Helden

'haa pap' zei ik terwijl ik op mijn vader afdraafde. Hij keek me even berekenend aan, ik ging over op stap en keek achtertochtig. Ik merkte dat Cleayden zijn ogen in mijn rug boorde, ik keek even onzeker naar hem om. 'Kom op' zei hij bemoedigend. Het was mijn vader maar, wat kon hij me aandoen?. Ik knuffelde even mijn vader, daarna keek hij me in beide ogen even aan. ik glimlachte schaapachtig, hij grinnikte even. 'Hoe was vandaag?' vroeg mijn vader. De glimlach verdween van mijn gezicht, ik zuchtte even terwijl ik wegkeek. 'Rustig maar, ik ben hier' zei hij terwijl hij zijn nek over de mijne legde. 'Pheniks, laat het verleden alsjeblief los'. Ik nam een hap lucht om niet te gaan huilen, ik kon Thorak niet vergeten. Ik haalde ongecontroleerd adem, mijn vader haalde weer zijn kop op en keek naar me. Hij wist ook niks meer te zeggen. Ik zuchtte en sloot mijn ogen, daarna liep ik de grot in en ging liggen. Ik sloot mijn ogen en voelde de tranen opkomen.

'Ze.... is er kapot van is het niet?' hoorde ik Quil zeggen. Quil kreeg mij normalider opgewekt, maar nu deed het me niks. 'Ik wou dat ik er iets aan kon doen' zei mijn vader terwijl hij zuchtte 'Maar ik kan niks, hoe kan ze ooit trost op me zijn als ik haar niet eens in deze tijd help?'. 'Je hoeft geen held te zijn Jake, je hoeft alleen haar vader te zijn. Jouwn hart is haar leidingsweg, dapper, sterk, en vol vertrouwen. je hoeft alleen jezelf te zijn'zei Quil kalm.

de tranen begonnen harder te stromen, ik zou altijd een held hebben. Want ik zou altijd mijn vader hebben. niet lang daarna viel ik in een onrustige slaap.