Part Six

Ik had geen klagen gehad, dat wist ik wel. De drie jaren die ik in Duitsland doorbracht waren heel cruciaal geweest voor het leven dat ik nu had.

Misschien was de fatale liefde die ik daar ontdekte geen voordeel geweest. Ik was zo hopeloos verliefd geweest dat ik me nu nog amper durfde openstellen.

Verliefd worden op Tom was een grote fout van me geweest en als ik het kon dan had ik het teruggedraaid. Niet verliefd worden was vast beter geweest, of verliefd worden op iemand anders misschien.

Verteld had ik het nooit. Natuurlijk wist Taylor het wel en volgens mij had mama ook wel iets door, maar ze zei er nooit iets over. Volgens Taylor moest ik het hem vertellen. Ik had echter nooit haar raad opgevolgd. Ik had doodsangsten voor zijn reactie.

Tom was niet zomaar iemand en dan had ik het niet enkel over zijn superstergehalte. Hij was mijn buurjongen, we zagen elkaar bijna elke dag. Als hij niet hetzelfde voor mij voelde zou ik nog elke dag daarna moeten leven met de ongemakkelijke sfeer tussen ons.

Ik zuchtte diep en stopte mijn flesje water in het voorbestemde plekje tussen de zetels. Ik zette mijn zonnebril op mijn neus en deed het raam een stukje open. Het was nog rustig op de weg. Het was tenslotte 5u30 ’s morgens. Ik had er geen problemen mee dat ik elke ochtend van zes tot negen achter de microfoon moest staan samen met Jared. Ik hield van mijn werk. Het voelde niet eens als werk.

Ik parkeerde op mijn plekje naast Jared zijn auto en liep de toren in. Zoals gewoonlijk vond ik hem bij het ontbijt. “Geef me alsjeblieft wat koffie,” grijnsde ik hopeloos en stak mijn handen hebberig uit naar de grote koffiebeker die hij al voor me had gehaald. “Was je date een flop?” vroeg hij half lachend, half hopend dat ik nee zou zeggen. Ik slikte de hete koffie door en knikte nee. “Heeft hij je eindelijk gekust?” vroeg hij grijnzend. Ik knikte lachend en maakte een eng piepgeluid.