Chapter 4

Veel te snel ging de schoolbel weer en veel te snel moest ik weer afscheid nemen van het mooiste meisje dat ik ken. Met grote tegenzin pakte ik mijn spullen bijeen en vertrok langzaam naar de volgende les. Ik moest nu weer 24 uur zien te overleven zonder haar. Ik bedacht me dat het leven eigenlijk zeer oneerlijk was. In de gang kwam ineens Sebastian naast me lopen. Hij was zowat mijn enige echte vriend. "Waar zat je met je gedachten bij chemie?" vroeg hij me alsof ik een misdaad had gepleegd. Ik wilde niet teveel in detail treden en antwoordde: "In ieder geval niet bij school!" Ik hoorde hem naast me grinniken en eigenlijk klonk mijn antwoord ook wel dom. "Ik heb je wel tien keer geroepen of zo." ging hij toen weer verder. Ik zuchtte even en dacht na hoe ik me hieruit moest zien te praten. Omdat ik op geen beter antwoord kon komen liet ik hem uiteindelijk weten: "Ik vertel het je later wel." Ik draaide linksaf het lokaal van aardrijkskunde in en Sebastian volgde gewoon. Ik kon Sebastian niet volgen. We hebben elkaar leren kennen omdat we allebei latijn volgden hier. Maar ik was er helemaal niet goed in en stopte er dus mee na het eerste jaar. Sebastian bleef natuurlijk verder doen. Hij is echt slim en snapt alles van alle vakken. Dit jaar was dan keuzemogelijkheid en ik ging voor handel. Ik wil me namelijk meer concentreren op een zangcarrière. Mijn grootste passie. Maar Sebastian is me gewoon gevolgd omdat ik ook zijn enige vriend ben. Eigenlijk ben ik hier op school voor maar drie redenen: ten eerste mag ik van mijn ouders niet naar een kunstschool. Ten tweede ben ik evengoed leerplichtig en ten derde ik zou 'mijn' meisje niet kunnen missen. Zij was mijn drijfveer. Zelfs als ik haar niet zag, deed ik mijn best voor haar. Gelukkig vond ik aardrijkskunde al altijd een leuk vak. Ik had me altijd voorgenomen om zoveel mogelijk landen te kunnen situeren. Ik wou namelijk niet dat als ik later beroemd werd ik niet wist in welk continent welk land gelegen is. Elke goede zanger zou veel moeten weten over landen. Stel dat je in Kenia zit en zegt dat je fans het beste publiek uit Azië zijn! En dat is al vaak gebeurd. Een grotere ramp kan ik me niet voorstellen. Maar zelfs dan vind ik aardrijkskunde een van de leukste vakken. Onze leerkracht voor dit vak is eigenlijk ook wel een lieve. Ze is de beste leerkracht die ik tot nu toe gehad heb. Het is eigenlijk ook niet echt moeilijk en ik word er heel rustig van. Voor een uurtje moest ik dan niet de hele tijd aan haar denken. Kon ik even leven zonder haar. Maar als die schoolbel rinkelde, ging zij weer aan de haal met mijn gedachten. Na het volgende uur hadden we middagpauze en ging ik samen met Sebastian heel onopvallend in de buurt van haar en haar vriendinnen zitten. Zelfs Sebastian was het nog niet opgevallen en dat betekende toch veel. Maar eerst nog een uur zedenleer doorstaan voordat ik haar weer zie. Als ik mijn gedachten overliep, was ik eigenlijk wel een beetje obsessief bezig met haar. Maar waarom was ze ook zo geweldig?

Ze was zeker geweldig. Ze was fantastisch. Ze was geniaal. Ze was ideaal. Ze was van mij en ze hebben haar weggenomen. Meegenomen. Meegesleurd. Ingepikt. Waarom hebben ze me niet meegenomen naar de hemel. Nu zit ik hier in deze verdomde hel. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk om uit deze hel te verdwijnen. Maar naar haar in de eeuwige jachtvelden. Naar de eindeloze rust. Maar de waarheid overkoepelt die gedachten. Ze zou dat nooit gewild hebben dus dan doe ik dat ook niet.