002~Een Irritante tweeling

Ik kwam 's middags thuis van school, redelijk opgewekt. Het laatste Examen was voorbij, en wat voor een. We hadden in groepjes van 3 personen onze eigen modeshow in elkaar te steken met elk telkens 5 verschillende outfits die we de afgelopen weken hadden moeten tekenen. Mijn vriendinnen en ik waren behoorlijk tevreden geweest over het resultaat, en de leerkrachten/ Jury leken aangenaam verrast te zijn. Ik had het gevoel dat mijn dag niet meer stuk kon, maar dat was buiten de tweeling gerekend. Natuurlijk hadden ze vandaag weer een laaiende ruzie. Ze vlogen mekaar net niet in de haren. ik nam ze vast bij hun nek en probeerde ze elk aan de andere kant van de zetel te krijgen. Ik plofte me neer in de zetel en begon te prutsen met een van de vele waaiers die ik had. Ik was er gewoon verslaaft aan, al sinds ik klein was. 'Alyona, Zoran. Houd jullie rustig! Mens, hoe oud zijn jullie?' vroeg ik, nu behoorlijk geïrriteerd. 'Hij/Zij is begonnen!' riepen ze tegelijk uit waarna ze naar mekaar lachte. Meteen keken ze naar elkaar en trokken weer boze gezichten. 'Oké, wat is het probleem?' vroeg ik, klaar om mijn rol van bemiddelaar weer op te nemen. 'Wel, ALyona heeft 2 VIP kaarten voor een super cool optreden in Maagdenburg,en in plaats van mij te nemen, wil ze met Helena gaan!' riep Zoran uit. 'Welk concert?' vroeg ik. Het zou raar zijn mocht er een concert op 20 km van mijn huis zijn en ik er niets van wist. 'Tokio...' begonnen ze. 'Jah, oké, Laat maar!' riep ik boven hun uit. Mijn moeder kwam net binnen. 'Als je niet kan kiezen, neem dan je zus mee.' zei ze met een plagerige blik naar mij. Ik keek haar kwaad aan, zij wist ongeveer waarom ik niets meer van hen wou weten. 'Echt, waarom niet. Je kent die liedjes beter dan die twee' ze knikte naar de 2ling ' samen, en niet alleen de liedjes...Het is lang geleden dat je...' Ik schreeuwde het uit. 'Oké, Kappen! ik heb het begrepen.' riep ik voor ze nog meer zou zeggen. Mijn moeder stond daar nog steeds met een grote glimlach terwijl ze de frieten op tafel zette. Mijn vader kwam binnen geslenterd, en het was duidelijk dat hij ook genoeg had van al het geruzie. 'Alyona, je hebt maar 1 broer! Hij gaat mee met je, of ik krijg die tickets wel bij iemand anders kwijt.' zei hij nors. Zoran glimlachte en stak zijn tong uit naar zijn tweelingzus. Bij mij zou hij zoiets niet moeten proberen. 'En hoe gaan jullie daar geraken?' vroeg mijn moeder. ALyona en Zoran keken heel lief naar onze ouders. 'Ik kan niet, ik moet werken.' zei mijn moeder. 'Ik ook.' zei mijn vader snel. De 2ling keek bedroefd naar hun bord. 'Ik heb een ideetje.' zei ik opgewekt. Hun ogen werden groter en ze glimlachten breed. 'Waarom... gaan jullie niet met de fiets? Zo ver is het niet, en ik ben zeker dat er bussen gaan rijden.' zei ik lachend. Mijn moeder keek ... teleurgesteld. 'Het is al goed, kleintjes. Laura bedoeld dat ze jullie gaat brengen.' zei ze lachend. ze keek mijn vader met twinkelende oogjes aan. 'Ja, daar heb je toch een auto voor?'vroeg hij. Ik wou protesteren maar nu mijn moeder mijn vader aan haar kant had, kon ik het vergeten. Nu wou ik dat ik voor 1 keer mijn mond gehouden had.