¦25¦

Ik was in een lichte slaap gevallen tegen Sam, maar ik hoorde ze duidelijk nog praten. ‘Dat ze niet is dood gegaan van de pijn.’ ‘Ik had alles verwacht, maar niet dit.’ ‘Dit is te erg.’ Ik wist niet wie wat zei, maar ik wou dat ze stopten. Ik voelde Sam bewegen en opende mijn ogen. ‘Sorry, ik wou je niet wakker maken.’ Fluisterde hij. Ik haalde mijn schouders op en trok mijn knieën naar me toe. ‘Wat zat er eigenlijk in het doosje?’ vroeg Paul. Sam keek hem boos aan. Ik snapte het wel, vertel ik dat ik mijn reden om te leven, mijn inprent ben verloren, gaat hij daarom vragen. Ik trok mijn ketting onder mijn topje vandaan. ‘Een ring.’ Zei ik zacht. Ik had de ring aan een ketting gedaan zodat ik hem makkelijk kon afdoen voor het veranderen. ‘Een ring?’ vroeg Paul. Ik knikte en staarde naar de ring. Tranen gleden weer over mijn wangen. ‘Hij ging naar zijn ouders om de ring van zijn oma op te halen. Zijn moeder vertelde dat hij mij thuis ten huwelijk wou vragen.’ Bij de laatste woorden viel ik weer in huilen uit. Sam omhelsde me weer en zei sussende woordjes. Ik had me al deze ellende kunnen bewaren om het niet te zeggen, maar ik moest wel. Toen Jason net dood was heb ik maanden lopen huilen, ik was ontroostbaar. Ik wou die verschrikkelijke tijd niet nog een keer mee maken, het deed zo’n pijn.

~~{*}~~