De Valentijnsspecial <3 <3

Sterre zat in de woonkamer in een boek te lezen. In haar kamer was het te druk met Anastacia en Lexie, dus had ze zich in een zetel genesteld. Ze ging zo op in haar boek, dat ze niet doorhad dat er iemand naast haar kwam zitten. “Wat ben je aan het lezen?” vroeg een lieve stem net naast haar. Sterre sloeg van het verschot haar boek dicht. “Raphael.” Bloosde Sterre. “Sorry, ik wilde je niet laten schrikken.” Zei hij verlegen. Sterre glimlachte. “Wat lees je?” vroeg Raphael nog eens. “een boek uit de ‘hoe overleef ik’ serie.” Bloosde Sterre. Raphael keek naar de voorpagina. “Hoe overleef ik liefdesverdriet… Ik hoop dat je niet echt liefdesverdriet hebt.” Glimlachte Raphael. Sterre knikte eerst even maar schudde toen haar hoofd. Ze wist niet echt wat ze voelde. Ze was wel verdrietig dat Raphael op Anastacia verliefd was, maar toch was ze nog altijd smoorverliefd en droomde ze over hem. Raphael zwaaide zijn hand voor haar ogen. “Ik vroeg je iets.” Glimlachte Raphael. Sterre bloosde. “Sorry.” ‘Als hij nu maar niet mijn gedachten kan lezen.’ Dacht Sterre een beetje angstig. Ze wilde niet dat Raphael wist dat ze op hem verliefd was. “euh…” Raphael twijfelde even, maar haalde toen al zijn moed boven. “Heb je zin om eens samen naar de stad te gaan? We kunnen wat gaan drinken ofzo.” Stelde Raphael voor. Sterre’s hart miste een slag. Iets gaan drinken? Met Raphael? “Graag.” Antwoordde Sterre. Raphael bloosde. “Zin om nu te gaan? Het is nog maar 2 uur en Pim en Marcel zijn de kamer overhoop aan’t halen.” Stelde Raphael voor. Sterre knikte. “Ik leg even dit boek weg.” Glimlachte ze. Raphael knikte en keek Sterre met een grote grijns op zijn gezicht na. “Sterre.” Fluisterde hij zacht. Hij stond recht en liep naar zijn kamer om zijn portemonnee te nemen. Toen liep hij meteen naar beneden om op Sterre te wachten.

Een half uurtje later waren ze aangekomen in de stad. “Ik ken hier een leuk terrasje, ik ben hier al eerder geweest met mijn vader.” Glimlachte Raphael. Sterre knikte verlegen. De stille 20 seconden die daarop volgden, leken eeuwig te duren. “Euhm… Wa- waarom neem je Anastacia niet mee naar de stad?” vroeg Sterre stotterend. “Ik ben juist blij dat ik even van haar verlost ben.” Bekende Raphael. “Ik… Ik ben hier veel liever met jou, Sterre.” Bloosde hij. Sterre bloosde. “Hier is het.” Glimlachte Raphael. “Wow, wat is het hier gezellig.” Zei Sterre verrast. Het was er klein, maar het terras was heel mooi ingericht. Het was praktisch allemaal in hout, wat het echt gezellig en warm maakte. Het haardvuur maakte het overdekte terras romantisch doordat dat, samen met de kaarsjes op de tafels, de enige lichtbron in het verduisterde lokaal was. “Zitten we hier?” vroeg Raphael die een tafel net bij het haardvuur aanwees. Sterre haalde haar schouders op. Raphael schoof de stoel wat naar achter en gebaarde naar Sterre dat ze kon zitten. Ze glimlachte verlegen naar hem “Dankje.” Fluisterde Sterre bijna. Raphael ging over haar zitten. “Wat neem jij?” vroeg Raphael. “Een tip: ze hebben hier heerlijke appeltaart.” Fluisterde hij terwijl hij over de tafel hing. Sterre bloosde. “Ok dan, ik neem een warme chocomelk en een stuk appeltaart.” Glimlachte ze. Raphael glimlachte en riep de ober. Die nam hun bestelling (voor allebei een warme chocomelk, voor Sterre een stuk warme appeltaart en voor Raphael een stukje chocoladetaart) op en glimlachte vriendelijk naar hen. Sterre en Raphael keken elkaar aan. Hun ogen fonkelden door het haardvuur. “Pas op.” Zei Raphael en hij wees naar de ober die hun bestelling kwam brengen. “Warme appeltaart, chocoladetaart en een warme chocomelk. Smakelijk.” Glimlachte de ober. “Dank u wel.” Zei Raphael. Sterre zette haar vorkje in de warme appeltaart en stak een stukje in haar mond. “Mmm, dit is echt lekker.” Zei Sterre verrast. Raphael glimlachte en stak een stukje van zijn taart in zijn mond. “Moet je eens proeven van de chocoladetaart?” vroeg Raphael. Hij wachtte niet op een antwoord en hield meteen zijn vorkje voor Sterre’s mond. Die glimlachte en nam het stukje aan. “Ja, goedgekeurd.” Glimlachte Sterre. “Jij een stukje appeltaart?” vroeg ze verlegen terwijl ze het vorkje naar Raphaels mond bracht. Hij glimlachte lief en nam het stukje aan. Ze kletsten nog wat, maar snel was hun taart al op. De ober kwam alvast de bordjes halen. “Ik zei toch dat het hier lekker was.” Glimlachte Raphael. Sterre lachte. “Daar had je gelijk in.” Glimlachte ze. Raphael keek naar Sterre’s hand die op de tafel lag. Zou hij…? Voorzichtig legde hij zijn hand op de hare. Sterre keek Raphael blozend en verlegen aan, maar liet haar hand liggen. Raphael glimlachte lief, alsof hij geen hand op die van het meisje van zijn dromen had liggen. Sterre nam haar hand van onder die van Raphael. “Ik… Ik moet even naar de wc.” Zei Sterre verlegen toen ze de teleurgestelde blik in Raphaels ogen zag. Hij glimlachte naar haar en wees haar de weg naar de wc.

Sterre keek eerst of er niemand was voor ze tegen zichzelf begon te praten: “Raphael.” Fluisterde ze. Ze keek naar haar wangen die gloeiden. Sterre deed voorzichtig haar handschoentjes uit en smeet wat water over haar gezicht. Daarna deed ze snel haar handschoentjes terug aan. “Ik droomde het, dat kan toch niet anders? Met Raphael iets gaan drinken in de stad in een romantische tearoom.” Sterre keek naar de hand waarop die van Raphael had gelegen. “Hij raakte me aan.” Fluisterde Sterre en een glimlach verscheen op haar gezicht. Haar gedachten werden verstoord door iemand die de wc in kwam. Sterre glimlachte naar de vrouw en liep terug naar Raphael.

Ze dronk snel haar warme chocomelk helemaal uit. Raphael en Sterre zeiden niets tegen elkaar, ze keken elkaar soms lief aan. “Euhm… Het is al 4 uur, dus als we nog op tijd thuis willen zijn, gaan we dan ongeveer moeten vertrekken hé.” Zei Raphael. Sterre knikte. Raphael glimlachte nog 1 keer naar haar voor hij de ober riep en de rekening vroeg. “Dat is dan 11 euro 80 a.u.b.” zei de ober vriendelijk. Sterre wilde al haar portemonnee uithalen, maar Raphael legde zijn hand op haar arm. “Ik trakteer wel.” Glimlachte hij lief. Sterre bloosde terwijl Raphael betaalde. Ze voelde zich alsof ze Raphael had gebruikt, dat vond ze echt niet leuk.

“Raphael, moet ik echt niet mijn deel betalen? Ik voel me schuldig.” Zei Sterre eerlijk tegen Raphael toen ze buiten waren. “Nee Sterre, ik doe dat met plezier.” Glimlachte Raphael lief. Hij ging nog ietsje dichter bij Sterre lopen. Hij twijfelde. ‘Zou ze het erg vinden moest ik haar hand nemen?’ vroeg Raphael zich af. Hij waagde het er op en voorzichtig nam hij Sterre’s hand. Die schrok en sprong een beetje achteruit. “S…s…sorry.” Stotterde Raphael met een gezicht zo rood als een tomaat. “Het is niets, ik was alleen maar geschrokken.” Fluisterde Sterre en ze nam terug Raphaels hand. Hun vingers verstengelden zich met elkaar. Ze bleven even staan en keken elkaar aan. “Euh… We moeten de bus halen, we hebben niet veel tijd meer.” Bloosde Sterre. Hand in hand liepen ze verder, zonder iets tegen elkaar te zeggen.

In de bus durfde Sterre bijna niet te bewegen. Heel de bus zat vol en zat bijna tegen Raphael gedrukt. Maar toen de bus remde, viel ze toch tegen Raphael. Die nam haar snel vast, zodat ze niet op de grond zou liggen. “Dankje.” Bloosde Sterre. Ze dacht dat Raphael haar nu wel ging loslaten, maar hij liet zijn arm om haar schouders liggen. Zo stonden ze daar, 20 minuten lang. Sterre durfde zich nu nog minder te bewegen.

“Bedankt voor in de bus.” Bloosde Sterre. “Ik kan je toch niet laten vallen.” Zei Raphael lief. Ze waren al aan de oprit van Het Huis Anubis. Sterre zuchtte en bleef even staan. Zo’n honderd meter verder rees Het Huis Anubis boven het struikgewas op. Raphael zag dat ze het niet zag zitten om weer naar binnen te gaan en nam weer haar hand. Sterre glimlachte blozend naar hem. Toen ze een paar meter van Het Huis Anubis waren, stopte Raphael opeens. “Ik vond het heel leuk, Sterre.” Zei hij lief. “Dat vond ik ook.” Zei Sterre verlegen. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. Raphael was zo lief. Opeens voelde ze de armen van Raphael om haar heen, hij omhelsde haar lief. Sterre wist eerst niet wat haar overkwam, maar toen sloot ze haar ogen en beantwoordde Raphael’s omhelzing. Vlinders fladderden in haar buik en de warmte van zijn omhelzing drong door tot in haar botten. Zo kon ze wel eeuwig blijven staan. Ze vond het dan ook jammer toen Raphael haar losliet. “Ik… Ik heb je heel erg graag, Sterre.” Fluisterde Raphael. Sterre bloosde en keek naar haar schoenen. “Ik jou ook.” Antwoordde Sterre zo stil dat ze het amper zelf kon horen, maar Raphael had het wel gehoord. Hij liet zijn hand over haar arm naar boven glijden en legde hem voorzichtig op Sterre’s wang. Sterre’s adem stokte in haar keel. Ze had het gevoel dat ze niet meer kon nadenken, niet meer kon bewegen, niet meer kon ademen… Dat ze gewoon niets meer kon. Ze zag dat Raphael langzaam dichterbij kwam. Sterre sloot haar ogen en voelde dat ze onbewust ook een beetje naar voren leunde. Ze voelde Raphaels adem over haar gezicht dwalen en ze huiverde toen ze zijn neus tegen de hare voelde rusten. Zou nu het moment komen waar ze altijd al van had gedroomd? Zachtjes voelde ze Raphael’s lippen op de hare. Sterre sloeg haar armen om zijn nek en beantwoordde zijn kus.

Sterre schrok wakker. “Zie je dat het maar een droom was.” Zei ze tegen zichzelf. “Raphael zou nooit iemand kiezen zoals mij, daar is hij veel te knap voor.” Sterre zag dat het 6 uur was en besloot om al te gaan douchen. Daar zou ze deugd van hebben. Nog half aan het slapen, liep ze naar de badkamer. Ze schrok toen ze iemand zag staan. “S…S…So…Sorry.” Stotterde Sterre. Ze begon meteen te blozen toen ze zag wie het was. “Wat doe jij al zo vroeg in de badkamer?” vroeg Raphael die in zijn bloot bovenlijf in de badkamer stond. Hij had nog net zijn pyjamabroek aan. “Ik… Ik had een droom en kon daarna niet meer slapen en ik wilde douchen.” Antwoordde Sterre. “Was jij hetzelfde van plan?” vroeg ze. “Ja, maar als je wil, mag jij eerst, hoor.” Zei Raphael. “Nee nee, jij was hier eerst.” Glimlachte Sterre. “euh… Waarover droomde je dan?” vroeg Raphael verlegen. Sterre’s bloed steeg meteen naar haar wangen. Ze kon toch moeilijk zeggen tegen Raphael dat ze over hem had gedroomd? “Euh… Niets speciaals hoor.” Antwoordde Sterre verlegen. Ze kon toch ook nooit liegen, hé. “Ik anders wel.” Knipoogde Raphael. Sterre begon weer te blozen. “Ah ja?” vroeg ze stil. “Ja, ik heb over een heel mooi en schattig meisje gedroomd.” Antwoordde Raphael “Over Anastacia dus.” Zei Sterre. “Is Anastacia mooi en schattig?” vroeg Raphael. Nu hij doorhad dat hij zichzelf had verklapt begon hij ook te blozen. Sterre haalde haar schouders op en bloosde. “Ik droomde dat ik met dat meisje iets ging drinken in de stad.” Zei Raphael. ‘Nu kan ik zowel mijn liefde verklaren.’ Dacht hij . ‘Ze heeft me nu toch door.’ Sterre’s hart miste een slag. Dat had ze ook gedroomd! Hadden ze hetzelfde gedroomd? Raphael steunde van op zijn ene voet op de andere. “Euh… Zin om die droom waar te maken vanmiddag?” vroeg hij verlegen. “Me… Met mij?” vroeg Sterre verbaasd. Raphael knikte. “Als jij mee wil, dan komt mijn droom misschien uit.” Glimlachte Raphael. Sterre keek hem verbaasd aan. “Jij vraagt mij mee uit?” vroeg Sterre ter verduidelijking. Raphael knikte. Sterre bloosde en keek naar haar handen. “Graag.” Antwoordde ze. Raphael glimlachte lief naar haar en gaf haar een kusje op haar wang. “Tot straks.” Fluisterde hij in haar oor. Sterre liep blozend terug naar haar kamer. Vanmiddag werd haar droom werkelijkheid!