15-Eleazar krijgt telefoon van... Felix POV

Eleazar leidde ons naar binnen, het verbaasde me om hem in een normale omgeving te zien, en met de gouden ogen die altijd al kenmerkend waren voor degene van onze soort die geen mensen doden. Elisabeth plofte zich nogal niet-gracieus in de zetel neer, wat te begrijpen was. De autorit was voor haar waarschijnlijk niet zo gemakkelijk zijn geweest. Het is lang geleden dat ik nog een mens was, het meeste ervan ben ik vergeten, maar met Elisabeth in de buurt, voel ik me normaal. TOt ik mezelf moet voeden uiteraard. Carlisle zat aan de andere kant van Elisabeth, en om de zoveel keer keek hij naar haar en dan naar mij. Hij luisterde mee met Carmen en Eleaz. Ik werd zijn constante blikken op Elisabeth zo beu, dat ik haar snel op mijn schoot nam. Ik keek naar Carlisle en die knikte. Boodschap overgekomen. Eleazar liet ons alleen met de Cullens terwijl hij met Carmen ging overleggen. HIj bleef in de buurt zodat ik Elisabeth zeker niet zou kunnen zeggen waarmee hij bezig was. Ik kon gemakkelijker horen dat Carmen onze aanwezigheid hier niet erg leuk vond. 'Eleazar, het lukt Jasper echt niet om ze voor dagen rustig te houden, en wat ga je doen zodra Jasper uit de buurt is? Kate en Tanya vastbinden?' Eleazar twijfelde, ik weet niet waarom. Vroeger kwamen we goed overeen, toen hij nog bij ons woonde, maar het zou me niet verbazen als hij daar nu anders over dacht. Hij had Irina ook gekend, en ook met haar samengeleefd als een familie. 'Carmen, hij is en blijft een vriend, en zij... ik weet niet waarom hij het meisje mee heeft, maar van wat ik vernomen heb, zijn ze gestuurd door Aro.'Carmen snakte naar Adem. Hij weer, zij weer. Waarom gooien ze steeds onze levens weer overhoop? Kunnen ze je niet met rust laten, je hebt je van hen afgescheiden. Je hebt nu een andere familie.'Ik kon Carmen wel begrijpen, en eigenlijk had ze gelijk. We drongen ons steeds weer op in hun levens, en Aro was erg gesteld op Eleazar. En hij vond zijn gave erg handig.Dat is waarom hij Elisabeth er zoveel over heeft verteld, omdat als ze er alleen op uit zou trekken, ze hierheen zou komen.Carmen, het blijft mijn vriend, en met een beetje geluk zijn ze snel weer weg. Carlisle heeft hen uitgenodigd bij hen thuis.' Carmen stemde in maar verliet het huis om naar de andere vrouwen te gaan. Eleazar liep voor het raam heen en weer, iets wat hij veel deed wanneer hij piekerde. 'Alles oké, Eleaz?' vroeg ik. 'Jasper moet zich nogal ...concentreren om de dames rustig te houden. Neem het niet verkeerd op, maar hoe sneller iedereen hier weg is, hoe beter.' Elisabeth keek een beetje om zich heen, op zoek naar woorden.Haar haren vlogen in mijn gezicht terwijl ze rondkeek, en ik moest moeite doen om niet te bewegen. ze merkte het meestal op wanneer ik problemen had met mijn controle, alsof ze het voelde aan mij. Ik beet op mijn lip, niet echt dat zoiets hielp, maar ik beet haar tenminste niet kapot. Gisteren nadat ik "gegeten" had, had ik het ook zo moeilijk gehad toen ik haar in haar stoel zette. ik weet niet wat ik heb de laatste tijd.
'SOrry voor de problemen die ik veroorzaak, maar ik wist niets van iemands verleden, behalve een aantal verhalen over Carlisle.' Natuurlijk kende ze die, niet alleen Aro, maar ook Marcus had haar er over verteld, meestal voor ze ging slapen. Toen ze klein was, had ze Carlisle aanzien als een soort van superheld. Garret kwam binnen wandelend, met de gebruikelijke flauwe commentaar. Ik had geen hekel aan hem, maar een vriend van me was hij ook niet. Hij kwam meteen naar Elisabeth toegelopen en stelde zich voor. zijn ogen mochten dan wel van goud zijn, ik vertrouwde die glim erin niet. Eleazar begon weer te babbelen, stelde Elisabeth een heleboel vragen. 'Aro denk dat er iets is-' ik kon er niet tegen wanneer ze haar mogelijke gave als een probleem aanzag. '-Hij denkt dat je een gave hebt, niet dat er iets mis is met je-' kwam ik tussen. Ze keek even naar me, glimlachte en ging gewoon door. Eleazar keek haar geringschattend aan. Zoals normaal sloot hij zijn ogen, om zich te concentreren wat voor gave ze kon hebben, maar op het moment dat hij zijn ogen opende, merkte ik dat er iets mis was. iedereen keek naar haar terwijl hij haar handen nam en in haar ogen keek, nog steeds leek hij het niet te vinden. 'Is er iets?' vroeg Carlisle. 'Eigenlijk wel, ja.' Was Eleaz antwoord. Elisabeth ging ongeduldig aan tafel zitten. ze zou het niet toegeven, maar ik wist dat ze koud begon te krijgen. 'Wat is er mis?' vroeg ik terwijl ik naast haar stond. 'Is ze een schild.' ongeduldig schudde Eleaz zijn hoofd. 'Meer in de aard dat ze perfect mijn gave heeft, maar het is onduidelijk omdat ze nog mens is. Heeft Edward haar al gezien?'vroeg hij aan Carlisle. Het klonk als een dokter die met een ziek kind opgescheept zat.Ze babbelden wat over haar gave, ik luisterde wel, maar nam het niet op.'Hoezo, je weet het niet?' Vroeg ik. 'Een dubbele gift is nooit voorgekomen, het kan ook niet.' zei Carlisle. Plots hoorde ik het getril van een GSM, Eleazar keek naar de keuken. Hij ging er vandoor om op te nemen, ik hoorde hem zacht naar adem snakken.'Aro, hoe kan ik helpen?' een andere stem aan de lijn klonk opgewonden. Kan je vertellen wat ze heeft? typisch Caius, to the point. Het spijt me, maar we komen er niet uit. Carlisle is hier ook, hij probeert te bedenken wat ze zou kunnen hebben, als ze mijn gift niet heeft.zei hij. ARo zou dit best leuk vinden, hij had er van afgezien dat Eleaz vertrok, want het was stukken moeilijker om zijn collectie uit te breiden sinds hij vertrokken was. Aro was opgelucht te horen dat Elisabeth hier was, al wist hij het wel dankzij Dimitri, zo te horen. 'Vraag haar alsjeblieft of ze ons even wil spreken. We willen haar stem horen.' 'Wil je?' vroeg ik haar, in de veronderstelling dat ze het ook gehoord had. 'Wat?' ik glimlachte, natuurlijk had ze niet gehoord waarover het ging. 'Aro aan de lijn, wil je hem spreken?of liever niet?' vroeg ik. 'Anders kunnen we vertrekken, hij weet even veel als wij nu, en hier ben ik niet echt welkom.' zie ik snel, maar Eleaz stond met de telefoon voor haar neus. 'Hij staat erop.' Elisabeth zuchtte en nam de telefoon aan. ze liep naar buiten. ze wilde duidelijk alleen zijn. Ik deed moeite om niet mee te luisteren, dit was iets voor haar alleen. 'Julie vertrekken binnenkort?' vroegen Carlisle en Eleazar. ik knikte. 'Misschien... ik zou jullie twee graag uitnodigen bij ons. Kom even bij ons logeren, je bent er veilig en het is gemakkelijker voor Elisabeth, denk ik.' zei hij. Ik knikte.'Ik zal het haar zo vragen.'zei ik. Het werd stukken stiller en Emmett ging kijken hoe Jasper het er vanaf bracht. Ik wachtte een kwartier voor ik naar buiten achter Elisabeth aan ging. Ik zag haar staan op een rots, met haar armen om haar heen geslagen. Ik maakte een klein lawaaitje, het was gemakkelijker voor haar als ze me hoorde aankomen. ik legde mijn handen op haar schouders. 'Wil je terug naar huis?' ze schudde haar hoofd, ze is een koppig meisje, en heeft ongelofelijk veel pit. 'Ga je mee naar Carlisle's huis?' vroeg ik.'Ik denk het wel.' Haar stem klonk dik van de tranen. Het verbaasde me niet dat er geen tranen te zien waren. Ze was opgegroeid met mensen die ze nooit zag wenen, dus sinds ze klein was had ze huilen aanzien met een teken van zwakte. en dat was ze niet.
'Dan kom ik met je mee.' zei ik en zachtjes trok ik haar in mijn armen. Ik legde mijn kin op haar hoofd, want ze was stukken kleiner dan ik. 'Desnoods volg ik je naar het einde van de wereld, en daarna... graag.' ze lachte een beetje, maar we bleven er zeker nog tien minuten staan. Samen, starend, elk denkend aan onze thuis waar we naar toe wilden, zonder dat we moesten toegeven dat we heimwee hadden, maar daar kwam ik gemakkelijk overheen. Ik maakte me alleen maar zorgen over Elisabeth, die nog nooit zo ver van huis was geweest zonder Aro of Marcus in haar dichte omgeving...