VII

‘Hoe lang moeten we nog?’ vroeg Eames geïrriteerd.
‘We zullen er zo wel zijn, als het goed is hier eh.. links’ zei Ariadne.
Ze gingen naar links maar daar waren alleen nog meer hoge gebouwen, niet de huizen die Dom en Mal gebouwd hebben.
‘Je hebt geen idee waar we zijn he?’ zei Eames zuchtend.
‘Ik weet waar we heen moeten...’ zei Ariadne.
‘Geef haar nou even’ zei Arthur tegen Eames ‘het is lang geleden sinds de Inception.’
Arthur liep naar Ariadne, hij had graag gewild dat de sfeer wat beter was maar wat kan je verwachten als je met je team in Limbo zit.
‘Ariadne, jij bent een architect, waarom bouw je niet iets?’ zei Yusuf.
‘Ik weet niet of ik moet veranderen wat Cobb gebouwd heeft’ zei Ariadne sip.
‘Waarom niet?’ zuchtte Eames.
‘Als ze het niet wil wil het niet, Eames’ beschermde Arthur Ariadne.
‘Nee, misschien moet het wel, we moeten snel zijn en Limbo is inderdaad minder waard dan een echt leven, het leven van Cobb’ zei Ariadne terwijl ze naar beneden keek ‘maar wat moet ik bouwen om Cobb sneller te vinden?’ vroeg ze terwijl ze naar Eames keek in de hoop dat hij met een antwoord kwam ‘ alle gebouwen zijn zo hoog, daar kijk je moeilijk overheen.’
‘Je kan toch dat ene trucje met de straten ombuigen?’ adviseerde Eames.
‘Ik kan het proberen’ zei Ariadne en ze concentreerde zich.
Er ontstond veel geluid en de horizon, tenminste, zover ze konden kijken totdat hun zicht werd onderbroken door de hoge gebouwen, boog naar hen toe.
De team leden keken hun ogen uit naar de krachten die Ariadne bezat en de veranderingen die ze aan limbo aanbracht en Arthur begon helemaal te glunderen,
Dat ‘zijn’ Araidne dat maar even deed.
Tussen de hoge gebouwen zagen ze nu wat lage huizen, daar moesten ze heen.