13 maart

Raphael was de eerste die zijn meisje opmerkte. Hij liet spontaan zijn bestek vallen. "Wow, Sterre! Je bent prachtig!" zei Raphael verrast. Nu keek de rest ook op. "Dinges?" vroeg Anastacia verbaasd. Ieders ogen vielen bijna uit hun kassen van verbazing. Was dat Sterre? Sterre ging verlegen naast Raphael zitten. "Niet zo verlegen zijn, je bent echt prachtig." fluisterde Raphael in haar oor. Sterre glimlachte blozend en dankbaar naar hem. "Je bent lief." fluisterde ze terug. Na het heerlijke middagmaal liep Sterre meteen naar haar kamer.

"Muis! Ik ben zo zenuwachtig." zei ze terwijl ze op de zetel in de vensterbank plofte. "Moeder komt binnen een uurtje en dan stel ik Raphael voor. Hopelijk vindt ze Raphael leuk... Daar mag ik eigenlijk niet aan twijfelen, we hebben zowat dezelfde smaak van alles, ook van jongens." giegelde Sterre. Ze nam haar tekenblok van haar bed en nam een nieuw blad. Ze tekende een paar lijnen. Langzaam maar zeker kwam het lachende gezicht van haar moeder tevoorschijn. Ze was zo geconcentreerd aan het tekenen, dat ze niet doorhad dat iemand de kamer in kwam. "Is dat je moeder?" Sterre sprong zo'n meter de lucht in van het verschot. "Raphael!" lachte ze geschrokken en ze gaf Raphael een slag met haar tekenblok. "Behandel jij je vriendje zo?" lachte Raphael terwijl hij over zijn achterhoofd wreef. "Ga je beginnen zielig te doen?" zei Sterre met een neppruillip. Raphael lachte. "Maar ik heb wel pijn." zei hij quasiverdrietig. Sterre glimlachte en gaf een kusje op zijn achterhoofd. "Beter?" vroeg ze. Raphael schudde zijn hoofd. "Nu heb ik hier pijn." zei hij met een pruillipje terwijl hij naar zijn voorhoofd wees. Sterre lachte en gaf een kusje op de plek die hij aanwees. "En nu?" vroeg Sterre. Raphael wees naar zijn neus. Ook daar gaf Sterre een kusje. Ze wachtte nu niet meer tot Raphael zijn lippen aanwees en kuste hem zachtjes op zijn lippen. Sterre zette zich op Raphaels schoot en ging met haar handen door Raphaels haar. Raphael legde zijn hand op het stukje blote huid tussen haar bloesje en haar broeksrand. Sterre huiverde en keek hem verliefd aan. De deurbel ging. "Sterre! Je moeder is er!" riep Arlène van onderaan de trap.Sterre schoot blozend van Raphael af. "Kom je mee?" vroeg ze opeens verlegen. "Natuurlijk." glimlachte Raphael en samen liepen ze naar beneden.