Een dagje uit.

Bella P.O.V.

Ik zat met Evelien in de zon en we keken naar de jongens die aan het schermen waren. Nou, niet echt schermen. Ze hadden twee takken gevonden en leefden zich daar nu mee uit. Edward was aan het winnen.
"Kom op Nicolaas!" schreeuwde Evelien. We moesten allebei lachen toen Edward uithaalde en hem op een haar na miste.
Giovanni zat in het gras en schetste wat voor zich uit.
Sinds zijn portret van mij en Edward op een receptie te zien was geweest stroomden de opdrachten binnen. Hij had niet gewild dat iemand mijn portret zag voor de bruiloft. Edward ontwapende Nicolaas met een vloeiende beweging en drukte zijn stok tegen zijn borst.
"Het spijt me beste vriend maar ik heb je zojuist aan mijn degen geregen," zei hij met een schittering van opwinding op zijn gezicht.
Nicolaas stak lachend zijn hand uit. "Geeft niets mijn beste, maar ik wil wel revanche..." Plots klonk er luid gehinnik over de open plek. We keken allemaal verdwaasd op. Ik had gedacht dat één van onze paarden ergens van geschrokken was maar het was Frederik. Hij kwam met een flinke galop op ons afdraven op een gitzwart paard. Hij stopte voor Edward en Nicolaas.
"Wat moet je Frederik?" gromde Edward.
"Ik wil meespelen, mijn beste. Maar niet met die flauwe twijgjes. Wat denk je van een 'vriendschappelijke' wedstrijd met echte wapens?" Ik keek bezorgd naar Edward.
"Echte wapens?" vroeg hij achterdochtig.
"Ja, echte wapens. Zoals deze hier..." Frederik haalde een degen tevoorschijn en gooide hem in de richting van de boom waar Giovanni zat. Giovanni schrok zich wild toen de degen op slechts een centimeter of twee van zijn hoofd in de stam boorde.
Nu was ik regelrecht in paniek. Edward vocht nooit met echte degens. Dat was te gevaarlijk. Ik keek hem smekend aan. Normaal gesproken ging Edward een uitdaging nooit uit de weg. Het was een kwestie van eer. Als hij weigerde zou dat hetzelfde zijn als verliezen.
Ik hoopte zo dat hij voor deze ene keer 'nee' zou zeggen.
Edward keek geschrokken naar het zwaard in de stam.
"En om het wat interessanter te maken spelen we met inzet goed? De winnaar krijgt..." Frederik deed alsof hij moest nadenken.
"Ik weet het al. De winnaar krijgt een wens. Wat zeg je ervan?"
Edward keek kort naar mij en toen naar Frederik.
"Ik vecht niet met geslepen degens." Frederik kreeg die blik in zijn ogen die hij altijd had als hij Edward tartte.
Frederik had het niet opgegeven na het bal. Hij stuurde me kleine presentjes die ik altijd meteen terugstuurde, ongeacht hoe mooi of duur ze waren. Sinds kort kreeg ik anonieme liefdesbrieven. Ze waren eerlijk gezegd best wel lief, maar ten eerste zag ik Frederik er wel voor aan om ervoor te zorgen dat ik verliefd werd op de anonieme brievenschrijver, met me af te spreken en zo Edward te verslaan. En ten tweede hield ik nog steeds zielsveel van Edward.
Edward wist niet van de brieven, hij was al kwaad genoeg als hij merkte dat er weer een cadeautje voor me was. Ik snapte niet waarom. Ik bedoel maar, hij wist toch dat ik altijd alleen maar van hem zou houden?
"Wat jammer nou..." zei Frederik gemaakt teleurgesteld waarna hij naar mij keek. "Bella, het is altijd een deugd om je te zien. Vond je mijn cadeautjes niet mooi? De bloemen, de ketting, de jurk? Ik dacht dat ze wel bij jou zouden passen..." Edward keek woest en ik wist dat Frederik hem alleen maar zat op te hitsen.
"Wel jammer dat Edward te laf is om voor je te vechten. Je verdient beter dan dat. Vind je niet?" Hij liep op me af en dat was voor Edward de druppel. Hij trok de degen uit de boom en stormde op Frederik af. Hij haalde hem zo in en ging verdedigend voor me staan.
"Nog één stap dichter bij mijn verloofde en het zal je berouwen!" Frederik grijnsde triomfantelijk. Hij had Edwards opvliegendheid prima tegen hem uitgespeeld en had nu wat hij wilde.
"Mag ik dat als een uitdaging zien?" Edward knikte.
"Edward nee!"
"Te laat Bella, de uitdaging is geaccepteerd," zei Frederik met een grijns. Hij trok zijn degen en ging in de houding staan.
"Weet je? Ik voel wel wat voor een twee tegen twee gevecht. Wat vind jij? Ik en Marco tegen jou en Nicolaas." Ik had niet gemerkt dat Marco er ook was maar toen klom hij van zijn paard en haalde zijn degen te voorschijn en ging uitdagend voor Nicolaas staan. Het leek erop dat ze niet echt een keuze hadden.
"Goed dit zijn de regels: Je verliest als je tegenstander zijn degen op je borst kan zetten, je je degen kwijt raakt of je tegenstander je dusdanig verwond dat je niet meer verder kan vechten."
Frederik grijnsde. "Verder is alles toegestaan."
Ik werd misselijk. Dit moest ophouden.
"Edward doe het niet!"
"Dan verliest hij automatisch en krijg ik mijn wens. Wil je hem horen?" Zonder op antwoord te wachten vervolgde hij: "Mijn wens is om de rest van de dag – dat wil dus zeggen tot en met middernacht – in het gezelschap te verkeren van de mooie Bella. En zonder enige beperking te kunnen genieten van haar bevallige aanwezigheid." Ik wist wat hij bedoelde en Edward kennelijk ook. Ik zag hoe hij eerst verbleekte en daarna begon te trillen van woede.
"Als ik win laat je haar en iedere andere dame voortaan met rust. Wat zeg je daarvan?" Frederik leek helemaal niet bang te zijn van Edward.
"Dan moet je me eerst zien te verslaan," hoonde hij.
"Engarde!" schreeuwde hij toen en het duel barstte los.

Edward P.O.V.

Tijdens het duel kon ik er alleen maar aan denken dat ik moest winnen. Ik weigerde Frederik te verwonden dus focuste ik me erop hem uit balans te brengen of hem te ontwapenen, maar doordat Frederik me net zo kwaad had gemaakt kon ik me moeilijker concentreren. Ik deed echt mijn best maar ik voelde gewoon dat hij aan Bella dacht. En ik wist maar al te goed wat hij van haar zou willen. Ik had me niet mogen laten opjutten, maar de gedachte aan alle moeite die hij deed om Bella voor hem te winnen was me te veel geworden. Normaal stak hij niet zoveel energie in een meisje. Ik dacht persoonlijk dat hij wat er op het bal gebeurd was zwaarder op nam dan hij liet merken.
Hij haatte verliezen en de gebeurtenissen van die avond waren voor hem waarschijnlijk erg vernederend geweest. Hoe dan ook ik ergerde me mateloos aan ieder cadeau dat hij stuurde. Vaak met een briefje bij dat nog erger was dan het cadeau zelf. Bella snapte het niet maar zij kende het achtergrondverhaal van die dingen niet.
De irissen verwezen naar Iris, een meisje dat ooit heftig verliefd op me was geweest en dat eerst iets met Frederik was begonnen om mij jaloers te maken, maar toen onder zijn charme bezweken was.
Een week na het begin van hun verkering had hij haar al gedumpt en ze was er kapot van geweest. Ik had me schuldig gevoeld. Ik had het gevoel gehad dat ik haar dit leed had kunnen besparen.
En de ketting met de jaden stenen? Die verwezen naar Jade.
Ook een hevige bewonderaarster van me. Haar verging het hetzelfde als Iris.
Elk cadeau verwees naar zo'n meisje of naar een andere gebeurtenis waarmee hij me een hak had gezet, maar de pijnlijkste herinnering lag wel bij de jurk.
Sabrina was dol geweest op feestjes en mooie jurken, maar ze zou alle jurken die ze had verruild hebben voor oude lompen en nooit nog naar een feest zijn geweest als dat haar de moed gegeven had om me aan te spreken.
Ik had haar wel opgemerkt en ik was zelfs in zekere zin geïnteresseerd geweest, maar elke keer dat ik haar wilde aanspreken had iets me daarvan weerhouden.
Het arme kind had Frederik geloofd toen hij zei dat hij een goed woordje voor haar zou doen. En toen hij haar had gezegd dat ik op haar zou wachten in de tuin was ze vol zelfvertrouwen naar de plek gegaan waar ik haar volgens hem zou ontmoeten, maar ik wachtte haar niet op en ze wachtte en ze wachtte tot Frederik haar kwam troosten.
En hij had ook haar hart gebroken. Net zoals hij dat bij ieder ander meisje deed, maar Sabrina had er zwaarder aan getild. Ze was wekenlang het huis niet meer uit gekomen en toen ik vernam wat er gebeurd was en haar de zaak wilde uitleggen kreeg ik slechts een klap in mijn gezicht.
'Dit is allemaal jouw schuld,' had ze me toegeschreeuwd. Ik had het niet ontkend. Het was helemaal waar.
En de briefjes? Die verwezen stuk voor stuk naar de avond van het bal, naar zijn eigen ranzige dromen of anders stond er wel een subtiele opmerking aan mijn adres.
Ze leken meestal op het eerste zicht heel onschuldig, maar soms lag het er heel dik bovenop. 'Toen ik die jurk zag moest ik meteen aan jou denken. Ik dacht dat zo'n tere en waardevolle creatie u wel zou sieren.' was weinig subtiel te noemen.
'Ik hoop dat deze stenen de schittering in uw ogen zullen benaderen en uw aanstaande in de juiste sfeer brengen.' Groene stenen, groen van jaloezie. Erg grappig.
Ik dook opzij voor de scherpe punt van Frederiks degen.
"Edward!" hoorde ik Bella roepen. Ze was vast doodsbenauwd. Ik mocht niet verliezen anders zou haar hetzelfde gebeuren als Iris, Jade, Sabrina en al die andere meisjes.
Dat mocht niet! Over een week zouden we trouwen! Als ze dat nog wilde tenminste. Ik haalde stevig uit en voelde dat Frederik er zelf even niet met zijn gedachten bij was. Ik greep mijn kans.

Nicolaas P.O.V.

Ik had geen idee hoe ik hier nu weer in verzeild was geraakt. Het ene moment zag ik hoe Frederik Edward uitdaagde en het andere kreeg ik een vlijmscherp degen in mijn hand geduwd. Marco was geen slechte schermer, maar ik kon er ook wat van. Ik wist waar ik op moest letten en deelde een paar rake klappen uit. Ik wist wat ik niet mocht doen wilde ik hier ongeschonden uitkomen. Edward en ik hadden een klein nadeel in dit gevecht. Wij zouden beiden proberen onze tegenstander niet te verwonden terwijl Marco en Frederik waarschijnlijk niet zo begaan waren met onze gezondheid. Ik lette nauwkeurig op de bewegingen van mijn tegenstander in een poging een gat te vinden. En toen zag ik het, een kleine opening die Marco misschien twee seconde lang kwetsbaar zou maken. Ik aarzelde geen moment.

Bella P.O.V.

Frederik en Marco verloren op exact hetzelfde moment hun zwaard. Edward en Nicolaas wezen met hun degens op de borst van hun tegenstander.
"Verdwijn. En hou je smerige tengels in de toekomst bij je." Edward's stem zat vol dreiging.
"Edward!" riep ik dolgelukkig terwijl ik op hem afrende. Ik vloog hem om de hals. "Doe dat nooit meer. Hoor je me? Je mag me nooit meer zo bang maken," smeekte ik.
"Ik beloof het lieve Bella," prevelde hij in mijn haar. Plots hoorde ik een afschuwelijk geluid. Ik keek verwilderd om me heen en zag dat Giovanni kermend van de pijn op de grond lag. Frederik en Marco waren al verdwenen. Ik liep op hem af. "Giovanni? Gaat het wel?" vroeg ik bezorgd. Ik draaide hem met zijn gezicht naar me toe en zag dat hij zijn hand vast had.
"Mijn hand...ik wilde mijn schets pakken...en dat beest trapte op mijn hand," jammerde hij.
"Kalm maar. We brengen je wel naar huis," beloofde ik.
"Mijn schets..." fluisterde hij terwijl hij met zijn goede hand naar het papier op de grond wees. Ik raapte het op en keek kort naar de tekening. Het was een tekening van het park. Alleen klopte er iets niet. Er was niets onnatuurlijks te ontdekken aan de tekening, maar ik kende deze plek goed genoeg om te weten dat iets aan deze tekening hier niet thuis hoorde. Maar wat?

Een paar uur later waren we eindelijk thuis.
"Dat was één van de langste dagen ooit," zuchtte ik. Edward keek me schuldbewust aan. "Het spijt me zo vreselijk. Ik kon het gewoon niet meer verdragen. Ik kon het niet meer aanhoren hoe..."
Ik sloeg mijn armen om hem heen.
"Het geeft niet, maar je mag me nooit meer zo bang maken. Goed?"
Edward streelde mijn haar en knikte. "Het spijt me echt," zei hij nog eens.
Ik gaf hem een korte kus.
"Ik kom over een kwartiertje naar de bieb. Jij ook?" Edward knikte.
In de bieb lazen we samen in romantische boeken en Edward vond het leuk om de mannelijke hoofdrolspelers te citeren. We waren onlangs begonnen in 'Romeo en Julia.' Een prachtig verhaal.
Op mijn kamer keek ik even door het raam. Ik wilde even nadenken. Over verschillende dingen. Giovanni's schets om te beginnen. Ik kende dat deel van het park zo goed en toch afgezien van de spelende kinderen (die erg op Edward en Nicolaas leken) en de twee jonge vrouwen (die waarschijnlijk naar de beeltenis van mij en Evelien getekend waren) was er nog iets wat er niet thuis hoorde. Ik liet het varen. Giovanni was een kunstenaar. Misschien had één van de schaduwen wel hemzelf moeten voorstellen en kwam hij daarom niet overeen met de boom waar hij bij stond. Ik begreep niets van hem. Al sinds die eerste dag probeerde ik hem te begrijpen maar hij bleef één groot raadsel.
Toen zag ik een gedaante door de tuin lopen. Ik wist wat dat betekende. Ik had hem al vaker door de tuin zien lopen. Ik liep het balkon op en zag in de bloembak een envelop zitten met eraan vast een rode anjer. Ik vroeg me af of ik hem nu wel of niet zou openmaken.
Mijn nieuwsgierigheid won en ik las:

'Mijn allerliefste Bella,
Je zal me wel een lafaard vinden dat ik je slechts op afstand bewonder, maar wat moet ik dan?
Je bent de meest betoverende persoon die ooit door het menselijke oog is aanschouwen, maar je hart behoort aan een ander. Wat moet ik toch doen liefste?
Ik krijg je maar niet uit mijn hoofd. Ik zie je overal waar ik kijk. Ik zou van de daken willen schreeuwen hoeveel ik van je houd.
Lieve, lieve Bella, was je maar de mijne.
Met smachtende groeten van jouw geheime aanbidder.'

Ik had een brok in mijn keel. Dat had ik altijd na de brieven. Ik had mezelf voorgelogen. Frederik kon nooit zulke gevoelige brieven geschreven hebben. Het was gewoon makkelijker om te denken dat het iemand was die ik niet mocht dan dat er ergens echt een jongen met liefdesverdriet zat. Maar wie was het?