Chapter 3

Ik stopte de tekst weg en ging verder met het dagdromen. Ik dacht terug aan een citaat dat ik ooit gelezen had en van toepassing was op mij namelijk: 'Ik ga zelden naar de bioscoop: dromen is goedkoper, je kan de hele tijd liggen en je speelt zelf de hoofdrol.' Ik pakte mijn schrift terug en begon gewoon lijntjes te tekenen in mijn schrift, ik had het niet direct door maar de lijntjes begonnen sterk op de letters van haar naam te lijken. Ik rolde haar naam nog eens over mijn tong zoals ik de afgelopen dagen, weken, maanden deed. Ik gomde haar naam terug uit want niemand hoefde te weten hoeveel ik om haar gaf. Ik wilde het van de daken schreeuwen, ik wilde het iedereen laten weten maar dat leek me nu niet het beste plan. Ik keek vlug op mijn horloge hoe laat het was, nog twee minuten en de bel ging. Mijn boekentas pakte zich alsof het niks was. Ik telde de seconden af alsof het terug nieuwjaar was en dat had maar een reden. Toen de luide schoolbel luidde schoof ik direct mijn stoel naar achter. Ik gooide mijn boekentas over mijn rechterschouder net zoals zij het deed (inderdaad, zelfs op zo'n dingen lette ik), griste mijn jas nog net mee en snelwandelde de refter uit. Ik liep de trap op en sloeg telkens een trede over om sneller vooruit te gaan. Zoals gewoonlijk zat ze al op haar plaats toen ik binnen wandelde. Ik begroette niemand speciaal en keek even vlug haar kant op, wat was ze mooi! Zoals gewoonlijk ging ik schuin achter haar zitten. Niet achter haar want dan zag ik alleen haar achterkant, vanaf hier kon ik bijna haar hele gezicht bezichtigen. En dat was een hemels gevoel. Omdat haar vriendin er nog niet was en er voor de rest niemand interessant genoeg was, draaide ze haar om en begon gewoon tegen mij te praten. Als ik nog niet te warm had, dan was dat nu zeker het geval. "Hallo, alles goed?" Ik was zo verbaasd van haar lage, aangename stem dat ik nog maar net kon knikken. Ze schonk me een prachtige glimlach en antwoordde: "Leuk om te horen." Ze wilde zich terug omdraaien maar halverwege haar draai stopte ze omdat ik er de woorden "Hoe gaat het met jou?" wist uit te persen zonder dat mijn stem zich verhief. Op dit antwoord had ze duidelijk zitten wachten want ze draaiden zich terug om in mijn richting en begon er vrolijk op los te ratelen en ik kon alleen nog maar luisteren naar haar fluwelen stem. Onze conversatie werd ruw onderbroken door de leerkracht die de klas binnenliep. Ze fluisterde nog snel: "Lief dat je luisterde." en ze gaf me nog een klein lachje. Speciaal voor mij. Mijn hart ging geweldig tekeer en botste hard tegen mijn ribben aan.De leraar gebaarde dat we mochten gaan zitten en begon zijn les met de leerstof van vorige week te overlopen. Ik zocht nog naar de juiste bladzijde toen hij al klaar was met het overlopen. Ik moest dringend ordelijker gaan worden. Het enige wat ordelijk was, is mijn kaft met liedjes. Ik had er een stuk of tien liedjes inzitten en betekende alles voor me. Op haar na dan. Ik vond uiteindelijk de pagina die we moesten hebben, schreef op wat de leraar dicteerde en luisterde niet naar wat hij te zeggen had. Ik lette zelfs totaal niet op en keek alleen nog maar naar haar. Als er iemand op de wereld was die mooier was dan was dat gewoon gelogen. Zij was de mooiste van allemaal.

Ze was inderdaad de mooiste en voor mij zal ze dat ook altijd blijven. Ze was zo jong, zo onschuldig, zo prachtig. Ze was van mij en ze werd bij me weggehaald zonder reden. Als ik aan haar denk voel ik mijn tranen weer opkomen. Maar ik denk de hele tijd aan haar. Ze was niet zomaar iemand die ik snel zal vergeten. De pijn om haar zal altijd blijven. Woedend veeg ik de neerdalende traan weg en probeer me haar lach nog eens voor te stellen. Een prachtige lach die nooit meer gelachen zal worden.