Hoofdstuk 2

Toen ik 16 jaar was, zei Moeder tegen mij, ‘Zoë, het wordt tijd dat je met het huishouden gaat beginnen. Ga jij maar even water halen uit de put buiten het dorp.’ Ik zuchtte en liep met de emmer het dorp uit. Onderweg werd ik een door een paar kinderen van mijn oude school uitgescholden en gepest. Zoals gewoonlijk, de school was wel voorbij. En ik had vriendinnen gekregen, maar het pesten is nooit ophouden. Toen hoorde ik paarden en gerammel van een harnas. ‘Jongedame, kan je ons de weg wijzen naar het dorp Ephesia?’ Ik schrok van de harde en ruwe stem, maar toch klonk het vriendelijk. Ik keek om en zag een ridder met een paar andere mensen te paard. ‘Ehm, n-nou.’ Stotterde ik. ‘Het is dat pad daar rechts, dat volgen en de derde links nemen en dan rechtdoor en dan ben je er.’ Zei ik. ‘Dankjewel.’ Zei de ridder, ze en ze reden weg. Ik staarde ze nog even na en ik pakte een emmer water er liep ook weg.
Op het pad kwam de jongen weer van 8 jaar geleden ‘Hé, kwam ik jou niet een paar jaar eerder tegen?’ zei de jongen. ‘ja, hoezo?’ zei ik terug alsof het niks was. Ja, alsof het niks was. Het is eigenlijk niks. Of wel, hij lijkt sprekend op mij.. is dat niks? ‘ik ben Thomas en jij?’ vroeg hij vrolijk. ‘Ik ben Zoë, maar hoe komt het dat je zo op mij lijkt.’ ‘ehm…’ Zei Thomas, ik hoorde weer die paarden, en waarschijnlijk hoorde Thomas ze ook, hij schrok. ‘Maar ik moet weer gaan, misschien zie ik je nog?’ zei hij gehaast, alsof hij heel snel weg moest. ‘Oké, misschien zie ik je, ik weet het niet, doeg!’ antwoordde ik. En Thomas rende weg. Eenmaal in het dorp op het grote plein stonden de ridders bij het podium, ik liep er voorbij en kwam mijn moeder tegen. ‘Zoë, daar ben je eindelijk. Die ridders hebben iets heel belangrijks te vertellen.’ Zei moeder opgelucht. En sleurde me mee naar het podium.



Reactie's? Commetaar? Abo?