008

Met een harde klap knal ik tegen het bedrand aan. Een pijnlijke kreet floept uit mijn mond, en ik val half tegen de muur, en half op het bed. Mijn bedlampje word aangeklikt, en ik zie Justin geschrokken om zich heen kijken. Ik kijk pijnlijk op, en zijn gezicht veranderd gelijk van geschrokken naar een vreselijke lachbui. Ik schiet ook in de lach, en probeer me omhoog te hijsen. Ik wrijf over mijn knie, en ga aan zijn voeten eind liggen. ‘Ik ga hier liggen, en niet te veel bewegen, want ik bonjour je gewoon het bed uit.’ Hij grinnikt en knikt. Hij knipt het lampje uit, en beide gaan we goed liggen. ‘Gaat het met je been?’ Ik grinnik zachtjes en knik. Tot ik me besef dat hij dat niet ziet. ‘Ja hoor.’ ‘Gelukkig,’ ‘Ja.’ Ik draai me om naar de muur. ‘Sorry je voeten liggen te dicht bij mijn hoofd.’ Ik hoor hem weer grinniken, en hij draait zich ook om. ‘Vind je het niet erg, dat ik gelijk de eerste dag bij je in bed lig?’ ’T is wel raar, maar nou en, we slapen gewoon. Ik raak je niet eens aan.’ Hij mompelt wat, en ik voel hem weer bewegen. ‘Ben je s’nachts ook zo erg?’ Ik kom omhoog, en zie hem wat omhoog gekomen zitten. Ik ga tegen mijn muur aan zitten, en hij volgt mijn voorbeeld. ‘Ik ben niet moe,’ ‘Ik ook niet. Zullen we praten?’ hij knikt, en slaat de dekens over zijn voeten en de mijne heen. ‘Je houd echt van je fans eh?’ Hij knikt direct, en kijkt me glimlachend aan. ‘Ze betekenen echt veel voor me,’ Ik knik grijnzend. ‘Ik vind het echt schattig, hoe mensen je zo blij kunnen maken.’ Hij knikt, en kijkt me vragend aan. ‘Heb jij wel eens een keer gezongen voor publiek?’ Ik schiet in de lach, en kijk hem dom aan. ‘Sorry, maar ‘ik’ en ‘zingen’? Ik denk dat iedereen dan een gehoorapparaat moet na mijn concert. Ik denk trouwens dat er überhaupt niemand zou komen.’ ‘Ik denk dat je best wel mooi kan zingen.’ Ik trek mijn wenkbrauw verbaasd op, en kijk hem niet-begrijpend aan. ‘Hoe weet jij dat nou?’ ‘Nou gewoon. Je stem is mooi,’ Direct zeg ik niks meer. Auch, nu schaam ik me. Nu wil ik serieus niks meer zeggen. Dan gaat hij er juist opletten. ‘Waarom zeg je nou niks meer?’ Hij grinnikt zachtjes. ‘Ik schaam me,’ Hij kijkt me glimlachend aan, en schud dan zijn hoofd. ‘Dat hoeft echt niet.’ Even kijk ik naar beneden en dan weer recht in zijn mooie bruine ogen. -Die heb ik altijd al mooi gevonden hoor.- ‘Weet je? Eigenlijk ben je écht een hele lieve jongen. Ik bedoel mensen zien je wel in bladen, of met interviews, concerten, noem maar op. Alleen nu zie ik ook een keer de echte jij, zonder al die 'swag'.’ Hij grinnikt en knikt. ‘Dat is lief.’ ‘Jij bent lief,’ Even schieten zijn ogen in de mijne, en komt er een raar gevoel in mijn buik opspelen. Zei ik dit nou serieus? My god, alsof ik met hem aan het flirten ben. Jeez. Wie wilt mijn geflirt nou? Ik bedoel wie zou mij überhaupt nou willen?