~>33<~

Als een berggeit beklom ik de bergen, ik kende elke steen, elk boompje, dus ik wist precies waar ik op moest letten. Voor mijn gevolg was het echter een stuk moeilijker. Pas toen ik hun voetstappen niet meer hoorde draaide ik me om, jankte zachtjes omdat ik ze niet meer kon zien. Een opgeluchte zucht gleed over mijn lippen toen ik ze dichterbij zag komen. Ze lachten, deden net alsof ze uitgeput waren. ‘Sloompies! Riep ik naar ze, grinnikte. ‘We zijn geen berggeiten.’ Mompelde Yu, waarna hij met zijn ogen rolde. Vragend hield ik mijn hoofd schuin. ‘Ik toch ook niet?’ Gelijk schoten ze in de lach, waardoor ik omlaag keek. De jongen grinnikte, woelde me door mijn haar. ‘Zijn we er al bijna?’ vroeg hij. Ik knikte, glimlachte en begon weer te lopen. ‘Pas op die stenen zitten los.’ Riep ik, nadat ik er soepel overheen was gesprongen. Een geluid liet me mijn oren spitsen, en me in mijn natuurlijke vorm zaken. Ik duwde mijn snuit in de lucht. Bekende geuren streelde mijn neus. Opgewonden kwispelde ik, liet een huilend geluid uit mijn keel glijden. Binnen een paar seconde werd mijn roep door meerder stemmen beantwoord. Geritsel liet me omkijken, maar ik was te laat om weg te springen. Twee grote wolven sprongen op me, beten speels in mijn vel. Ik herkende ze gelijk, het waren de broertjes. Kwispelend liet ik mijn snuit likken, wreef ik langs hun vacht. ‘fijn dat je er bent…’ fluisterde de wolven in mijn oor. Ik knikte, schudde mijn vacht uit en staarde naar de grote bleke maan. ‘Kom op! We hebben geen uren!’ Ze renden weg, maar ik volgde ze niet. Ik tilde mijn voorpoot op om een stap te zetten, maar ik bedacht me. Langzaam draaide ik me om, jankte zachtjes. Andy, Yu en Sandra kwamen op me af, woelden me door mijn vacht. ‘We komen al! Hup lopen, maar onthoud dat we niet zo snel zijn.’ Ik knikte, sprong naar voren, om daarna langzaam door te lopen tot we uiteindelijk bij de open plek, en waterval waren, waar de hele roedel al stond te wachtten.

Toen de jongens dichterbij kwamen, sprong een grijze wolf ineens naar voren. Ze gromde, maakte duidelijk dat ze hen hier niet moest. Meerdere wolven gromden zachtjes, stapten in formatie op me af. Gelijk gaf ik mijn tanden bloot, zette mijn haren overeind. Achter me hoorde ik Sandra een stap achteruit doen. Vlak voor de wolven me aan konden vliegen sprong Kain ertussen. Hij richtte zich op, dreef ze naar achteren, daarna liep hij op de jongens en Sandra af wreef zacht langs hun benen. ‘Ze zijn hier te gast, behandel ze ook zo.’ De wolven liepen weg, de grijze wolf mokte, liep naar een paar puppy’s. Daar ging het dus om, ze wilde niet dat haar puppy’s met mensen in contact kwamen. Kalm liep ik naar de kleine wolfjes, die sprongen gelijk op me. Beten me zachtjes. De moeder vond dat blijkbaar niet fijn, gromde naar me. Snel sprong ik weg, rolde met mijn ogen en liep daarna naar de jongens. Voorzichtig duwde ik tegen Andy’s been aan, waarna hij me raar aankeek. Een zachte jank kroop uit mijn keel, daarna greep ik hem bij zijn broekspijp en trok zachtjes. ‘Ik denk dat ze wil dat we meegaan.’ Grinnikte Yu, waarna hij Andy een duwtje gaf. Die struikelde bijna over me heen. Met mijn staart tussen mijn benen liep ik langs de roedel, was oplettend dat ze niet zouden aanvallen. We liepen naar een hoek waar niemand was, vlak bij de rotsen. Het was er vochtig en koel, Sandra begon erdoor te trillen. Ik zag het, wilde achter haar gaan liggen. Ik was echter te laat, een andere wolf ging al achter haar liggen, Abel ging achter haar liggen. Niet begrijpend keek ik hem aan. Liet hem echter omdat Sandra het niet erg leek te vinden. De sfeer was echter lichtelijk gespannen, waarschijnlijk omdat de drie wolven achter ons nog steeds staarde alsof ze ons ieder moment konden verscheuren.