Hoofdstuk 36.

‘Lieverd, ik heb eten gekookt. Kom je eten?’ vraagt Samir zachtjes terwijl hij boven me hangt. Ik schud mijn hoofd en kruip een beetje in elkaar. ‘Heb je pijn? Moet er een ambulance komen?’ vraagt Samir bezorgt terwijl hij langs mijn gezicht aait. Ik schud mijn hoofd en glimlach zwakjes naar hem. ‘Ik ben misselijk’ mompel ik dan. Samir kust me op mijn voorhoofd. ‘Wil je naar bed?’ vraagt hij dan. Ik knik langzaam en voel hoe hij me met gemak van de bank optilt. Je ziet al een buikje door mijn shirt heen en ik word er gelukkig van als ik het zie. Ik zie Samir er ook naar kijken en ik streel hem even langs zijn wang. Samir draagt me de trap op en legt me zachtjes in ons bed neer. ‘Omkleden?’ vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd en kus hem op zijn neus. ‘Ga nou maar eten, lieverd’ mompel ik. Samir legt een deken over me heen en kust mijn voorhoofd. Dan loopt hij snel de kamer uit en komt even snel weer terug met een emmer die hij naast mijn kant van het bed zet. Ik glimlach zwakjes naar hem en hij haalt een pluk haar uit mijn gezicht, waarna hij me zachtjes kust. Daarna sluit hij de gordijnen en doet de lampen uit en verlaat de kamer. Doordat ik me in een donkere ruimte bevindt val ik ontzettend snel in een diepe slaap. Deze baby put me totaal uit en ik ben ook een stuk misselijker. Ik word wakker van geschreeuw beneden. Ik hoor Damian huilen, er klinkt een harde klap en ik hoor daarna iemand de trap op stormen. De angst overvalt me en ik kijk als een verstijfde naar de deur die opengetrokken wordt. In de deur opening staat de persoon van mijn grootste nachtmerries, mijn vader. Hij stormt de kamer binnen en ik houd mijn deken omhoog in een poging om mezelf tegen hem te beschermen. Hij trekt me uit mijn bed en duwt me tegen de muur. Ik zie alleen haat in zijn ogen en ik voelde me zelfs niet zo bang bij Damien. ‘Waarom vieze kut slet?’ gilt hij waarna hij mijn hoofd tegen de muur slaat. Ik kan niet praten en alles duizelt om me heen. Ik voel alleen angst door mijn lichaam gieren. Ik wil mijn kinderen beschermen maar ik kan niets doen dan hopen. ‘Hij hield van je en dan ga jij met zo’n vieze voetballer, gore kut slet’ krijst hij. Hij slaat me in mijn gezicht en duwt me dan opnieuw tegen de muur aan. Mijn hoofd maakt een hard klap en ik zak langzaam naar de grond. Me vader begint me in mijn buik te schoppen en ik weet dat ik mijn kind zal verliezen. Ik verlies mijn bewustzijn en kan alleen nog hopen dat er een wonder gebeurt. Ik ben bang voor de dood, niet voor mezelf maar voor mijn zoon. Mijn prachtige zoon die een kamer verderop ligt te huilen voor zijn leven.