Chapter 51. My lifesaver

Ravens pov:

Harde voetstappen klonken door het hele gebouw. Iemand rende veel te hard door het trappenhuis. Normaal zou de leidster er iets van zeggen, maar die leek niet van te plan haar schelle stem te laten weerklinken. De voetstappen renden door mijn gang. Ik hoorde ze duidelijker worden. Ze kwamen in de richting van mijn kamer. Ik dacht dat het gewoon een meisje was dat iets was vergeten. Tot plotseling de deur werd open gesmeten. Ik schrok op en richtte mijn ogen op de gedaante in de deuropening. Voordat ik de kans had om de gedaante goed te kunnen bekijken, stormde deze al op mij af. Sterke armen werden om mijn lichaam geslagen. Mijn adem stokte in mijn keel. Ik herinnerde mezelf adem te halen en snoof de geur van de persoon die me vast had naar binnen. Met een schok kwam ik tot de ontdekking dat ik de geur kende. Het was Justin. Hij was voor me gekomen. Mijn knieën leken te trillen. Een snik kwam uit mijn keel, gevolgd door meerdere snikken. Ik had hem gemist. Zijn warmte, zijn geur, zijn stem. Ik duwde mijn hoofd tegen zijn borst, waardoor deze nat werd van mijn tranen. Hij trok me zachtjes op mijn knieën en nog dichter tegen hem aan, zodat ik helemaal op hem leunde. Zijn armen ondersteunden mijn lichaam. Het leek alsof hij alles wist. Alles wat ik had gezien, alles wat ik ooit had meegemaakt. Hij wist het. Ik had geen geheimen voor hem en ik zou ze ook nooit kunnen hebben. Het liefst zou ik hier voor eeuwig in zijn armen blijven liggen. Ik huilde nog steeds. Alle gevoelens van de afgelopen week kwamen eruit. Hoe de andere meiden me hadden genegeerd, hoeveel ik iedereen thuis had gemist, hoe vreselijk ik me gevoeld had en bovenal hoeveel zorgen zorgen ik me maakte om Destiny. Het kwam er allemaal uit, zonder woorden. En Justin luisterde, zonder ook maar een keer door mijn luide gesnik heen te breken met zijn stem. Hij bleef de hele tijd bij me. Zijn handen gleden op een ritmische en zachte manier over mijn lichaam. Zo bleven we zitten. Seconden werden minuten en minuten werden uren. Maar hij bleef bij me. Ik wist dat hij me nooit meer zou laten gaan.