Chapter 5

Bij zedenleer zagen we een film over kindermishandeling. Ik was niet echt het type jongen dat daar stoer over doet. Eigenlijk was ik zelfs een geweldige softie. Als we niet op school zaten, had ik gehuild om die film. Maar op school liet ik dat natuurlijk niet merken. Ik had niet veel vrienden, ik was niet populair en ik zou zeker gepest werden als dat uitkwam. Eigenlijk was Sebastian mijn enige echte vriend nu ik er eens over nadacht. Door de film vergat ik even te denken aan haar. Zonder dat ik het doorhad, ging de bel al. Ik maakte mijn boekentas en gooide hem over mijn schouder. Ik liep het lokaal uit naar de refter/eetzaal. Onderweg wandelde ik langs het lokaal waar ik dadelijk les had en gooide er mijn boekentas tegen de muur. Sebastian zijn boekentas lag er al. Hij volgde geen zedenleer, maar katholieke godsdienst. De enige lesuren dat we niet samen zijn. Ik wandelde verder in de richting van de eetzaal en zocht tussen de mensenmassa naar het bekende gezicht van Sebastian. Toen ik hem gevonden had, klaarde mijn gezicht helemaal op, denk ik. Hij had gewoon plaatsen naast de mooiste meid van school! Ik liep op hem af en wrong me langs de rijen zittende mensen. Ik trok de stoel naar achteren en probeerde er zo nonchalant mogelijk op te gaan zitten. Alsof ik nog niet doorhad dat zij er ook zat, knikte ik eens vriendelijk naar haar. Ze glimlachte een grote lach en mijn hart smolt ter plaatse. Mijn broodtrommel wierp ik niet te hard op de tafel en mijn flesje water zette ik ernaast. Sebastian was uiteraard al begonnen met eten en ik volgde zijn voorbeeld. Mijn drie boterhammen lagen door elkaar doordat ik zoveel met mijn boekentas gegooid had. Zorgvuldig legde ik alles terug op de juiste plaats en begon smakelijk ervan te eten. Sebastian had zijn kladblok bij en begon er woorden op te schrijven. Niet veel later keerde hij zijn blok naar mij en ik las wat hij geschreven had.
Je hebt het lang voor me verborgen kunnen houden, maar nu is er geen ontkomen meer aan. Hoelang zie je die chick al zitten?
Het voelde alsof mijn wangen rood kleurden. Ik schreef op dat ik haar al enige tijd zag zitten, maar geen move durf te maken. Vol medelijden schudde hij zijn hoofd en begon terug te schrijven op zijn kladblok. Hij schoof het blok terug mijn richting uit en las dat hij me gerust wil helpen. Ik schenk hem een dankbare lach en besef nog maar eens waarom hij mijn beste (enige) vriend is. Hoe hij het wou aanpakken, wist ik nog niet. Maar ik vrees dat ik er snel achter zal komen. Heel onopvallend gaf hij me een knipoog en direct besefte ik dat het moment van de waarheid aangekomen is. Hoe hij het ging doen had ik geen idee van. Sebastian kan erg creatief uit de hoek komen. Hij schraapte zijn keel en vroeg aan haar en haar vriendinnen of ze misschien goesting hadden om waarheid, doen of durven te spelen. Als een wildvreemde dat aan mij zou vragen, zou ik vriendelijk bedanken. Gelukkig kende ze mij van chemie. Ze overlegden met elkaar door blikken uit te wisselen. "Met veel plezier!" antwoordde ze met haar prachtige stem. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Julia, een vriendin van haar, begon. "Euhm, Darin. Waarheid, doen of durven." Ik bedacht me welke van deze drie het veiligste was. "Durven!" zei ik zo vastbesloten mogelijk. Julia dacht even na en begon met: "Durf je", ze stopte midden in haar zin en dacht nog eens na, "een racistische opmerking bij Meneer Ourini?" Ik overwoog even de gevolgen die zouden kunnen volgen en kwam tot het besluit dat ik het niet zou durven. "Het lijkt me beter om dat niet te doen." antwoordde ik. Ik gluurde vlug naar haar gezicht om te zien of ze dat trekje apprecieerde of niet. Ik kon niks opmerken aan haar gezicht dat even prachtig was als anders. Het was mijn beurt maar ik wou haar niet meteen nemen. Zou me dat verdacht maken? Ik koos voor haar vriendin Emma. "Waarheid, doen of durven?" vroeg ik haar. Ook zei koos voor durven en dus moest ik een een opdracht verzinnen. Wat zou ik haar kunnen vragen? niets ranzig, niets extreem. "Durf je Sebastian een kus op de mond te geven?" dit was het enige wat ik kon bedenken op dit moment. Nog een extra reden was dat Sebastian Emma ook wel leuk vond. Emma dacht niet lang na en zei: "Tuurlijk, durf ik dat!" Sebastian tegenover mij, wist even niet wat te doen. Emma liep op hem af en zoende hem snel op zijn lippen. Terwijl ze alweer terugliep naar haar stoel, keek Sebastian haar smachtend achterna. Ik stootte hem subtiel aan en fluisterde: "Moet je een emmer hebben voor je kwijl?" Hij snapte de hint en probeerde zijn gezicht terug neutraal te krijgen. Emma was nu aan de beurt en koos voor Sebastian. "Doen" zei hij nog voor Emma de kans kreeg iets te zeggen. Sebastian moest uiteindelijk kiezen tussen een broodtrommel pikken of een eerstejaars uitschelden voor kabouter. Hij koos het laatste en wandelde naar zijn broertje. Ik wist dat zijn broertje dat helemaal niet erg vond. Sebastian kwam terug en mocht nu iemand kiezen. Haar geweldig mooie naam rolde uit zijn mond en zoals altijd sloeg mijn hart een tel over. Het was duidelijk dat ik verliefd was. Haar lippen vormden het woord waarheid. Sebastian deed alsof hij nadacht. Ik wist dat hij deed alsof omdat ik ondertussen wel wist hoe hij eruit zag als hij nadacht. "Wie vind je de mooiste jongen van de school?" Ik bekeek elk detail van haar gezicht en merkte dat haar wangen een prachtige rode kleur kregen. "Ja, Euhm, i-i-ik vind Darin de mooiste jongen." Haar wangen werden nog roder als dat mogelijk was. Ik besefte het eerst niet, totdat Sebastian met een grote glimlach naar mijn keek. "Heb je daarop zitten wachten, Darin?" Sebastian stond op en spurtte naar Emma en Julia. "Meiden, ik denk dat we de tortelduifjes beter alleen laten." Sebastian ritste zijn jas dicht en Emma en Julia volgden zijn voorbeeld. Omdat ik nu vrij zeker was, veranderde ik van plaats en ging naast haar zitten. Ze was bijna van mij, ik kon haar nu toch niet laten gaan? Van de zenuwen functioneerden mijn hersenen niet meer en dus kon ik geen goede openingszin bedenken. Gelukkig hoefde dat ook niet omdat zij begon. "Dus jij hebt mij ook al een hele tijd zien zitten?" Ik zat zo dicht bij haar dat ze me van mijn adem beroofde. God, wat was ze prachtig. Niet alleen van veraf, maar ook van dichtbij.

Die herinnering aan onze eerste echte ontmoeting bezorgt me nog altijd een geweldig gevoel. Het is een van de mooiste momenten met mijn lieveling. De herinneringen en de foto's zijn het enige wat ik nog van haar heb, maar ze doen tegelijkertijd zo'n pijn! Het besef dat er geen foto's meer genomen zullen worden en geen herinneringen meer gemaakt, maakt me kapot vanbinnen. Mijn hart dat ooit geklopt heeft, is veranderd in een leeg, zwart gat in het midden van mijn borstkas.