(TH) Rette Mich {1}

pijn, verdriet en vuur!!
Leipzig 4 september 1489



De zware eiken deur van de kerker werd met een harde knal dichtgeslagen. Een tijdlang bleef Gustav onbewegelijk liggen op het laagje vuil stro dat de laatste weken zijn bed was geweest. Het waren harde en pijnlijke weken geweest. Toen Gustav zich probeerde recht te zetten kreunde hij van de pijn. "...heeft bekend dat hij een tovenaar is en word veroordeeld tot de brandstapel..." had hij de sombere rechter horen zeggen. De woorden galmen door zijn hoofd. Verdrietig kijkt Gustav naar zijn zwaar verminkte handen en voeten. Natuurlijk heeft hij bekend. Wie zou nu niet bekennen na al die verschrikkelijke martelingen?
Ben ik dan werkelijk een tovenaar of heks omdat ik verstand heb van kruiden? Omdat ik weet welke je ziek en welke je gezond kunnen maken? dacht Gustav.
Hij huiverde. Het was koud en vochtig in de kerker. Hij had enkel een jutte zak om zijn lijf en die was ingesmeerd met teer zodat hij snel zou branden. "...zijn as zal NIET in gewijde aarde worden begraven..." herinnerde hij zich plots de woorden van de rechter. Nu raakte Gustav in paniek. Dat betekende dat hij voor eeuwig verdoemd was! Zijn geest zou geen rust vinden voor hij in gewijde aarde zou liggen. Gustav begon te huilen, de tranen stroomden over zijn gezicht. Wanhopig en bang liet hij zich langs de muur op de grond zakken en sloeg zijn pijnlijke handen voor zijn gezicht. Opeens werd hij opgeschrikt van de zware deur die openvloog. De soldaten kwamen hem al halen, hij was nu niet meer dan een hoopje doffe ellende die ruw werd rechtgetrokken door een van de soldaten. Voor de laatste keer liep hij op zijn pijnlijke voeten door de gangen van de kelder. Deze keer brachten ze hem niet naar de martelkamer maar werd hij de trap opgeduwd naar boven toe. Toen de grote poort openging knipperde Gustav met zijn ogen tegen het felle zonlicht. Wat was het lang geleden dat hij de warme zonnestralen op zijn gezicht had gevoeld. Zijn geluk was van korte duur toen hij opschrok van de gillende mensenmassa die op het marktplein stond. "Naar de brandstapel met die tovenaar" riepen ze. "Laat de duivel hem komen halen" riep een dikke vrouw, en ze spuwde in Gustav zijn gezicht. een zware steen trof Gustav net boven zijn oog en even duizelde hij. De soldaten deden of ze niks hadden gezien en duwden hem verder door de smalle gang tussen de mensen in. Opeens blijf Gustav stilstaan. Daar helemaal in de verte hoog in een boom zag hij zijn jongere broer Georg zitten. Arm kind, je bent nog geen 15 jaar en nu sta je er al helemaal alleen voor, eerst verliezen we onze ouders op de brandstapel en nu ben ik aan de beurt, dacht Gustav verdrietig. Gustav werd verder geduwd naar de grote stapel met hout, middenin stond een grote paal met kettingen aan. Toen zag Gustav de rechter staan en zonder er bij na te denken trok hij zich los en liep op de rechter af. "laat mijn as toch niet in ongewijde aarde begraven worden" huilde hij. De rechter keek hem ijzig koel aan en zei niks. Gustav werd opgepakt door de soldaten en die lieten hem niet meer los voor hij vast zat met de kettingen aan de grote paal.
De beul had een zwarte kap over zijn hoofd getrokken en stapte traag op de stapel hout af met de brandene fakkel in zijn hand. Op het plein werd het stil als de beul het hout in brand stak. Dikke rookwolken stegen op uit de stapel droog hout. Het vuur verspreide zich snel en niet veel later likten de vlammen aan de jutte zak rond Gustav's lichaam. Nu werd het doodstil, je hoorde enkel het knetteren van het hout. Dan opeens klonk er een ijselijke smekende kreet. "Laat mijn as niet in ongewijde aarde worden begraven..." vele mensen sloegen een kruisteken. Toen zakte Gustav langzaam weg en hing als een lappenpop aan de paal. Enkel rookwolken verhulden zijn laatste lijden....


Eewen later.....

Leipzig 4 september 2006



REACTIES BITTE!!!

xx Candy xx

Ps: deze serie gaat niet te vlug lopen want ik ben er nog volop mee bezig, hopelijk vinden jullie hem ook leuk.