Playing With My Life

Mijn voeten brachten me naar het punt dat ik al maanden geleden had uitgezocht. Het was perfect: de bloemen en bomen wiegden zachtjes heen en weer in de wind en het water stroomde in een rustig tempo door het kanaal. Dit waren de kleine dingetjes in het leven waar ik van hield. Maar wat hadden die voor zin als de rest een grote puinhoop is?
Geïrriteerd schudde ik met mijn hoofd. Hier moest ik nu niet aan gaan denken. Op dit moment stond ik alleen nog maar positieve gedachten toe. Gedachten afkomstig uit mijn eigen fantasiewereld, met mijn eigen fantasievrienden, die wél altijd voor me klaar stonden, die me wél opvingen, die me wél begrepen. De enige “levende” wezens die ik niet tot last was.

Ik begreep het gewoon niet. Dingen die mensen als fijn en leuk beschreven, kwamen mij alleen maar koud en pijnlijk binnen. Gevoelens die prettig moesten zijn, verscheurde me vanbinnen. ‘Het komt allemaal wel goed.’ Woorden die ik zo vaak gehoord heb, zo vaak geloofd heb. Woorden die me zo vaak hebben teleurgesteld. Ik moet niet te veel van mezelf vragen, volgens mijn omgeving. Maar als je niet probeert het beste uit je leven, het beste uit jezelf te halen, wat heeft het dan voor nut om te leven?
Een schamper lachje gleed over mijn lippen en leek eindeloos in de lucht te blijven hangen. Het leven, wat had het voor nut gehad? Wat had het leven mij gebracht? Het kleine vrolijke meisje van vroeger, waar was het gebleven? Vragen, waar ik nooit een antwoord op zou vinden. Dingen, die ik nooit meer zou kunnen doen. Hoe graag ik het ook wil. Of eigenlijk niet.

Ik beet op mijn lip. Daar kwam de twijfel weer. Maar ik moest niet twijfelen! Dit was het beste, niet alleen voor mij, ook voor mijn vrienden, mijn familie. Ik zou rust vinden, eindelijk. De kwelling van oneindig veel keuzes, oneindig veel opties, oneindig veel wegen om te bewandelen zou beëindigen.
Ik moest weer lachen, harder nu. Ik verwachtte rust te vinden met een sprong in het diepe, in het onbekende, in de duisternis. Hilarisch eigenlijk, vind je niet?
Nou, niet voor mij. Net als de laatste tijd van mijn bestaan, moest ik heel even lachen en dan vond ik het gewoon niet grappig meer. Ik was mijn humor kwijt, ik zag nergens de lol meer van in. Depri, noemde mijn vrienden het. Misschien was dat de goede benaming, en misschien ook niet. Ik weet het allemaal niet, niet meer.

Vroeger, het lijkt oneindig lang geleden, ging alles zo goed. Ik had een lief vriendje, al heel lang, leuke vrienden. Alles ging goed op school en ik wist precies wat ik wilde. En nu? Nu sta ik daar lijnrecht tegenover.
Twee personen, twee mensen, twee vrienden hebben mij dit onbewust aangedaan. Nou, eigenlijk niet helemaal. Zij hebben de deur geopend naar een deel van mezelf dat ik altijd heb proberen te onderdrukken. En dat ging mis. Ik weet niet meer wie ik ben. Ik weet hoe ik heet, hoe oud ik ben, waar ik woon en wie mijn familie is. That’s it, daar houdt het ook wel mee op. De rest is een grote wazige vlek voor mij en ik ben er nog niet achter hoe ik de lucht moet opklaren. Als ik dat toch eens wist. Dan zou alles beter gaan. Denk ik tenminste, want ik heb geen idee wat ik achter de mistige sluier van mijn onwetendheid kan vinden.

Onbewust was ik naar de kant van de brug gelopen en ik keek naar beneden, naar de auto’s die onder me door razen. De weg is het enige wat deze prachtige omgeving verpest. Ik had altijd een vreselijke hekel aan deze weg, al vanaf dat hij er ligt, en toch had ik hem uitgekozen om als laatste te zien, te voelen. Lekker tegenstrijdig, net als de rest van mijn gevoelens.
Boos schudde ik met mijn hoofd. Nu moest ik niet weer afdwalen, anders wilde en durfde ik straks misschien niet meer. Ik haalde diep adem, waarschijnlijk een van de laatste keren in mijn leven, en sprong. Ik hoorde piepende remmen, mensen die gillen en dan wordt alles zwart. Ik omarmde de duisternis als een oude vriend en deed geen moeite om bij bewustzijn te blijven. Hoe verder ik de duisternis in ging, hoe meer de pijn verdween. Het was gebeurd. Ik was vrij.

Ik werd wakker van een irritant gepiep dat vlak naast mijn oor klonk. Heel langzaam opende ik mijn ogen, en alles wat ik zag was wit. Heel even glimlachte ik, denkend dat ik in de hemel of iets dergelijks was. Toen hoorde ik iemand roepen. ‘Ze is wakker!’ Rennende voetstappen kwamen dichterbij. Ik voelde hoe iemand iets om mijn pols schoof en een fel licht scheen in mijn ogen. ‘Polsslag normaal’ ‘Pupilreflex normaal’ hoorde ik een vrouwenstem zeggen. ‘Het lijkt erop dat het goed gaat met haar. Ik zal jullie even alleen laten, maar doe rustig aan. Ik weet niet hoeveel ze op dit moment kan hebben.’ Een mannenstem dit keer. Verschillende anderen mompelden instemmend.
Zodra de deur dichtklapte, bleef het stil. Ik hield mijn ogen stijf dicht, terwijl het besef langzaam binnen sijpelde. Ik lag in een ziekenhuis. Ik leefde nog. Ik had gefaald. Nee, nee, NEE! ‘Nicole?’ zei een zachte stem. Mijn zus, vermoedde ik, maar ik was niet zeker. ‘Je hebt ons laten schrikken, meid.’ Ik had ze laten schrikken. Voorzichtig opende ik mijn ogen. ‘Sorry.’ Dat was alles wat ik uit kon brengen. Tranen stroomden over mijn wangen.

De weken die volgden, vlogen voorbij zonder dat ik er echt iets van merkte. Allerlei mensen kwamen langs om met me te praten, om me te helpen. Steeds andere mensen, steeds een andere aanpak, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer. ´Waarom heb je dit gedaan?’ Ik werkte mee en probeerde ervoor te zorgen dat ik er weer bovenop kwam. Wonder boven wonder had ik door mijn sprong niets opgelopen wat blijvend was. Ik zou even op krukken moeten lopen, maar de dokters hadden me verzekerd dat ik na een tijdje ook wel weer zonder zou kunnen.
Als einde van mijn therapie, of eigenlijk verschillende therapieën, namen mijn vrienden me mee naar de plek waar het gebeurd was. Die prachtige plek. Het was precies zoals toen. Het water kabbelde rustig voort en de wind liet de bomen ruisen en de bloemen buigen. Toen ik dat zag, kneep ik mijn lippen samen. Ooit, ooit zou ik terug komen, om af te maken waar ik aan begonnen was.
Ze hadden me nog niet overtuigd. De finale was nog niet gespeeld.
Ik kon nog winnen.