Chapter 1

Brittany Jamie Andeson
Het was nog maar zes uur in de ochtend en ik zat al in de auto richting het vliegveld. Nog steeds snapte ik niet waarom mijn vader de baan had aangenomen. De baan die hij had was toch goed genoeg? Ik zou er alles aan doen om zo snel mogelijk terug te kunnen naar mijn vriendinnen. 'Het komt wel goed.' Zei mijn moeder, die me door het make-up spiegeltje zag peinzen. 'Dat zeg je altijd. En als je dat zegt is dat niet zo.' snauwde ik. Mijn oudere broer Daniel zuchtte en liet zijn hoofd tegen het koude glas van de auto deur vallen. Onze band was erg sterk maar op dit moment konden we elkaar de laatste tijd niet uitstaan. We wouden beide niet weg, en we hadden een deal gemaakt dat we hier geen vrienden zouden maken. 'Kom op, jullie zijn toch ook blij voor pap?' Daniel en ik zuchtte. 'Het huis is kleiner, mijn kamer is kleiner, én ik heb niks met dorpen. Dat weet je mam.' 'En nu is het klaar! Ik wil jullie niet horen klagen, jullie moeten er maar mee leren leven! Ik snap niet dat jullie niet blij zijn voor jullie vader! Hij doet zijn best om het voor ons comfortabel te maken, én een veilig thuishaven te geven, waar we helemaal ons zelf kunnen zij.' 'Wie zegt dat we niet blij zijn voor pa? We zijn blij voor pap, alleen we willen niet verhuizen. Dat is wat Brittany wilde zeggen.' Mijn broer was mijn grote held op dit moment. Mijn moeder zei de rest van de weg richting het vliegveld helemaal niets meer tegen ons en focuste zich op de weg. Tijdens de rit werkte ik mijn make-up bij en luisterde naar muziek.

'Hey lieverd.' Mijn vader had een glimlach op zijn gezicht en kuste mijn moeder. 'Hey pa.' Glimlachte ik en gaf hem een knuffel. Sinds de discussie in de auto met mijn moeder heeft ze niets meer tegen ons gezegd, ze gaf enkel dodelijke blikken. 'Jullie weten welke kamer van je is toch?' Ik maakte een instemmend geluidje horen en vertrok vervolgens naar boven. De deur kraakte toen ik hem opendeed. De slaapkamer was nog best saai en er hing nog geen echte sfeer van rust, niet dat mijn vorige kamer dat had, iets wat ik nu wel zou gaan proberen. Voor het grote raam hingen zilveren gordijnen. Je kon het je gemakkelijk maken op één van de paarse en witte kussens in de vensterbank, waar je een stuk het bos in kon kijken die uitkeek op het strand. Een ideale plek voor mij om te gaan schrijven, een van mijn hobby's die je niet verwacht als een meisje zoals ik. Mijn koffer zette ik op de grond en opende de deur die naar de kast leidde. Het was in de zelfde kleuren tinten die ik had in mijn kamer; paars, wit en zilver. Ik sloot de deur en pakte één van de zes dozen die in mijn kamer stonden. Zodra ik de doos open maakte zag ik dat het allemaal spullen waren die in mijn make-up tafel moesten. Ik liep met de doos richting het tafeltje en ging op het krukje zitten. Mijn blonde haren had ik in een simpele knot gebonden en door mijn haren leken mijn groene ogen nog feller. langzaam begon ik alles neer te zetten in de laatjes zoals ik in het oude huis ook had staan. De dagelijkse dingen zoals de make-up die ik doordeweeks droeg even als mijn toilettas die ik altijd mee naar school nam zette ik op het blad en legde ik dus niet in één van de drie lades. Ik stond op van het krukje en pakte de volgende doos. Deze zat vol met kleding, als ik ergens dol op was dan was het wel kleding, ik had het dan ook niet van een vreemde. Mijn moeder was ontwerper voor een mode bedrijf die in heel Amerika zat, en vaak mocht ik de test ontwerpen dragen. Vaak stond er op het labeltje van het kleding dat ik droeg gucci of g-star. Mijn favoriete schoenen waren echter erg goedkoop en kwamen uit London, het was de Primark, de kleding is daar ook van goede kwaliteit maar ik had liever een echt merk aan mijn kont. Alles kon gemakkelijk in de kast en had ik dus het extra rek die op de zolder stond niet nodig. De hakken en de laarzen had ik onder mijn bed neergezet. De andere spullen stonden nog in dozen, dit zou ik opruimen met mijn moeder. Ik liep richting beneden waar ik levendige geluiden hoorde. Mijn gehoor was scherp en kon daardoor ook zachte stemmen goed horen. 'En bevalt het?' vroeg mijn vader. 'Ja hoor.' Ik liep naar de keuken die net zoals het rest van het huis modern was, ik pakte een glas cola en liet mijn handen steunen op het zwarte granieten kookeiland. 'Het zal lang duren voor dat ik me hier thuis voel.' fluisterde Daniel en keek me bijna verdrietig aan. 'Je bent niet de enige.' zei ik en legde mijn hand op zijn warme wang. Op het eerste gezicht zou het eruit zien alsof we een stelletje waren tot je de stamboom van onze familie zag. 'Je bent echt niet de enige, geloof me.' ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en liep met mijn glas cola in mijn linkerhand naar de bank.