I

Peter Pettigrew

Ik zwaai nog even naar mijn moeder, die zwakjes glimlacht en terug zwaait, voordat ik de trein instap. De rode trein die me voor mijn laatste jaar naar Zweinstein zal brengen. Mijn koffer, die zelfs nog zwaarder lijkt dan in de voorgaande jaren, sleep ik achter me aan terwijl ik op zoek ga naar de coupé waar Remus vast al zal zitten. Hij is altijd de eerste van ons die in de trein is, altijd op tijd, het liefst zelfs iets te vroeg.
Een ruk aan mijn arm doet me plotseling stilstaan en ik kijk geïrriteerd naar mijn koffer, die hiervoor heeft gezorgd. Hij is ergens achter blijven hangen en weigert om los te komen. Ik pak het handvat met beide handen vast en trek zo hard ik kan aan de koffer tot hij eindelijk losschiet. Wat er dan wel weer voor zorgt dat ik tegen iemand opknal. Al met al maak ik weer een geweldige indruk en ik voel hoe ik rood word als er een paar mensen beginnen te lachen. Het meisje waar ik tegenaan liep, is op de grond gevallen dus ik bied haar mijn hand aan en trek haar overeind als ze deze, lichtjes rood, aanneemt.
‘Sorry.’ Mompel ik. Als ik haar aankijk zie ik dat ze blauw-grijze ogen heeft en rood haar, dat krullend om haar gezicht valt.
Ze doet haar mond opon om iets te zeggen, maar op dat moment voel ik een arm om mijn schouder. ‘Zo Wormstaart, zijn we meisjes aan het lastigvallen?’
Ik word weer een beetje rood en kijk naar Sirius, die grijnst. Het meisje mompelt nog iets en loopt dan snel een coupé in. Sirius laat me los, pakt zijn koffer en loopt weer verder door de trein. ‘Kom je?’ Vraagt hij als ik niet meteen volg. Snel knik ik en sleep mijn koffer weer verder door de trein.
Zoals verwacht zit Remus al in de trein en houdt hij de coupé voor ons bezet. Hij zit uit het raam te staren, maar als we binnenkomen kijkt hij op en glimlacht naar ons.

Niet veel later zitten we allemaal in de coupé en praten Sirius en James enthousiast over hun plannen voor dit jaar. Remus is een boek aan het lezen en schudt soms glimlachend zijn hoofd bij het horen van Sirius en James. Ik luister glimlachend naar hun ideeën, maar op zulke momenten voel ik me toch buitengesloten. Sirius en James zijn beste vrienden, ze lijken wel broers. Ik heb altijd tegen ze opgekeken omdat ze doen wat ze willen, niet bang zijn, iedereen mag ze en ze halen ook goede cijfers zonder al te veel moeite. Remus daarentegen is erg rustig, geordend en haalt de hoogste cijfers. Ik doe veel moeite voor mijn cijfers die meestal maar net voldoende zijn, kruidenkunde is het enige vak waar ik altijd hoge cijfers voor haal. Volgens mij is er slechts één ding dat we allemaal delen en dat is het geheim van Remus. Elke volle maan helpen we hem bij zijn transformatie, Sirius als hond, James als hert en ik als rat. Dus ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier pas ik toch bij dit groepje en daar ben ik erg blij mee. Het heeft namelijk zo zijn voordelen om bij het populaire groepje te horen.
‘Heb je Lily net gezien?’ James kijkt Sirius aan. ‘Ik moet toch zeggen dat ze er erg goed uit ziet dit jaar.’
Sirius schudt zijn hoofd. ‘Nee. Maar weet je wat ik wel heb gezien?’ Hij kijkt even grijnzend naar mij. ‘Peter heeft een vriendinnetje.’
‘Serieus? Wormstaart, waarom heb je dat niet vertelt?’ James grijnst ook naar me.
‘Ik… Ik heb helemaal geen…’
‘Hoe heet ze?’ Vraag Sirius.
‘Ik denk dat we ons maar eens moeten omkleden.’ Onderbreekt Remus, tot mijn grote opluchting, hun ondervraging. Ik ben alleen bang dat ze hier nog vaker op terug zullen komen…
James kijkt even op zijn horloge. ‘We zijn er over tien minuten.’ Hij grijnst. ‘Eens zien wat het nieuwe schooljaar ons zal brengen.’
‘En wat wij dit schooljaar kunnen brengen.’ Voegt Sirius er grijnzend aan toe.