It's dark despite the light [Lionel Messi]

‘Ik weet niet wat ik op dit feest moet hoor, hier zijn alleen maar spelers van Barcelona en de vriendinnen daarvan.’ Zei ik tegen Natalia en ik stopte met lopen. ‘Am stel je niet zo aan, iedereen kent je en iedereen mag je.’ Zei Natalia en ze trok me mee naar binnen. ‘Ja iedereen mag me, iedereen behalve de persoon die belangrijk is.’ Mompelde ik. ‘Waarom is Lionel zo belangrijk voor je? Je hebt me het nog nooit verteld.’zei Natalia. ‘Ga je mee naar buiten dan? Ik wil niet dat iedereen het hoort.’ Zei ik zacht en ik liep naar buiten. Ik ging op een muurtje zitten en staarde naar de donkere sterrenhemel. ‘Nou vertel.’ Zei Natalia zacht. ‘Vijf jaar geleden waren Lionel, Ashley en ik de beste vrienden en toe-‘ ‘Ashley, wacht wie is dat?’ vroeg Natalia verbaasd. ‘Ashley was mijn tweeling zus.’ Mompelde ik en ik voelde de tranen al opkomen. Nog nooit is het me gelukt om over Ashley te praten zonder in tranen uit te barsten. ‘Was?’ vroeg Natalia geschrokken. ‘Was, is. Ik weet het niet, ze is verdwenen.’ Mompelde ik. ‘En daarom haat Lionel me ook. Ik gaf Lionel de schuld van het feit dat Ashley verdween.’ Zei ik zacht en ik voelde iets nats over mijn wang glijden. Ik veegde de traan ruw weg en streelde over mijn tatoeage. Ik keek naar de sierlijke letters die de naam Ashley vormde. Ik had samen met Ashley een tatoeage laten zetten, zij met Amber en ik met Ashley. Sinds twee jaar staan ook de initialen van Lionel eronder, ik mis ze allebei zo erg.. Natalia pakte mijn pols vast en ging over mijn tatoeage heen. ‘LM staat zeker voor Lionel.’ Zei ze zacht. ‘Ik mis ze zo erg Nat.’ Snikte ik.

‘Het is jou schuld dat Ashley weg is!’ gilde ik en ik keek Lionel boos aan. Ik zag de pijn in zijn ogen bij het horen van deze gemene woorden. ‘Waarom is het mijn schuld?’ vroeg Lionel gebroken. ‘Kijk naar jezelf.’ Siste ik en ik kreeg direct al spijt bij het zeggen van dat. Lionel was altijd al zo onzeker en ik, ik trapte hem alleen maar erger de grond in. ‘Ik dacht dat wat wij hadden speciaal was, ik dacht dat je mijn beste vriendin was. Ik dacht dat je zelfs meer was. Maar het tegendeel is gebleken, jij bent gewoon net als al die andere meiden, je bent een bitch. Een egoïstische bitch.’Riep Lionel en hij liep weg. Nu ben ik zowel Ashley als Lionel kwijt, voorgoed.

‘Lieverd, het zal vast wel goed komen. Ga anders naar Lionel toe, volgens mij herkent hij je niet eens.’ Zei Natalia hoopvol. ‘Hij heeft nog nooit een woord tegen me gezegd, dus wat wil je.’ mompelde ik en ik veegde de tranen weg. ‘Weet je wat, ik zet me er gewoon overheen. Ik ben sterk genoeg en het is al vijf jaar geleden. Ik kan het aan.’ Zei ik en ik liep naar binnen. Ik zag Lionel met een meisje staan en direct voelde ik een pijnlijke steek door mijn lichaam gaan. ‘Vier feest, vergeet hem.’ Fluisterde Natalia en ze duwde me de menigte in. ‘Ik ga even naar Bojan toe, tot zo.’ Zei ze met een glimlach en ze liet mij alleen achter. Een gevoel van eenzaamheid overspoelde me, het gevoel wat ik zo ondertussen wel gewend ben.

Daar zat ik dan in mijn uppie op de tribune. Ik zat er als een no lifer, alleen, vriendloos. Ik voelde me zo eenzaam zonder Lionel en Ashley, al was Lionel tenminste nog dichtbij. Elke woensdag ging ik naar de training van Barcelona om hem te zien spelen. Geen idee of hij me herkende, ik had mijn hele uiterlijk verandert. Ik wou niet meer herinnert worden aan hoe ik vroeger was, aan hoe erg ik op Ashley leek. Van een blondie naar iemand met pikzwart haar. Van een mooie bruine egale huid naar een witte huid omdat ik de zon vermeed. Grijze kleren zodat ik niet meer zou opvallen. En toch kwam ze naast me zitten, Natalia. Nooit vroeg ze wat er was, maar ze deed wel iets met me. Ze liet me weer leven, gaf wat kleur in mijn wereld. Al is het nooit geworden hoe het vroeger was, nog altijd zit de doffe nasmaak er aan vast.

‘Amber kijk eens wat vrolijker!’ Gilde Natalia in mijn oor. Ik keek haar met een pijnlijke blik aan. ‘Wat is er?’ Vroeg ze en ze sloeg haar armen om me heen. ‘Nee niks.’ Mompelde ik. ‘Gelukkig maar, dan kan je nu mee naar Elena.’ Zei Natalia en ze trok me mee. ‘Wie is dat?’zuchtte ik geïrriteerd. Natalia altijd met al die mensen die ze kent. ‘De vriendin van David Villa, ik weet zeker dat je haar aardig vindt, ze doet me een beetje aan jou denken.’ Zei ze met een glimlach. ‘Elena!’ Riep Natalia en ze sloeg haar armen om die Elena heen. ‘Dit is Amber!’ zei Natalia en ze duwde mij naar voren. ‘Hoi Am-‘ begon Elena en ze viel stil. Ik keek naar haar blauwe ogen, ze leken precies op de sprankelende blauwe ogen van Ashley. Haar gezicht, dezelfde contouren als die van mij alleen zo veel mooier. Ik keek naar haar pols en zag in sierlijke letter de naam Amber staan. ‘Ash?!’ vroeg ik verbaasd en de tranen sprongen in mijn ogen. ‘AMBER!’ Gilde Ashley, of Elena, of hoe ze nu ook maar heet. Ik sloeg mijn armen stevig om haar heen en begon te huilen. ‘Daarna liet ik haar los en keek haar met een pijnlijke blik aan. ‘Waarom?’ vroeg ik zacht. ‘Ik. Ik. Oke ik weet het niet. Het spijt me zo Amber, echt waar. Ik dacht alleen maar aan mezelf, en ik dacht dat jij je wel zou redden. ’ Zei ze en ze pakte mijn handen vast. ‘Vertrouw me. Alsjeblieft.’ Zei ze huilend. ‘Kijk naar mij, kijk hoe ik eruit zie. Zie ik eruit alsof ik het alleen aankon? Alsof ik kon leven zonder jou en Lionel?’ Snikte ik en ik liet Ashley los. ‘Ga niet weg! Alsjeblieft! Ik mis je! EN LIONEL OOK!’ Gilde Ashley en ik draaide me verbaasd om. ‘Wist Lionel wie jij werkelijk was?’ vroeg ik verbaasd en er stroomden nog meer tranen over mijn wangen. De twee personen die ik miste gingen gewoon met elkaar om, zonder ook maar iets om mij te geven. Zonder mij ook maar op te zoeken of contact proberen te krijgen. Lionel kwam er bij staan en keek van mij naar Ashley en van Ashley weer naar mij. Zijn ogen werden groot en keek me verbaasd aan. ‘Jij zat elke week op de tribune, jaren lang. En ik herkende je niet.’ Zei Lionel verbaasd. ‘Jij, jullie. Jullie twee gingen met elkaar om en NOOIT kwam het in jullie op om mij op te zoeken?’ zei ik zacht en ik liep weg. Het was wel duidelijk, ik heb al die jaren pijn gehad. Pijn om mensen die zich niet eens druk maken om mij. Ineens voelde ik een arm om mijn middel en werd ik terug getrokken. ‘Amber ik hield van je, nee ik houd van je. Ik houd nog steeds van je, geloof me.’ zei Lionel zacht. ‘Hoe kan ik je nou geloven? Vijf jaar zijn voorbij gegaan, je had me toch kunnen zoeken als je echt van me zou houden?’mompelde ik en ik keek naar zijn prachtige bruine ogen. ‘Ik dacht dat je me haatte, om de woorden die je tegen me zei.’ Zei Lionel zacht. Ineens besefte ik dat ik dit veroorzaakt had. Ik was de bitch hier, ik heb nooit naar Ashley gezocht en ik heb Lionel gekwetst. ‘Het spijt me.’ fluisterde ik. Lionel drukte zijn lippen zacht op die van mij. ‘Ik vergeef je, op een voorwaarde. Laat me nooit meer in de steek.’ Fluisterde Lionel en hij drukte zijn lippen weer op die van mij.