*~37~*

37.
“Meneer ?” Ayumi stond in de lobby bij de balie van het kleine hotelletje. “Hallo, hoe kan ik u helpen” De oude man keek over zijn bril naar Ayumi. “Ik heb een vraag over het schilderij dat daar hangt. Ayumi wees naar de linker muur waar het schilderij met de jongen hing. De man keek haar doordingend aan. “Hebben wij eerder ontmoet?” Ayumi keek verbaasd en schudde haar hoofd. “Het spijt me meneer, ik heb u nooit eerder gezien.” De oude man knikte. “Oké. Maar wat was uw vraag ?” Ayumi dacht even na. “Wie is hij ?” De man glimlachtte. “Hij is anoniem” Ayumi keek de man verward aan. “Uhh, Sorry dat begrijp ik niet helemaal, kunt u me dat uitleggen ?” De man knikte. “Deze man kwam een aantal jaren geleden in dit hotel. Hij had een zwangere vrouw en hij boekte hier een kamer. Hij heeft bijna 2 en een halve maand in die kamer gewoont. Op een dag bleek dat de vrouw ging bevallen. Alles is in die kamer gebeurd. Ik wist er niks van, ze hebben alles alleen gedaan. Er kwam naderhand wel een dokter, maar de vrouw heeft het niet overleeft, ze was een paar uur na de bevalling gestorven. Die zelfde dag verliet deze man het hotel met de baby. Er was geld achtergelaten. En gek genoeg heb ik nooit de documenten van zijn reservering terug gevonden. Hun namen zijn daarom een raadsel voor mij. De vrouw is hier begraven en de man heb ik nooit meer gezien.” Ayumi hield haar adem in en luisterde aandachtig naar wat de man haar allemaal vertelde. “Maar hoe komt u dan aan dit schilderij ?” De man glimlachte weer even. “De vrouw schilderde veel, ze kon goed schilderen. Het schilderij was samen met nog een aantal andere schilderijen gevonden op hun kamer.” Ayumi knikte. “Bedankt, meneer” De man lachtte vriendelijk. “Toch heb ik het idee dat we elkaar eerder hebben ontmoet” Ayumi haalde haar schouder op. “Miscchien is dat wel zo, maar kunnen we het alleen niet herinneren, ik hoop dat we elkaar nog eens tegen komen.” Ayumi glimlachtte ook en zwaaide even. Ze draaide zich om en liep de trap op. De man keek het meisje na. “Ja, wij gaan elkaar zeker nog ontmoeten, vooral nu ik weet wat er gebeurd in jou lichaam” De man grijnsde even. En zijn stem vervormde lichtjes. Een slang gleed over zijn been heen en de oudereman lachte even gemeen. “Je weet wat je moet doen” De man keek even richting de slang voor zijn ogev dicht vielen. Niet lang daarna deed de man zijn ogen met een schok weer open. Geschrokken keek hij om zich heen. Was hij in slaap gevallen ? Wat was er gebeurd ? Het laatste dat hij zich kon herinneren was dat hij een slok van zijn thee nam en toen opeens leek het net alsof zijn hele ziel uit zijn lichaam werd getrokken, alsof iemand zijn lichaam overnam. Hij schudde zijn hoofd, het zal wel een droom zijn geweest. Een sidderend geluid kwam van bij zijn ene been. De oude man schoof zijn stoel langzaam naar achter en keek met moeite naar beneden. Een SLANG. De oude man wou opstaan maar op dat moment beet de slang in zijn been. Kleine straaltjes bloed gleden naar beneden en het gif spoot in zijn been. De man voelde hoe moe werd en hoe zijn hard steeds langzamer begon te kloppen. Hij wou om hulp roepen maar er kwam geen geluid uit zijn mond. Hij zakte in elkaar als een lappen pop, maar nog net voordat hij zijn ogen sloot stond er nog geen 2 meter verder van hem een man. “Bedankt voor je hulp, je kunt nu gaan slapen, voor altijd” Lichte paniek ging door oude man zijn hoofd. “W-w-wie ben jij ?” De man had lang zwart haar en een bijna witte huid. Bij zijn ogen zaten een soort paarse streepjes en zijn ogen waren geel net als die van een slang. “W-w-ie b-en” De oude man kon zijn zin nie meer afmaken en sloot zijn ogen. Een lichte lach was te horen. “Ik ben degene die net jou lichaam overnam” Nog een lage lach was te horen en toen niks meer.


Reacties onegai~