Proloog

Proloog
Ik was zestien toen de brief kwam. Natuurlijk wist ik dat ik anders was. Ik was wat men een Shifter noemt in de volksmond. Een Animorph. Ik was er nog niet goed in en volledig ongetraind, maar ik voelde het de kracht, die ik alleen kon tegenhouden. Maar ik was desondanks toch verrast toen de brief kwam. Ik had half verwacht dat in zo’n achtergebleven dorpje ze niet eens zouden kijken. Van het moment dat mijn moeder de brief zag en de dag dat ik op de bus naar de stad werd gezet was ik geen moment alleen.
Tevreden dat ik eindelijk alleen ben rust ik met mijn hoofd tegen de rugleuning. Al snel word ik nieuwsgierig en pak het informatie pakket uit mijn rugzak. De raad der magiërs onderkent vier verschillende stromingen van magie: De Animorph’s, De Elementair, de Sences, en de schilden. Ik blader door naar het hoofdstuk over Animorph’s en lees verder Animorph’s zijn magiërs met de kracht zich in elk gewenst dier te veranderen. Iedere Animorph heeft een persoonlijke band met het een of andere dier. Ik frons en vraag me af welk dier dit voor mij is.
De bus stopt weer en ik stap uit. Ik heb mijn voeten nog niet op de vloer, of ik word er vanaf gelopen door een lange knul. Hij kijkt niet eens om, terwijl hij in een telefoon snauwt. Ik grom diep in mijn keel en kijk hem boos na. Ik trek mezelf weer over eind en loop weg. Ik loop naar een terrasje en kijk rond. Het is bijna helemaal vol en terwijl ik naar het laatste lege tafeltje loop, komt aan de andere kant een ander meisje aan. Haar haren zijn kortgeknipt en bruin. Haar ogen zijn een warm soort bruin en lijken te stralen. Op precies hetzelfde moment beseffen we dat we op hetzelfde tafeltje uit zijn.
Ik glimlach beleeft en wijs naar de tafel. ‘Zullen we hem delen?’ vraag ik. Het meisje knikt en zegt: ‘Ja graag, ik heet Bella en jij?’ Ik grinnik: Mijn naam is Caitlyn.’ Even komt een ober langs en vraagt onze bestelling. Snel bestellen we. ‘Ook jouw eerste jaar?’ Vraagt Bella gretig zodra hij weg is. Ik knik. ‘Ik kom voor de magiërschool en jij?’ Bella’s gezicht licht op en geeft het antwoord nog voor ze het zegt: ‘Ik ook, ik ben een Shifter en jij?’ Ik trek mijn wenkbrauw op en zeg: ‘Ik ook, toevallig.’ Even kijkt Bella me verbaast aan en grinnikt dan. Alleen voor eerstejaars van magiërschool begint het schooljaar deze dag en een op de vier is Shifter.

‘vind je het erg als mijn neef bij ons komt zitten?’ vraagt ze plotseling. Ik schudt mijn hoofd en kijk rond. ‘Heb je hem de hele tijd laten wachten?’ vraag ik, terwijl ik zonder te aarzelen een ober wenk. Bella schudt lachend haar hoofd. Een jongen komt dichterbij en kijkt schichtig van mij naar zijn nicht. Zijn haar vaal bruin en zijn ogen zijn grijs. Stilletjes gaat hij naast Bella zitten. De ober loopt op me af en slaap zijn boekje open. ‘Mijn vriend hier wil graag een…’ zeg ik en ik trek mijn wenkbrauw naar hem op. Zo zacht dat het bijna niet te verstaan is mompelt hij dat hij wel een cola lust. De ober schrijft het op en spoed er vandoor. Even kijk ik hem na, maar al snel richt ik mijn aandacht op mijn nieuwe vrienden.
‘Zo, hoe heet je en ben je ook een Shifter?’ vraag ik aan de jongen. Hij kijkt me met grote ogen en slikt. Niet de reactie die ik gewend ben van jongens. Meestal vallen ze over hun tong om me hun levensverhaal te vertellen. Ik weet dat ik redelijk knap ben en dat sommige meiden jaloers zijn op mijn gitzwarte lokken en groene ogen, maar over het algemeen vind ik de meeste reacties zwaar overdreven. ‘Mickey. Ik ben een Shifter.’ Fluistert hij bijna. Ik knik en glimlach naar de ober, die het drinken komt brengen. Ik haal een biljet uit mijn binnenzak en overhandig die aan de ober. Die glimlacht breed een bedankt me uitbundig.
‘Je had niet voor ons hoeven te betalen hoor.’ Zegt Bella, terwijl ze enthousiast aan op en neer hopt op haar stoel. Ik haal even snel mijn schouder op en kijk weg. Waar ik vandaan kom sta ik niet bekend om mijn vriendelijkheid. Ik heb de blijkbaar irritante neiging opdringerige jongens het ziekenhuis in te werken. Geheel per ongeluk natuurlijk. Dat ik op de peuterspeelzaal een beetje een handvol was heeft er voor gezorgd dat ik geen vrienden heb in Goodieville. Toch ben ik de goldengirl. De mooie slimme magische dochter van de burgemeester. Dat mijn moeder het meeste werk aan me heeft gehad vergeet iedereen voor het gemak maar even. Mijn arme moeder moest niet alleen door mijn geboorte, maar ook alleen naar alle ouderavonden, terwijl de ouwe bok waar ze van haar ouders mee moest trouwen met Blondje nummer honderd en één uit is. Ik heb eigenlijk geen herinneringen van mijn vader voor ik oud genoeg was om lachend naar hem te staan en handjes te schudden. Opzitten en pootje geven noemt mijn moeder het altijd.
Plotseling dwaalt mijn blik naar de torenklok. ‘Kom zullen we maar eens naar de bussen?’ stel ik voor Mickey en Bella knikken gretig. Ik ben op weg naar dé school van magie en we worden opgehaald met bussen, typisch. Zodra ik sta haakt Bella haar arm door de mijne en kijkt me afwachtend aan. Ik leidt haar naar de bussen, terwijl zij aan een stuk door babbelt over haar ex en hoe gemeen hij wel niet was. Mijn blik dwaalt even over het plein en ontmoet de blik van de jongen, die me omver gelopen heeft. Zodra mijn blik de zijne vangt begint er een brassband in mijn hart te spelen. Hij kijkt me even boos aan en draait zich dan weg. De brassband stopt abrupt om te worden vervangen door een dolk. Snel loop ik door en vlucht de dichtstbijzijnde bus in.