4. Olympische Spelen

Olympische Spelen

Zomer 2004

“Ik ga even trainen!” riep ik naar niemand in het bijzonder.
“Wil je ons verslaan de volgende keer bij baseball, dan?” Jasper grinnikte van achter een of ander super saai boek dat hij zat te lezen.
“Euh nee, dat kan ik zonder trainen ook.” Jasper draaide met zijn ogen.
“Waarvoor dan wel?”
“Wielrennen, sprinten, hoogspringen, zwemmen, paardrijden, speerwerpen, hamerslingeren, hordelopen, roeien, zeilen, en als jullie meedoen, estafette en nog wat,” somde ik op. Jasper keek me raar aan, niet goed begrijpend waarom ik dat allemaal zou willen doen. Hij besloot er niet verder op in te gaan en ging verder met lezen.
“Hij wil meedoen aan de Olympische Spelen.” Alice glimlachte naar haar echtgenoot. Jasper zuchtte nog eens, nu wat luider.
“Emmett alsjeblieft, je weet ook wel dat dat niet gaat.” Esme keek me bezorgd aan.
“Jawel hoor, ik zal de eerste man in de geschiedenis zijn die deelneemt aan alles!” vertelde ik haar enthousiast.
“Gaat niet, er vinden verschillende disciplines tegelijk plaats én je had je allang moeten plaatsen.” Edward moest weer eens heel betweterig doen. Waarom kon hij nu nooit eens enthousiast zijn?
“Jullie zien het wel op televisie, ik bel wel als ik in Athene ben.”
Terwijl ik naar buiten liep hoorde ik Esme vragen aan Alice of ik echt naar Athene ging. Ik wilde haar antwoord niet horen, ik wist toch al dat het ja zou zijn. En als ze nee zei zou ik pas echt verward zijn. Ik deed mijn pull uit en ging een marathon lopen. Enkele minuten en meer dan 40 kilometer later begon ik aan mijn tweede discipline, hoogspringen. Ik nam een tuow uit mijn rugzak en knoopte het vast op 2m 50. Ik sprong er zonder moeite over, dat moest hoog genoeg zijn voor goed. Derde op mijn lijstje stond hordelopen. Ik plaatste wat geïmproviseerde obstakels en begon te lopen. Net toen ik voor de vijfde keer alle obstakels overwonnen had hoorde ik iemand mijn naam roepen.
“Emmett, je moet naar huis komen van Carlisle, hij heeft een verrassing voor je.” Rose mijn prachtige vrouw kwam naar me toegelopen. Een verrassing? Daarvoor kwam ik maar al te graag mee.
“Wat is het?” vroeg ik haar nadat ik mijn rugzak en mijn pull had opgeraapt.
“Kom mee, ik ga je het echt niet vertellen.”
“Alsjeblieft, please,” smeekte ik. Ze trok even haar wenkbrauwen op en begon terug naar huis te lopen. Ik volgde haar maar, als de brave man die ik was.
Na enkele minuutjes kwamen we bij het huis aan. Iedereen zat in de woonkamer te wachten op ons. Nu werd ik alleen nog maar nieuwsgieriger. En dat wisten ze!
“Wat is mijn verrassing?” vroeg ik vanaf ik neerzat.
“Rustig Emmett, ik heb vernomen dat je wil deelnemen aan de Olympische Spelen. Waar haal je al die onmogelijke dingen toch vandaan? Maar goed, ik ben hier niet om je een preek te geven. Ik veronderstel dat je zelf beseft dat het onmogelijk is.”
“Nee, dat beseft hij niet.” onderbrak Edward hem.
“Wel, dan wil ik nu dat je het probeert te begrijpen, Emmett. Het gaat niet, het zou een klein beetje te veel opvallen als je overal goud op zou halen zonder je moe te maken. Denk je niet? Maar goed, je kan niet deelnemen maar je kan wel gaan kijken. Ik ben via via nog aan hotel en stadium kaartjes geraakt voor 2 personen. Je moet morgen vertrekken. Rose heeft de valiezen al gepakt.”
“Mag ik echt naar Athene? Het is wel niet echt hetzelfde...” Ik was teleurgesteld dat Edward en Jasper gelijk hadden, maar langs de andere kant was ik ook blij. Een weekje Olympische Spelen. Ook iets dat ik dan weeral meegemaakt heb.
“Ok, ik ga nog even nakijken wat Rose allemaal in mijn koffer heeft gestoken.”

Het werd een leuk tripje.
Ik besefte dat ik het wel getroffen had met mijn familie.