 'En ik ben Candice.'
'Oké, leuk jullie te ontmoeten, doei!' En hij liep snel weg met zijn karretje.
Ik grinnikte en keek hem na. 'Grappig manneke.'
'Dat kun je wel zeggen.' Giechelde Katherine.
We haalden nog onze laatste spullen en betaalden toen aan de kassa. We liepen naar buiten en Sereno sprong gelijk blijf tegen ons op.
'Kom. Dan gaan we koken. En dan gaan we morgen naar het strand.' Zei Katherine.
Ik knikte.' Is goed.' We liepen allebei met twee tassen terug naar huis.