IV

Dom stond nog altijd alleen in de droomstaat die Limbo heet, hij kende de weg er nog precies.
Dom liep naar de plek die hij Ariadne eerder had laten zien, misschien dat ze daar heen is gegaan met de rest dacht hij.
Aangekomen bij de huizen waar Dom heeft gewoond met zijn geliefde hoorde hij niet dat er iemand achter hem aan kwam. Dom stond stil om te beslissen naar welk huis hij eerst zou gaan kijken.
Dom liep naar binnen in het eerste huis die hij ooit met Mal deelde.
Hij keek even rond maar zag niemand en wilde weer naar buiten lopen toen hij wat hoorde in de woonkamer en hij liep terug om te kijken wat het was, hij zag Mal zitten op de bank.
Mal keek met een schok om toen ze iemand in de deuropening zag staan.
‘Mal’ zei Dom ‘hoe kan je hier zijn?’ Dom pakte zijn totum uit zijn jaszak en tolde het op tafel, hij moest meteen een reality check doen.
De tol draaide. Mal stond op en pakte Dom zijn totum.
‘Deze behoorde ooit tot mij’ zei ze.
‘Maar je bent er niet meer’ Zei Dom.
‘Dat is wat jij denkt, maar jij leeft nog steeds in een droom’ zei Mal overtuigend.
‘Waarom pak je mijn totum?’ Zei Dom.
‘Je hebt er geen nodig, je moet mij vertrouwen’ was Mal haar antwoord. Mal liep weg, naar het huis waar ze met de kinderen gewoond hebben toen ze nog samen waren. Dom liep achter haar aan ‘Dit kan niet, ze is maar een projectie, ze is niet echt, mijn Mal is overleden, ze is niet echt…’ ging het door in zijn hoofd.
Ze kwamen aan bij het huis en Mal riep haar kinderen ‘James, Phillipa!, of heb je ze al gezien Dom?
‘Ik zie ze iedere dag’ zei Dom er nog steeds van overtuigd dat hij in Limbo zit ondanks dat hij het niet kon nakijken want zoals Mal zei, hij moest op haar vertrouwen.
‘Hm, je bent in de war’ was Mal’s verontwaardigde reactie hierop ‘je bent zo zeker van jouw wereld, van wat echt is en wat niet, maar je hebt het mis, ga zitten Dom’
Dom voelde zich overdonderd en ging zitten op de bank die ze lang geleden samen hadden uitgezocht.
‘James, Phil, ga maar weer spelen, papa is erg in de war’ vertelde Mal haar kinderen die Dom niet onder ogen wilde zien omdat het niet hun echte kinderen waren.’
‘Ik moet gaan, ik moet mijn team zoeken en niet mijn tijd verdoen met iemand die niet goed genoeg voor mij is, jij bent niet mijn echte vrouw, jij bent maar een projectie’ zei Dom.
‘NEE’ schreeuwde Mal, daarna werd het weer stil. ‘Dit is wat je denkt, maar wat wil je, wil je niet dat ik weer bij je ben?’ zei Mal boos.
‘Nee, niet op deze manier.’
‘Blijf bij me Dom, krijg je leven terug zoals je die hebt gehad, laat het schuldgevoel vallen en kom terug naar de realiteit.’
Dom wist niet meer wat hij moest geloven Mal had zo op hem in gepraat dat hij echt zijn totum nodig had, maar die had Mal.