62.

Ik zat op het strand met Collin. Mama kwam aanlopen. 'Hope, kom je naar huis?'vroeg ze rustig. Oh mijn god, ik had tegenwoordig geen leven meer. 'Mam, laat me gewoon,'zuchtte ik terwijl ik weer mijn hoofd tegen Collins borst legde en mijn ogen sloot. 'Hope Ligula, je gaat mee naar huis.'Oh nee, de "tweede-naam-waarschuwingen". 'Ja, vast.'Wat was ik blij dat ik haar niet had vertelt wat er vorige week bij Collin thuis was gebeurt. Ik had hem ook niks vertelt, omdat papa er dan zo achter zou komen. 'Stop met mijn leven zo beheersen mam. Vertel wat er is of laat me met rust!'Mijn moeder keek me spijtig aan. 'Ik vertel het je, maar het is een lang verhaal. Lom je nu mee?''Als je het thuis vertelt.'Met tegenzin knikte ze en ik stond op. 'Ik zie je straks,'zei ik tegen Collin. Hij stond ook op en kuste me. 'Tot straks,'zei hij en mijn moeder en ik gingen mee naar huis.

'Vlak na dat ik Alice was kwijt geraakt hadden mijn ouders me uitgehuwelijkt. Ik liep weg, de dag voor de bruiloft. Mijn vriendin Carlijn heeft me zo lang mogelijk gedekt. Ik heb haar er nooit voor kunnen bedanken. Maar mijn verloofde, Fabian, was, is iemand die graag meisjes gebruikte. Hij wilt wraak nemen en ik weet dat hij jouw daarvoor wilt gebruiken.'Oké, creapy. Nog een reden om mijn mond te houden. 'Maar hij is toch dood, of is hij een vampier ofzo?'vroeg ik. 'Hij is een geest die niet naar de geestenwereld wilde reizen. Hope, ik wil dat je heel erg voorzichtig bent.'