HOME

Noah

Blij lopen Ibrahim en ik door het ziekenhuis vandaag mogen we Steven mee naar huis nemen wel zal hij nog steeds een zuurstof slangetje nodig hebben en een sonde voeding maar hij komt thuis. Ibrahim stuurt de tweeling kinderwagen waar nu één kindje in ligt maar straks twee. Als ik de deur open doet van de afdeling zie ik de zuster al met Steven op haar arm. `Hoi schatje kom maar bij mama` en ik neem hem over trots leg ik hem in de kinderwagen Ibrahim gaat boven hem hangen en geeft hem een zacht kusje `Zo kleine vent ga je gezellig mee met papa mee naar huis` ik glimlach om de manier hoe hij het zeg en kijk hem even verliefd aan waardoor zijn wangen een beetje rood kleuren. We zeggen de verpleegsters gedag en lopen met z'n vieren het ziekenhuis uit. Buiten staan tientallen foto camera's maar niets kan mijn humeur verpesten en ook Ibrahim lijkt zich er een keer niet aan te storen.

Ibrahim

Ik lig op bed met mijn 2 kindjes op mijn blote borst en Noah ligt met haar hoofd op mijn schouder. `Lief he` fluistert ze zachtjes ik knik en geef haar een kusje op haar hoofd. Noah neemt Steven over en legt hem in het bedje ik leg Dilylah er naast en als een echte tweeling pakken ze elkaars handjes beet. Snel maak ik een foto met mijn mobiel en blijf nog een tijdje naar mijn kindjes kijken. `Ik ben zo blij he No` en ik trek haar tegen mij aan `Ik ook ibi` verlangend kus ik haar lippen en dwalen mijn handen onder haar shirtje. Het was lang geleden dat wij gevreeën hadden en dat had ik echt gemist. `Niet nu ibi onze kindjes liggen hier en ik ben moe` toch enigszins teleurgesteld stop ik en streel ik afwezig met mijn duim over haar schouder `Ben je nu boos Ibi?` ik schud langzaam mijn hoofd `Nee ik snap het wel maar ik verlang wel naar je` ze drukt haar lichaam tegen de mijne aan en drukte een kus op mijn kaak `Binnenkort Ibi` ik knik `Ik snap het wel hoor No ik kan wel wachtte` en met een glimlach op mijn gezicht en met Noah in mijn armen val ik in een droomloze slaap.