Foto bij .4

dit zijn de leeftijden en de klassen waarin iedereen nu zit:
seth-14-2de
jacob-15-3de
embry-15-3de
quil-15-3de
leah-17-5de b
jared-17-5de b
paul-17-5de b
sam-19- gaat niet meer naar school, werkt af en toe zelfstandig als klusjesman, maar leeft vooral van het geld dat hij heeft als erfenis van zijn ouders

alice-"16"-4de
edward-"16"-4de
jasper-"17"-5de a
rosalie-"17"-5de a
emmett-"17"-5de b

have fun

Blijkbaar was Emmett iemand die niet tegen stilte kon, want nog voor ik klaar was met knikken begon hij al terug te praten: Ik zal mijn broers en zussen al voorstellen. Zei hij. Rosalie Hale, dat is de blonde, die arrogant kijkt, loopt gegarandeerd naast Edward Cullen. De blonde gast dat is Jasper Hale, de tweelingbroer van Rosalie en het lief van Alice Cullen. Alice is het meisje met de zwarte haren en waarvan het lijkt alsof ze huppelt in plaats van stapt.
Ik glimlachte bij het horen van de beschrijvingen die hij gaf over zijn familie; en ook dat ging niet onopgemerkt voorbij. Jes riep hij inneens luid, zo luid dat ik bijna twee meter in de lucht sprong van de schrik... Toen mijn hart eindelijk weer een beetje normaal klopte vroeg ik hem waar dat in godsnaam voor nodig was?
Zijn antwoord was: Nergens voor, ik wou gewoon bewijzen dat je wel kunt lachen. De verbaasde blik in mijn ogen moet ook hem zijn opgevallen aangezien hij terug begon te spreken. Je keek zo triestig uit je ogen... Vervolgde hij zijn uitleg. Oh; was mijn antwoord.
En toen zag ik hun naderen. Is het goed dat ik binnen wacht? vroeg ik Emmett. Tuurlijk of wacht even.. Kijk daar nadert mijn familie net. Nog twee minuutjes goed? vroeg hij mij. Ik wist dat het niet goed was en voelde de angst mijn lichaam overnemen. Ik kon geen woord meer uitbrengen en geen stap meer verzetten. Wat dus ook betekende dat ik niet kon uitleggen dat het niet goed was en dat ik daar weg moest geraken. Op dat moment waren ze er Paul en Jared. Ik kromp in mekaar en probeerde me zo onopvallend mogelijk zo klein mogelijk te maken terwijl ik naar mijn voeten bleef kijken. Wel, wel wie hebben we hier? zei de stem die ik verafschuwde.. Zoals ik al zei toen ik mij voorstelde, woon ik in een klein dorpje met maar een school waar iedereen naar school ging of gegaan was; normaal gezien waren de klassen altijd heel klein 10-15 leerlingen maximum. Maar tuulijk moest ik weer eens geboren worden in een geboortegolf, vandaar dat wij twee klassen vormden 5a en 5b. En tuurlijk moest ik dan maar worden opgescheept met de grootste pestkoppen van de school: Paul Lahote en Jared Cameron...
Leentje, Leentje toch.. Je weet toch dat je geen vrienden hebt of ooit zult hebben, kan je dat nu niet gewoon accepteren? Waarom moet je jezelf toch iedere keer zo'n pijn doen?
Als iemand anders dit had gehoord had hij het misschien als bezorgdheid kunnen opvangen maar ik hoorde de scherpe ondertoon in zijn woorden en ik hoefde niet naar zijn gezicht te kijken om te weten dat daarop een gemene grijns lag. Terwijl die woorden nog door mijn hoofd galmden en in mijn hart littekens omtoverde in bloedende wonden liepen ze mij en Emmett voorbij en stapten de school binnen.
Voorzichtig keek ik weer naar Emmett en begon ik mij te verontschuldigen. Waarom in godsnaam zou jij sorry moeten zeggen? Onderbrak hij mij bruut toen ik net voor de twintigste keer sorry wou zeggen. Terwijl ik opnieuw verlegen naar mijn schoenen keek antwoordde ik: Omdat jij nu voor de rest van jouw schoolcarrière hier ook gepest zult worden.. Toen ik uitgesproken was hief ik opnieuw voorzichtig mijn hoofd op om zijn reactie te kunnen zien maar in plaats van hem te zien reageren zag ik voor mij de vier mooiste mensen die ik ooit had gezien staan.


wie zouden dat toch zijn?? x D

Er zijn nog geen reacties.


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen