Hoofdstuk 35.

We zitten samen op de bank en Damian ligt in mijn moeders armen te slapen. Het ziet er ontzettend lief uit en ik ben blij dat mama eindelijk haar kleinzoon kan zien. Ik ben ook blij voor mezelf dat ze er eindelijk is. Ik heb haar gemist zonder het echt gemerkt te hebben, maar nu ze hier weer naast me zit. Nu merk ik echt hoe hard een dochter eigenlijk haar moeder nodig heeft met dingen. Ik hoor voetstappen in de gang. ‘Ik ben thuis, prinses’ krijst Samir. Damian opent zijn oogjes en lacht naar zijn grootmoeder. ‘Dat moet je hem afleren, niet goed voor de baby’ lacht mama dan. Ik grinnik en sta van de bank op en loop naar de gang. Samir is zijn schoenen aan het uittrekken en ik sla mijn armen om hem heen. Hij pakt me stevig vast en drukt zijn lippen tegen de mijne. ‘Slaapt Damian?’ vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd op zijn schouder. ‘Samir?’ vraag ik dan zachtjes. ‘Wat is er lieverd?’ vraagt hij bezorgt waarna hij mijn kin tussen zijn vingers neemt en me doordringend aankijkt. ‘Mijn moeder is hier’ zeg ik dan. Ik zie een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht verschijnen en hij laat me los. ‘Ik ben echt heel blij dat ze er is, Samir’ zeg ik dan. ‘Laten we dan maar naar binnen gaan’ zegt hij waarna hij mijn hand vastgrijpt. Hand in hand lopen we de woonkamer in waar mama nog op de bank zit met Damian in haar armen. Ze staat op en loopt naar ons toe met de kleine in haar armen. Samir steekt zijn handen uit en pakt Damian van haar over. ‘Je hebt het echt getroffen meid’ fluister mijn moeder in mijn oor. Ik giechel en kijk naar hoe voorzichtig Samir Damian vasthoudt. ‘Pas goed op mijn meisje. Houdt haar in de gaten, haar vader is onderweg’ zegt mijn moeder tegen Samir waarna ze richting de deur wandelt. ‘Ga je weg, mama?’ vraag ik meteen. Ze knikt en ik trek meteen een zielig gezicht. ‘Ik kom terug hoor lieverd’ lacht ze dan. Ik kijk opgelucht en ik houd haar daarna stevig vast. ‘Doei mama, tot snel’ mompel ik. Daarna draait mama zich om en loopt ons huis uit. ‘Je vader komt ook?’ vraagt Samir verbaast als ik naast hem ga zitten op de bank. Ik vouw mijn benen naast me en leg mijn hoofd op zijn schouder. ‘Ik ben bang’ mompel ik dan. ‘je vader gaat je geen pijn doen. En hij zal de baby en Damian al helemaal niet aanraken’ zegt Samir boos. ‘Niet de held uit hangen’ mompel ik terwijl ik mijn lippen in zijn nek duw. Damian lacht en maakt grijphandjes naar mijn haar. ‘Niet aan je moeders haar trekken, jongen’ lacht Samir. ‘Ik ga hem in bed stoppen’ zegt hij dan. Ik knik en haal mijn hoofd van zijn schouder af. Hij staat op en loopt dan met Damian in zijn armen de woonkamer uit. Ik hoor zijn voetstappen op de trap en ik ga o de bank liggen. Ik leg mijn handen op mijn buik en zucht zachtjes.