V

‘Wat was dat trouwens Ariadne’ snauwde Eames haar ineens toe.
‘Het was een valstrik, oke’ kwam Arthur voor haar op.
‘Maar hierdoor zitten we wel mooi in Limbo, nou, zo mooi is het eigenlijk niet eens’ kwam Eames terug.
‘Rustig’ kwam Yusuf tussenbeide.
‘Hoe lang zitten we hier eigenlijk nog?’ vroeg Eames boos aan Yusuf.
‘Geen idee, een paar uur, dagen?’
‘Jij bent de chemist’ zei Eames ‘welke chemist weet nou niet hoeveel uur er nog over is!’
‘Ik eh.. ben de tel kwijt geraakt’ zei Yusuf onhandig.
‘Oke, wie heeft de stopwatch?’ zei Ariadne.
‘Die heeft Dom natuurlijk mee’ zuchtte Eames.
‘Okee, eh.. we moeten een schatting maken’ probeerde Ariadne de boel te sussen.
‘Daar hebben we niets aan, we moeten echte tijden hebben’ zei Eames met grote gebaren.
‘Rustig iedereen, we weten niet hoe lang we hier zitten, waar we zijn en waar Dom is, maar we moeten hem nu gaan zoeken en later mensen de schuld gaan geven, we hebben elkaar nu nodig’ zei Arthur, daarna werd het stil.
Na een lange stilte kwam Ariadne met de gedachte dat ze Cobb snel moesten vinden, Mal zou hier ook ergens zijn, ze volgt hem altijd in de dromen.
‘We moeten snel Cobb vinden’ vertelde ze de rest ‘voordat Mal hem vindt en hem probeert te overtuigen dat dit geen droom is.’
‘Dat is waar ook’ waardeerde Arthur Ariadnes inbreng, Ariadne voelde zich gevleid.
‘Dus nu zit er nog overal haast achter’ zei Eames geïrriteerd.
Yusuf stond op ‘ we kunnen beter nu gaan.’
De rest volgde.
‘Heeft iemand enig idee waar we heen moeten? Vroeg Arthur kijkend naar Ariadne omdat hij wel dacht dat zei zou weten waar ze heeft moesten omdat ze hier eerder is geweest.
‘Nee’ zei Yusuf. De rest keek nu ook naar Ariadne.
Ariadne voelde enige druk en bedacht waar Cobb wel eens kon zijn.
‘Hij zou wel naar het huis van hem en Mal gegaan kunnen zijn’ zei Ariadne als een Limbo kenner.
‘Dan moeten we daar maar heen..’ zei Eames alsof hij er echt zin in had om een emotionele gebeurtenis aan te gaan tussen Cobb en Mal.
Het incomplete team begon te lopen. Iedereen liep Ariadne achter na die zelf niet eens wist waar ze heen liep, maar ze had het gevoel dat ze iedereen iets verschuldigd was dus ze ging instinctief naar het midden van Limbo, waar de huizen van Mal en Cobb moeten staan.