2)Droom en nachtmerrie.

Ik keek van op een afstand toe hoe Bella met haar vriendinnen de parkeerplaats op liep.
Ik wist wat er nu zou komen...3...2...1...
"Jake!" Bella's stem liep over van blijdschap toen ze haar beste vriend zag staan. Hij had de auto van een vriend voor dit weekend geleend en zou nog de hele avond bij haar blijven. En als ze Charlie zo gek kregen kon hij misschien op de bank blijven slapen. Dat was wat hij haar nu vertelde en Bella was natuurlijk dol enthousiast. 1 week.
1 week geleden hadden ze elkaar ontmoet, maar op de een of andere vreemde manier waren ze tijdens die eerste dag alleen al heel hecht geworden. En morgen, wanneer bijna iedere andere leerling van deze school naar het lente bal ging, zouden zij de hele dag samen doorbrengen. En ook zondag zouden ze bij elkaar zijn. Jacob Black zou haar ten laatste zondagmorgen vragen of ze die avond met hem naar de film wilde en dan...
Ik voelde een pijnlijke steek en een woeste razernij opkomen. Ik stelde me voor hoe prettig het zou zijn om die jongen een oplawaai te verkopen dat hem nog lang zou heugen. Ik hield mezelf in. Dat mocht niet.
Op dit moment had ik ongelofelijk veel spijt dat ik mezelf had ingehouden vorige week. Wie weet zou Bella dit weekend dan bij mij zijn geweest. Zou ze naar mij gelachen hebben...
Nee, dat zou ze niet, want ik was een monster en niets meer of minder dan dat. Hoe zou ze ooit van mij kunnen houden?
Deze jongen verdiende haar liefde veel meer dan ik.
Want met dank aan Alice wist ik dat hij en Bella na dit weekend mogelijk meer zouden zijn dan alleen maar vrienden.
Ik stond nonchalant tegen mijn auto geleund, wachtend op de rest van mijn familie, en keek naar haar. Ik was dan wel verliefd, maar nu kon ik het me al helemaal niet veroorloven om contact met haar te zoeken. Zelfs nu ik op een afstandje keek ging ik eigenlijk al te ver.
Ik merkte dat ze naar achteren zou kijken voordat ze zelf echt wist dat ze dat zou doen en keek de andere kant op. Ik zag via Angela Weber's gedachten dat ze mij opmerkte en fronste.
"Jo, Edward! Genoeg gedroomd! We moeten vertrekken!" Emmet verstoorde mijn gedachten en ik stapte in.
Ik wierp een subtiele blik op haar en zag dat ze weer met haar vrienden aan het praten was. Ik hoorde hoe de jongen twijfelde over wat hij precies wilde doen zondag. Hij wist niet zeker of de tijd al rijp was om zijn gevoelens te tonen. Hij twijfelde, maar niet zoals Mike onzeker was geweest toen hij haar naar het bal vroeg.
Hij twijfelde niet uit angst afgewezen te worden, maar omdat hij bang was dat hij te snel ging voor Bella. Hij wist dat ze blij was om het weekend met een vriend door te brengen en ze had tegen hem geklaagd over al die jongens die haar hadden uitgevraagd.
Ik stopte met luisteren. Het was pijnlijk om te horen hoe oprecht zijn gevoelens voor haar waren. Ik was stikjaloers op hem.
Ik wenste dat ik in deze tijd geboren was en dat ik menselijk was, dan lag ze nu in mijn armen en...ik mocht van mezelf niet aan dat soort dingen denken.
Waarom? Waarom konden we niet gewoon van dezelfde soort zijn? Dan konden we samen zijn. Zo zou Bella nooit van me kunnen houden, maar als ik mens was...zouden zij en ik dan samen kunnen zijn?
Of was ze hoe dan ook niet voor mij bestemd en zou ik eeuwig en altijd alleen blijven?
We waren weer thuis en ik ging meteen door naar mijn kamer. Ik had zelfs geen zin om te gaan rennen. Ik voelde me leeg en ellendig.


Bella P.O.V.

"...Eh, Bells..." Jacob aarzelde. Ik keek verward op.
Hij was de hele avond vol vrolijk zelfvertrouwen geweest en nu keek hij plots zo ongemakkelijk.
"Ja, Jake?" vroeg ik terwijl ik het eten in de oven zette en hem instelde. Toen ik weer opkeek keek Jacob naar de vloer.
"Het is misschien een vreemde vraag, maar...Wie was die gast die daarstraks zo naar je aan het staren was?" Ik keek hem vragend aan.
"Was er iemand naar mij aan het staren?" Ik dacht na. Ik had niemand gezien, ik had wel iemands ogen op mijn rug gevoeld, maar toen ik opkeek had ik alleen Edward zien staan. En hij keek al in geen maanden meer naar me.
Ik had vorige week even gedacht of gehoopt dat hij van gedachten veranderd was over het hele ik-doe-net-alsof-Bella-gewoon-dood-is-en-ik-haar-nooit-gered-heb-idee heen was, maar hij had me weer genegeerd.
Dat was de druppel geweest. Ik weigerde nog aandacht aan die jongen te besteden. Nou ik probeerde het toch, maar ik merkte dat ik in de kantine steeds zo ging zitten dat ik zijn tafel kon zien en dat ik altijd langzamer dan nodig naar mijn plaats in het biologie lokaal liep. Ik werd er alleen maar nijdiger om.
Maar wacht eens even...
"Was het misschien een bleke jongen met roodbruin haar?" vroeg ik achterdochtig. Jake knikte.
"Dat is niemand..." Jake keek me even aan.
"Heeft die jongen je gekwetst?" vroeg hij toen bezorgd. Ik probeerde zijn ogen te ontwijken, maar hij draaide me om en hield mijn kin omhoog.
"Bella, heeft hij je gekwetst?" Jake's ogen brandden zich in de mijne.
"Ja, nee... Het is nogal ingewikkeld... Hij heet Edward Cullen. Hij had me iets beloofd... en ik hield me aan mijn deel van de afspraak, maar toen ik hem vroeg om zijn belofte na te komen maakte hij wat rot opmerkingen over dat ik op mijn hoofd gevallen was-wat wel klopte-en sindsdien negeert hij me." Ik keek weg en Jake staarde me ontzet aan. Plots voelde ik zijn armen stevig om me heen.
"Hij is echt een idioot als hij zo'n mooi, lief meisje als jij zo behandeld." Ik voelde me beter door zijn woorden en sloeg mijn armen om zijn middel.
"Bedankt Jake, dat had ik even nodig."
"Maar ik begrijp alleen niet waarom hij zo stond te staren," mompelde hij. Ik haalde mijn schouders op.
"Kan me geen barst schelen," gromde ik.
"Hé, wij gaan ons weekend niet laten ruïneren door zo'n omhooggevallen sukkel. Wij gaan ons dit weekend rot amuseren. Deal?" Hij stak zijn hand uit en ik gaf hem een low-five. "Deal," beaamde ik.
De rest van de avond zaten we elkaar te plagen met van alles en nog wat. Toen Charlie thuis kwam was Jake me praktisch dood aan het kietelen.
"Hahaha! Jake!" gibberde ik.
"Neem je het terug? Kom op. Zeg dan."
"Haha, toe nou. Dat is niet eerlijk!"
"Ik hoor je niet."
"Oké, oké, neem het terug! Hou nou op!" smeekte ik. En eindelijk stopte hij. Buiten adem hing ik slap nog wat na te giechelen en Jake lachte met zijn armen om mijn middel met me mee.
"Bella?" Ik veerde recht en voelde me op de één of andere manier betrapt. Net had het allemaal nog heel onschuldig en normaal geleken, maar nu Charlie hier stond en wantrouwig naar mij en Jake keek...
"O, hoi Charlie. Het eten is over een half uurtje klaar." Ik probeerde nonchalant over te komen.
"Waar waren jullie mee bezig?" Charlie was wantrouwig.
"Bella noemde me een jonkie. Dat kon ik niet over mijn kant laten gaan."
"Je reageerde ook heel volwassen," zei ik plagend.
"O, nou, oké." Charlie leek de verklaring goed genoeg te vinden en liep naar de woonkamer. Jake gaf me een knipoog en liep hem achterna. Ik wist dat hij van plan was om Charlie zo ver te krijgen dat hij min of meer zelf voorstelde om hem te laten logeren. Dat hadden we een half uur geleden bedacht. Ik vroeg me af of het zou lukken.

Jacob P.O.V.

Ik keek samen met Charlie naar de wedstrijd. Of ik deed toch alsof ik keek. Ik deed mijn best om op de juiste momenten te reageren maar ik zou niet weten wie er aan de winnende hand was. Ik luisterde naar de geluiden die Bella in de keuken maakte.
Ik vond het doodzonde dat Charlie al thuis gekomen was. Wie weet wat er had kunnen gebeuren, met haar in mijn armen...
Al vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag vond ik haar leuk. En nu...nu wist ik gewoon dat dit iets heel moois kon worden. Als ik voorzichtig was en het goed overbracht tenminste. Misschien zondag? Zou ik haar echt meevragen naar de film? Zou ik dat durven? En zou ze 'ja' zeggen? Ik moest eerst maar eens onze vriendschappelijke logeerpartij regelen. "Wat doe je hier eigenlijk Jacob?" vroeg Charlie tijdens de rust. De voorbije week was ik hier wel vaker geweest, maar altijd met Billy als excuus. Dit was de eerste keer dat ik hier uit eigen beweging naartoe kwam.
"Ik zou morgen met Bella naar Seatle gaan en ik dacht 'waarom zou ik vanavond niet meteen langs gaan." Charlie keek afkeurend.
"Hoe ben je hier gekomen Jake?"
"Met een auto." Ik wist precies hoe ik dit voor elkaar moest krijgen.
"Jacob. Je bent nog te jong om te rijden en dat weet je."
"Ik ben hier toch heelhuids aangekomen," zei ik heel onschuldig. Charlie keek nog steeds afkeurend.
"Oké, ik zal de volgende keer een lift vragen, maar vanavond zal ik toch echt wel zelf moeten rijden." Charlie kon onmogelijk raden waar dit heenging. En nu stond hij voor een keuze. Of hij liet mij rijden of hij liet me hier logeren. En als hij niet te achterdochtig was zou hij daar zelf wel op komen.
"Jake!" zei hij bestraffend.
"Ik kan niemand Bellen. Al mijn vrienden zijn nog te jong, Billy kan niet rijden en de ouders van mijn vrienden kunnen hun benzine voor betere dingen gebruiken. Bovendien ben ik al met de auto van een vriend gekomen en ik moet die auto terug brengen...Nou, zijn vader is in de buurt dus hij kan me wel naar huis brengen, maar die kan waarschijnlijk pas vanaf morgen..." Er was echt maar één verantwoordelijke oplossing over. Want Charlie had niet genoeg benzine en Bella zogenaamd ook niet. En me met de geleende auto brengen was ook een dure grap. Dus wat voor keuze had hij nog?
"Jake als ik kon zou ik je een lift geven maar ik zit praktisch zonder benzine. Bella?"
"Ja, pap wat is er?" Bella leek zelf uit de lucht te vallen.
"Kan jij Jake een lift naar huis geven?"
"Eh, ik denk niet dat dat zal lukken. En het tankstation is nu niet open..."
"Ja, ja dat weet ik." In grote steden was een tankstation altijd open, maar in een klein dorpje als Forks deden ze de deuren na het spitsuur dicht. Het gebeurde toch haast nooit dat iemand s'avonds in het station moest zijn. En als het wel zo was dan kon je wel bij iemand in de buurt overnachten of iets dergelijks. Nu was het de vraag hoe erg Charlie tegen minderjarige bestuurders was en hoe achterdochtig hij was.
"Wel...tja, je zou hier kunnen logeren. Als je niets tegen de bank hebt tenminste?" Lag dat nou aan mij of legde hij een nadruk op 'de bank'?
"Nee, hoor. Dat lijkt me een goed idee," vertelde ik hem.
"Eten is klaar!" riep Bella uit de keuken.
We gingen aan tafel en het eten was heerlijk.
"Mmmmh, lang geleden dat ik nog zo lekker gegeten heb. Fantastisch Bella. Charlie je boft met zo'n keukenprinses," zei ik terwijl ik op mijn buik klopte. Bella bloosde en Charlie grijnsde.
"Ik weet het," zei hij trots. Bella leek te willen ontsnappen aan de complimenten en ging in de keuken afwassen.
"Ik help wel," bood ik aan. En voor ze er iets van kon zeggen had ik al een handdoek vast en keek haar afwachtende aan.
We sarden elkaar nog wat en toen we de afwas op wilden bergen belande ze bijna met haar handen vol glazen op de vloer. Gelukkig ving ik haar op.
Twee seconden keken we elkaar licht verbijsterd aan.
"Haha, Bels volgens mij hebben ze jouw voeten van plaats verwisseld," grapte ik om de spanning te doorbreken. Ergens had ik er spijt van omdat ik nu pas besefte wat voor magie er net tussen ons speelde. De betovering verdween uit Bella's ogen en met een chagrijnige blik ging ze op haar eigen benen staan. Ik nam de glazen van haar over en zette ze in de kast. Toen ik me omdraaide voelde ik iets nat en schuimend in mijn gezicht. Ik veegde het weg met mijn arm en zag dat het afwaswater was. Ik keek naar Bella die me uitdagend aankeek.
"Die was voor je opmerking over mijn voeten," gromde ze speels.
Ik glimlachte deed een stap dichter, keek haar diep in de ogen en stak subtiel mijn hand in het water. Ik streelde langs haar gezicht en wreef het sop toen stevig uit.
Bella schrok op. Ze had duidelijk iets anders verwacht, maar wat? Toen smeet ze een kwak sop in mijn gezicht en voor we het wisten was het sop op en zaten we lachend onze handen aan elkaars haren af te vegen.
"Waar zijn jullie nu weer mee bezig?" Charlie was zich gaan douchen en keek verbaasd naar ons kinderachtige spelletje. We keken elkaar aan en ik moest bekennen dat ik echt niet meer wist waar dit begonnen was.
"Gewoon wat dollen pap," zei Bella terwijl ze haar haren uitwrong.
"Ja, natuurlijk." Charlie wist duidelijk niet zeker of hij wel juiste beslissing genomen had. Bella ging zich als eerste douchen en ik ruimde het slagveld ondertussen op.
"Jake, dat had je echt niet moeten doen. Had gewacht dan had ik je wel geholpen," zei Bella toen ze me de vod zag uitwringen.
"Nee, echt ik wil graag helpen. Bovendien was dat water gevecht mijn schuld."
Bella schudde haar hoofd met een lieve glimlach, ik wreef door haar natte haren en liep naar boven om zelf ook te douchen.

De volgende dag.

Ik loop langs het strand en voel een hand om de mijne. Ik kijk om en zie Bella.
Zij kijkt ook naar mij.
Ik stop met lopen en streel haar haren, haar wang en haar lippen. "Ik hou van je," fluister ik.
Ik houd haar dicht tegen me aan en voor ik het weet raken onze lippen elkaar. We zoenen lang en passioneel, maar als we los laten hoor ik plots iemand achter ons. Ik kijk op en zie de jongen van de parkeerplaats-Edward-en hij kijkt me woest aan.
Plots voel ik hoe iets Bella uit mijn armen rukt. Ik kijk verwilderd om me heen en zie dat Edward haar in zijn armen heeft en zijn lippen tegen haar nek drukt.
"Hé! Laat haar gaan!" Edward kijkt op en ik zie de wonde in Bella's nek. Ze begint hevig te schudden en te schreeuwen.
"Ze is nu van mij," fluisterde hij zelfvoldaan. Ik ren naar Bella die gilt van pijn.
"Bels?" Ik weet niet wat ik moet doen, ik ben doodsbang.
"Dood me...alsjeblieft dood me!" kreunt ze. Ik schud mijn hoofd wanhopig.
Ik schoot overeind en haalde opgelucht adem. Gewoon een droom. Stomme legendes ook. Daar krijg je dat soort nachtmerries van. Ik wist ook zeker dat die Edward een serieus oogje op Bella had laten vallen. Ik snapte niet waarom hij zo tegen haar deed. Wat was er mis met die gast?
Ik schudde de gedachte van me af en besloot me al klaar te maken. Ik liep naar boven en hoorde plots Bella's stem.
"Mmmmh, Edward." Ik verstijfde. Ik hoorde hoe Bella zich omdraaide.
"Jake...Jake..." Toen kon ik me weer ontspannen. Ze sprak vast in haar slaap. Best wel schattig, maar...Droomde ze dan net van mij? Zou ik haar vandaag al vragen?...

Bella P.O.V.

Ik loop over de parkeerplaats hij is verlaten.
"Bella?" Ik herken die stem. Ik draai me om.
"Edward?" Ik doe nieuwsgierig een stap naar hem toe.
"Bella, niet doen!" Wat doet Jake hier nu? Ik kijk om.
Ik kijk heen en weer. De twee jongens hebben allebei hun hand uitgestoken. Edward vragend vol zelfvertrouwen, Jake smekend en vol zorgen.
Ik twijfel en loop uiteindelijk op Jake af. "Oh, Bells."
"Jake," zucht ik. We blijven zo even staan. En dan besef ik dat dit een droom is en dat het tijd is om wakker te worden.
Ik stond op en wreef de slaap uit mijn ogen. Ik liep de gang op en slaapdronken botste ik tegen iemand op.
"Ho!"
"Oef, sorry Jake."
"Hé, Bella, ik wilde je net wekken. Ik heb ontbijt."
Ik keek en zag dat hij twee borden met omelet bij had.
"Oh, Jake! Dat had niet gehoeven!" Ik nam mijn bord aan en knuffelde hem met mijn vrije arm. We liepen naar mijn kamer en ontbeten op het bed. "Bella, ik wilde je wat vragen..."
"Ja?" Jake klonk aarzelend. Ik keek op en moest om de één of andere reden terug denken aan toen ik gisteren in zijn armen lag en dat ene moment vlak voor het zeep gevecht los barstte.
"Wil je...Heb je zin om morgen met mij naar de film te gaan?"
Ik keek hem even aan. Hij had het duidelijk niet over een gewone lachfilm. Wat zou ik zeggen?

Tja, willen jullie een vervolg of niet? Daar hangt het vanaf.