Chapter 6

Ik dacht niet meer na en het enige wat nog telde was zij. "Nu ik weet dat je me ook wel ziet zitten, moet ik iets vragen." flapte ik eruit. Ze legde haar slanke, lange vinger op mijn lippen en bijna onmerkbaar kuste ik ze zachtjes. "Je hoeft het niet meer te vragen, ik ben al altijd van jou geweest." Ik kreeg ineens een enorm grote drang om haar een kus te geven, maar haar vinger lag nog altijd op mijn lippen. Dit gevoel zorgde ervoor dat mijn drang naar haar verdween. Ze maakte me op een positieve manier stapelgek. Ze ging met haar vinger langzaam weg bij mijn lippen en verplaatste ze naar mijn wangen die ze zachtjes aaide. Ik hief mijn hand ook op en wreef ermee over haar wang. Wat was ze zacht! Mijn ogen bewogen voort van mijn hand naar haar ogen. Die ogen, prachtig lichtbruin met aan de buitenkant van haar ogen een tint groen die zo prachtig paste bij het bruin. Tot aan dit moment had ik nooit geloofd dat je in iemands ogen kon verdrinken. Nu pas wist ik wat ze bedoelden. Uren kon ik staren naar haar prachtige ogen en haar volmaakt gezicht. Ik aaide zachtjes haar wang en zij deed hetzelfde bij mij. Dat we op school zaten, kon me niks meer schelen. Ik was van haar en dat was het belangrijkste voor me. Ze doorbrak ons zwijgen en vroeg aan me: "Zullen we even buiten gaan wandelen?" Ik knikte zachtjes en raakte al helemaal in paniek. Ze zou me toch niet al gaan dumpen? Was ik misschien te snel gegaan? Had ik haar signalen verkeerd begrepen? Ik ademde zo rustig mogelijk door mijn neus in en uit. Maar het kalmeerde me deze keer niet. Wild schoof ik mijn stoel naar achteren zoals zij ook al had gedaan. Met wat moeite vond ik de kracht om op te staan en gedumpt te worden. Darin, zei ik streng tegen mezelf, doe niet zo idioot! Ze houdt van jou zoals jij van haar, ze zal je niet dumpen. Ik nam nog eens diep adem en liep achter haar aan naar buiten. Ze schoof zachtjes haar hand rond mijn middel en voorzichtig nestelde ik mijn arm in haar nek. Samen liepen we naar de speelplaats waar nog andere mensen ook aan het wandelen waren. "Eigenlijk is het wel gek," zei ze tegen me, "ik ken je bijna niet en toch ben ik stapelgek van je." "Ik weet precies hoe je je voelt, ik heb hetzelfde aan de hand." We grinnikten even samen en zette ons gesprek verder. Ze vertelde veel over zichzelf en ik volgde haar voorbeeld. De bel rinkelde en met spijt in mijn hart moest ik afscheid van haar nemen. Ik gaf haar een knuffel, dat kwam zomaar in me op. Ze vondt het gelukkig niet erg en knuffelde me terug. Ik keek nog even naar haar gezicht en wist nu al dat ik het ging missen. "Tot dadelijk." zei ze zachtjes en antwoordde "Ik zie je straks." We lieten elkaar los en liep snel naar mijn rij. De leerkracht was er al en ik blikte nog eens over mijn schouder of ik haar kon zien. Ze stond al bij haar vriendinnen en glimlachte breed. Als ik naar haar keek, toverde ze altijd een lachje rond mijn lippen. Sebastian kwam bij me staan en keek veelbetekenend naar me. "Wat?" vroeg ik. "Zou je me niet bedanken? Dankzij mij heeft ze bekend." Overdreven antwoordde ik "Dankjewel Sebastian! Wat zou ik zonder je moeten doen? Kom hier dat ik je een knuffel geef." Ik opende mijn armen maar liet ze direct zakken toen ik de uitdrukking op zijn gezicht zag. Geweldig! Ik voelde de slappe lach al opkomen en kon hem niet tegenhouden. De rij kwam in beweging en we lieten ons meevoeren met de rest van de leerlingen. Sebastian vroeg uit over haar en ik antwoordde op alle vragen. We liepen de trap op en bij elke trede klopte mijn hart voor haar. Bij elke trede stond haar naam meer en meer in mijn geheugen gegrift. Bij elke trede settelde haar geur zich in mijn neus. Bij elke trede woelde er vlinders in mijn buik voor haar. Boven aangekomen was mijn verliefdheid geen verliefdheid maar echte liefde. Ik had nog nooit zo'n sterke gevoelens gevoeld voor iemand. Er zou niemand komen die dat kon veranderen. Voor mij zou ze altijd een engel blijven die uit de hemel kwam gevallen. Nog steeds in gedachten ritste ik mijn jas open en hing die aan de kapstok net naast die van Sebastian. Ik bukte me lichtjes om mijn boekentas op te rapen en gooide hem over mijn schouder. Ik wou de klas juist binnenlopen toen ik haar zag verschijnen aan de trap. Ik hoopte dat ze me eveneens zou zien en godzijdank merkte ze me op. Vandaag ging echt alles perfect. Ik glimlachte breed en maakte een hartje met mijn vingers in haar richting. Ze vormde ook een hartje met haar prachtig lange vingers en daarna stak ze twee vingers op. Dat betekende dat ze ook van mij hield. Deze dag kon echt niet meer stuk. Wild werd ik uit ons moment gehaald met de woorden: "Wilde je nog naar binnen komen, Meneer Zanyar?" Ik realiseerde toen pas dat ik in de deur was blijven staan. "Natuurlijk mevrouw." Zo snel mogelijk wandelde ik naar mijn plekje achteraan naast Sebastian. "Hoe ben ik zo blind kunnen zijn om dat niet te zien?" mompelde Sebastian mijn richting uit. Ik haalde mijn schouders op en ging verder met het uitladen van mijn rugzak. Mijn pennenzak zwierde ik op de bank net als mijn cursus geschiedenis. Het was oktober en de bladeren begonnen van de bomen te vallen. Terwijl alles rondom me stierf, groeide mijn liefde voor mijn schatje steeds weer als ik haar voor de zoveelste keer bewonderde. De zon schitterde waterig en zorgde voor een vreemd gevoel. Het maakte me gelukkig en toch weemoedig. Het lesuur ging tergend langzaam voorbij net zoals economie. De hele tijd dacht ik aan haar en de hele tijd was er niks wat dat kon verstoren. Zelfs Sebastian liet ik niet in mijn fantasie komen. Daarvoor was hij veel te mooi.

In die tijd was ik niet echt een grote fantast. Ik had alles wat ik wilde hebben en was gelukkig in deze wereld. Maar die tijd ligt nu achter me. Nu gebruik ik die fantasie als mijn drug. De fantasie brengt me naar een wereld waar mijn hart terug geheeld lijkt en waar ik samen met mijn meisje kan samenzijn. Ik beleef er al onze herinneringen opnieuw en opnieuw. Want dat is de enige manier om niet elke keer huilend wakker uit de nachtmerrie die mijn leven moet voorstellen.