3. Emmett wil een vriendje

“Ik wil een vriendje,” probeerde ik Carlisle te overtuigen, “een hondje is precies wat ik nodig heb.”
“Emmett, ik ken u. Je hebt dat hondje 2 dagen en je kijkt er al niet meer naar,” zei Carlisle op een kalme toon. Hoe bleef hij altijd zo kalm?
“Pap, het is een zaak van levensbelang. Ik sterf nog eens van verveling. Ik beloof dat ik voor hem zal zorgen tot hij sterft,” beloofde ik in een poging hem rede te doen zien.
“Oké.”
“Jee, joepie! Ik krijg een hondje!” riep ik blij terwijl ik naar boven stormde. Ik nam Rose vast en draaide haar in het rond.
“Ben je nu echt zo blij omdat je een hondje krijgt?” vroeg ze ongelovig.
“Ja, dan kunnen we samen wandelen en spelen,” probeerde ik haar uit te leggen waarom een hondje leuk was.
“Emmett, je beseft toch wel dat die hond supertraag is? Eigenlijk bestaat er zelfs een kans dat iemand hem per ongeluk vermoordt, of opeet.”
“Dat ze eens durven! En trouwens, niemand heeft Bella toch vermoordt of opgegeten.”
Rose zuchtte: “Bella was een mens én Edward liet niemand in haar buurt komen. Je bent toch niet vergeten wat Jasper bijna had gedaan op haar verjaardag?”
“Komaan Rose, als het mij nu eens gelukkig maakt?” Antwoordde ik met een pruillipje.
“Je bent gek, maar dat is een van de redenen waarom ik je zo graag zie,” zei ze en ik nam haar vast en gooide haar op ons bed.

“Waarmee kan ik u helpen?” vroeg de verkoper toen we de winkel binnenstapten.
“Mijn man had graag een hond gewild,” antwoordde Rose met een van haar betoverende glimlachen die de man naar adem deed happen.
“Euh, wat had je gewild? Groot of klein?”
“Doe maar lekker groot. Oh, en ook een die luistert graag,” zei ik rondkijkend naar de perfecte hond. Daar zat hij, half depressief in een veel te kleine kooi. Zijn hoofd hing triestig naar beneden, alle hoop opgegeven dat iemand hem ooit zo meenemen. Ik vroeg me af waarom. Hij was mooi, zag er zacht en sterk uit. Hij rook zelfs lekker.
“Die daar, die wil ik,” zei ik wijzend naar de kooi in de hoek van de winkel waar hij in zat.
“Ik denk niet dat dat een goed idee is, hij”
“Ik wil hem toch,” onderbrak ik de verkoper. Rose porde hard in mijn zij, misschien was ik wat onbeleefd geweest maar dat kon me nu niet schelen.
“Oké, ik wou alleen zeggen dat hij niet helemaal in orde is. Hij heft namelijk maar 3 poten.”
“Oh, maakt niet uit,” zei ik bedenkend. Ik zag Rose vanuit mijn ooghoeken naar mij staren. Ik nam haar hand en trok haar mee naar de kooi van het dier. De verkoper opende de kooi en nam het dier eruit. We betaalden hem en kochten nog een hok, een mand, eten en speeltjes.

“Wow, je bent gevoeliger dan ik dacht,” zei Rose toen we weer in de auto zaten. De hond op de achterbank.
“Waar heb jij het nu weer over,” vroeg ik toen ik niet snapte waar ze over aan het praten was.
“Wel, ik had niet verwacht dat je een hond met 3 poten ging nemen. Ik had het al gezien en vond hem lief en zielig maar wou het je niet vragen om hem te nemen,” bekende ze voorzichtig. O, ze dacht dat ik geen hond met 3 poten gewild zou hebben.
“O,” was het enige wat ik zei. De rit naar huis verliep verder in stilte.

Ik deed de deur van de achterbank open en nam de hond er voorzichtig uit. Rosalie nam de kooi en het eten. Nessie kwam naar buiten gelopen en aaide hem onmiddellijk over zijn hoofd.
“Hoe noemt hij,” vroeg ze enthousiast.
“Oh, hij heeft nog geen naam. Weet je wat, jij verzint maar een naam.” Ik zag haar denken.
“Ik weet zo direct niks. Mag ik morgen iets beslissen?”
“Natuurlijk, kom je nu mee naar de tuin, dan leren we hem apporteren.”
We liepen samen naar de tuin en ik zette hem neer toen we in het gras stonden. Nessie keek nogal raar toen ze zag dat hij een poot miste maar ze zei er niks over. Na 3 keer te tonen wat hij moest doen snapte hij het al. Ik hoorde Edward lachen toen ik het hem voor deed. Ik liep met de stok in mijn mond terug naar Nessie, die hem had gegooid, en wierp haar vader een vernietigende blik toe. Ik gooide de stok nu nog eens en hij liep er vrolijk naartoe. Hij kon best nog goed lopen voor een gehandicapte. Toen hij de stok vrolijk kwispelstaartend terug bracht voelde ik opeens iets warm in mijn schoenen sijpelen. Hij had op mijn voeten geplast! Edward lachte enkel harder.