Chapter 50. Know that feeling

Ravens pov:

Ken je dat gevoel? Dat gevoel dat het lijkt alsof je in een eindeloze spiraal zit. Het lijkt alsof je steeds verder en verder naar beneden wordt getrokken, maar er lijkt geen einde aan je val te komen. Je wenst dat je met een klap op de grond valt. Een klap die je wakker maakt, je verwondt of je misschien zelfs dood. Maar het maakt niet uit. Want dan is eindelijk de val aan zijn einde gekomen. Dat gevoel had ik nu. Destiny had griep en lag nu bij de schoolverpleegster. Ik was helemaal alleen. Mijn toevlucht had ik genomen tot de tas met spullen. Ik had het meegenomen, gewoon omdat ik het niet achter wilde laten. Ik had inmiddels alle spullen eruit gehaald. Ze lagen verspreid over de grond. Een leeg flesje, een pen, het tekenblok en de videocamera. Ik schudde de tas even heen en weer en merkte dat er nog iets in zat. Met mijn hand voelde ik aan de binnenkant, totdat mijn vingers een rits voelden. Er zat een geheim vakje in de tas. Verbaasd maakte ik de rits open en haalde de spullen die erin zaten eruit. Er zaten gebundelde blaadjes in. Bladmuziek. Voor de piano en de stem en soms ook voor de gitaar. Nog een keer voelde ik met mijn hand in het vakje. Nu stootte mijn vingers op een hard voorwerp. Nog verbaasder haalde ik dit er uit. Het was een masker. Een spierwit masker. Er zaten twee gaten in voor de ogen en het hele onderste deel van weggelaten, zodat de kaak vrij was. Aarzelend bracht ik het masker naar mijn gezicht. Zodra het koude voorwerp mijn gezicht raakten, verschenen er opnieuw vlekken voor mijn ogen. Ik hoorde het gezang, geschreeuw en gefluister van verschillende stemmen. Ze hadden het tegen mij. Plotseling verscheen het beeld van een man. Hij was lijkbleek en gehuld in lange, zwarte kleren. Hij lachte hard, een kille lach. Ze sneed door me heen, als een koude wind in de winter. Ik wilde gillen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik verzamelde al mijn krachten en rukte het masker van mijn gezicht. Met een zachte plof landde het ding verderop op de grond. Ik beet hard op mijn lip om mijn tranen in te houden. Ik mocht niet meer huilen. Dan was ik zwak. Ik ging in het raamkozijn zitten, om naar buiten te kijken. Mijn ogen gleden over het landschap. Ik verlangde naar huis. Ik wilde hier niet meer zijn.