028~

Daar liep ik dan, in mijn t-shirt in de stromende regen. Het deed me denken aan vijf jaar geleden, ik bevond me in precies dezelfde situatie. Alleen toen is het me niet gelukt om het af te maken, iets wat nu wel gaat lukken. De kou sneed in mijn lichaam, alleen de pijn voelde ik niet. Ik was verdoofd door het idee dat ik straks van alle pijn verlost zou zijn, dat niets of niemand mee meer kon kwetsen. Ik zal weer herenigd worden met mijn ouders, beter kan het niet. ‘Hee Nia, je leeft nog.’ Hoorde ik achter me. Ik herkende de stem, de vuile stem van die bitch. ‘Isabella.’ Siste ik en ik draaide me om. Ik keek haar recht in haar ogen aan en voelde de haat omhoog komen. ‘Dus, je zelfmoord poging is mislukt? Wat jammer zeg.’ Zei ze met haar vuile glimlach. ‘Rot toch op.’ Siste ik en ik wou weg lopen. ‘Ah nee, blijf nog even. Het is net zo gezellig.’ Zei Isabella en ze pakte mijn arm vast. Ik trok mezelf los en haalde uit naar haar gezicht, iets wat ik beter niet had kunnen doen. Ineens kwamen er allemaal jongens en meisjes op me af en ik herkende ze stuk voor stuk. De mensen die mij het leven zuur hadden gemaakt. ‘Ja ik dacht laten we een reünie houden, dat vind Nia vast wel leuk.’ Zei Isabella met een gemene grijns. ‘Ach laat me met rust.’ Mompelde ik en ik liep weg. Ik botste tegen Jason op en hij begon te lachen. ‘Dat had je beter niet kunnen doen.’ En voor ik het wist voelde ik een pijnlijke steek door mijn neus gaan en niet veel later voelde ik een warme vloeistof over mijn gezicht vloeien. ‘Snap je nou nog niet dat iedereen je haat? Waarom maak je gewoon geen eind aan je leven.’ zei Jason en hij haalde nog een keer uit. Ineens kwamen de klappen van alle kanten en het begon overal pijn te doen. Steken door mijn hele lichaam, maar de pijn van binnen was veel erger. Ik wist het wel, niemand mag me. Er knapte iets van binnen en ik haalde uit naar Jason. Ik sloeg zo hard dat er een pijnlijke steek door mijn eigen hand ging. ‘Ik weet dat iedereen me haat en weet je wat. HET BOEIT ME NIET! Ik weet dat ik een sukkel ben, een loser. Maar ik heb iets wat jullie niet hebben, de kracht om er een einde aan te maken. Ik ben sterk genoeg om het beste voor mezelf te kiezen, en jullie, jullie lopen elkaar achter na. Jullie zijn een stelletje no lifers die denken dat ze alles zijn, dat ze veel vrienden hebben. Maar wacht maar, er gebeurd iets ergs en ineens is er niemand voor je, ineens sta je er alleen voor. Dan kunnen jullie helemaal niks en staan jullie onderaan de ladder.’ Gilde ik! Ze keken me allemaal verbaasd aan. ‘En nu ga ik doen wat ik moet doen.’ Siste ik en ik duwde Jason aan de kant. Elke stap die ik zette deed pijn, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar zoals ik al gewend was, de pijn werd verdoofd door het heerlijke gevoel van overwinning.