¦26¦

‘Het spijt me Mai, ik had nooit moeten vragen.’ Zei Sam toen ik rustiger was. Ik haalde mijn schouders op. ‘Je kon het niet weten.’ Fluisterde ik. Ik keek naar buiten en zag dat het al donker was. ‘Gaan jullie maar naar huis, het is laat.’ De jongens knikten twijfelend, maar Sam bleef zitten. Ik veegde mijn wangen droog en stond trillerig op. ‘Ga naar Emily Sam.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Emily begrijpt het wel dat jij mij nodig hebt.’ Ik schudde mijn hoofd. Ik liep naar mijn kamer en pakte mijn koffers. ‘Waar ga je heen?’ vroeg Sam. ‘Naar huis.’ Mompelde ik. ‘Ga je terug naar Washington?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Mam heeft een huis voor me gekocht.’ Zei ik zacht. Zonder nog te luisteren liep ik de deur uit. Ik wist ongeveer wel waar het huisje lag. ‘Mai! Wacht even.’ Ik zucht en stopte. ‘Beloof dat je jezelf niets aandoet.’ Zei Sam. ‘Sam, als ik dat wou dan was ik vorig jaar al dood.’ Fluisterde ik en ik liep door. Zodra ik de zee hoorde hoog in het bos wist ik dat ik er was. Voor me stond een oud verlaten huisje, ik had geen zin om het goed te bekijken en stak meteen de sleutel in het slot. Ik deed het ligt aan en zette mijn koffers neer. Ik keek niet eens rond en liep de trap op naar boven. Na een paar deuren te hebben geopend vond ik een groot bed. Ik sloot de deur en liet me vallen op het bed. Het maakte me nu even niet uit hoe mijn nieuwe huis eruit ziet, dat zie ik morgen wel. Ik draaide me om en zuchtte diep. Het lukte me maar niet mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Tranen welde weer op in mijn ogen en ik liet ze maar gaan, ik liet mezelf uithuilen, totdat het niet meer kon. En toen ik niet meer kon viel ik met brandende ogen in slaap.

~~{*}~~