23- ziekenhuis sfeer

Ik hoorde gehaaste geluiden rond me, eigenlijk alleen maar stemmen. VOoral die van Rosalie, Seth en Embry, het leek erop dat ze alle drie gek werden. Ik vond het raar dat ik ze wel kon horen spreken, maar zelf niet kon bewegen. Plots voelde ik een paar koude handen me opheffen, ik twijfelde tussen Rosalie en Carlisle. Heel snel ging ik van buiten naar binnen, en voelde ik een bed onder me. 'Carlisle, wat nu?' vroeg Rosalie zacht. Plots hoorde ik haar grommen. 'Buiten jullie!' riep ze kwaad, maar tegen Carlisle was ze rustig. 'Probeer haar zachtjes wakker te krijgen, ik haal mijn tas. Misschien heb ik er iets van nodig.' zei hij. Rose klopte zachtjes tegen mijn wang, en geloof me. ik wou graag recht springen om haar gerust te stellen, maar ik kon mezelf niet bewegen. Carlisle kwam terug. ik zag dat hij mijn oog opendeed en er met een licht in scheen, en ik wou dat ik mijn ogen kon sluiten tegen het felle licht. ik merkte dat hij zonder enige probleem zijn onderzoek kon voortzetten. Na een tijdje merkte ik dat ik weer stil lag. Ik hoorde Rose Sissen. 'Emmett, als er iets mis is met haar, krijg je met mij te doen.' zei ze. Carlisle sprak mijn gedachten luidop uit. 'En met Felix.' ik bedacht me dat Felix morgen weer thuiskwam. 'Hadden we ... Oh.' ik hoorde dat Rose een gsm nummer intoetste. 'Alice.' zei ze, waarschijnlijk tegen Carlisle. ik kon zachtjes de telefoon, Alice's stem horen. 'Ja, Rose... ik heb het gezien, ben onderweg naar huis. De rest komt ook. Edward zal er waarschijnlijk eerder zijn, en Nessie is bij Bella.' daarna haakte ze in. Rose nam mijn hand vast, en gaf er een klein kneepje in. 'Ik vraag me af, zou ze me kunnen horen? zou ze weten dat ik bij haar zit?' vroeg ze zacht. Carlisle zuchtte. 'Ik weet het niet, ik snap het niet helemaal. Het is goed dat Edward komt helpen.' zei hij. plots hoorde ik een deur openslaan. 'Ik kwam zo snel als Alice zag wat er ging gebeuren.' hoorde ik de stem van Edward zeggen. 'Wat is er precies gebeurd?' vroeg hij. 'Emmett en Jasper waren aan het spelen met een bal, ELisabeth kwam net terug op de rug van Seth. hij zag de bal komen en sprong aan de kant, maar ELisabeth kon de bal niet zien komen, en hield zich dus niet meteen vastklampen. Ze viel van Seth op de grond, redelijk hard. De bal sloeg naast haar in, heb je die put gezien?' vroeg hij zacht. Blijkbaar moest Edward geknikt hebben. 'Als ze zie tegen haar kreeg, konden we het vergeten.' zei hij. 'Lichamelijk lijkt alles in orde, maar ze reageert niet. geen enkele lichamelijke impuls.' zei hij. 'kijk eens of je iets van gedachten kan opvangen.' Op dat Moment kwam Bella binnen, samen met Nessie. ik wist niet wat er gebeurde maar alles werd stil. 'Oh, zou dat...? Bella, lieverd. niet dat ik er iets mee bemoei maar zou jij en Nessie even naar buiten, buiten het huis willen gaan?' vroeg Edward. ik hoorde enkel een deur slaan. 'Behalve ik, is er niemand met een gave in de buurt.' zei Edward. ik snapte aan geen kanten wat hij bedoelde. ik weet niet hoe het kwam, maar ik had het gevoel dat ik plots begreep wat Edward bedoelde. Plots gebeurde iets raar, ik hoorde 'Hallo' zeggen. iets of iemand, het leek op Edwards stem, maar dan in mijn hoofd. Ik wou dat ik kon bewegen en spreken, maar ik realiseerde me dat ik op gedachten alleen aangedrongen was. 'EDWARD!!' riep ik in mijn hoofd. ik wist niet of ik moest roepen of gewoon moest babbelen. 'Gewoon babbelen is goed, schreeuwen is minder aangenaam.' hoorde ik Edward zeggen. ik hoorde hem ook lachen. 'Ik denk dat ik doorheb waarom Eleazar zo'n rare "resultaten" had over haar mogelijke gave. 'Dat doet er nu niet toe', zei rose snel. 'Heeft ze ergens last van? is er iets dat we kunnen doen?' vroeg ze en ik wist niet tegen mij of tegen Edward had. 'Je kan gewoon tegen haar spreken, ze kan ons horen.' plots voelde ik iets kouds tegen me aan. 'Rose ligt tegen je.' zei Edward. 'DIt is raar' dacht ik. 'Ja hé.' zei Edward lachend. ik wist niet wat er aan de hand was, maar gedachten lezen leek me nu erg handig. 'Wat is aan de hand met me?' vroeg ik in mijn hoofd. Het voelde idioot. 'Je lichaam lijkt niet meer te kunnen bewegen ook al is er niets mis mee.' zei Edward. 'Wat is het laatste wat je je kunt herinneren?' vroeg hij. Ik dacht terug aan hoe Seth plots onder me weg schoot, ik die hard tegen de grond ging en de bal recht op me af zag komen. Edward zuchtte. 'Ze heeft de bal zien komen, dus...' zei hij. Carlisle vervolgde zijn zin. 'Haar lichaam wil niet reageren tot het zeker is dat de bal er niet meer is.' Het werd helemaal stil. 'Heb je gevoel in je handen, in al je lichaamsdelen?' vroeg hij. 'Ja, als je mijn ogen open houdt, kan ik zien, maar ik kan het zelf niet openhouden.' dacht ik. 'Rose, wil je die bal gaan halen?' vroeg Edward. De koude trok weg dus ik bedacht me dat ze deed wat hij vroeg. Ik kreeg zo het gevoel dat ze extra met de deuren sloegen om te laten weten dat ze terug waren. 'Oké, ik wil iets proberen. Lisa, als je iets niet wil, roep gewoon.' zei hij. 'Oké? Rose, ga achter haar zitten alsjeblieft. Ga achter haar zitten, ondersteun haar en probeer haar handen te "bedienen"' zei hij. Ik voelde dat ik opgetild werd en de ijzige kou die aan mijn rug lag, maar ik herkende de kou en probeerde aan bepaalde de dingen niet te denken. Rose speelde met mijn armen alsof ik een pop was. plots voelde ik iets rond in mijn hand en Edward hield mijn ogen open.ik kon de bal zien die ik in mijn handen had, al snapte ik niet waarom we dit deden. 'Je lichaam is in een soort psychologische shock. als je lichaam zich realiseerde dat het veilig is, zou nu in staat moeten zijn om de bal vast te grijpen.' zei hij. Ik probeerde wat hij deed, eerst lukte het niet. iets wat me verschrikkelijk irriteerde, waardoor ik begon te vloeken. 'Verdorie, he.' zei ik luidop. Het duurde even voor ik doorhad dat ik mijn gezicht kon bewegen. Rosalie lachte en mijn lichaam trilde mee met het hare waardoor het makkelijker leek om mijn lichaam weer te bewegen. 'Blijven bewegen, ROse, blijkbaar helpt het.' zei hij. De rest van de dag en de volgende morgen besteden ROse en ik aan het opnieuw bewegen, en ik voelde de blauwe plek op mijn achterwerk pijn doen. Net voor de middag van de volgende dag, kon ik weer normaal bewegen. En over twee, drie uur kon Felix weer naar huis komen...